Αναζήτηση
Λέω να τιμήσω αύριο κάποιο από τα κόμματα που μας κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια. Εχω πολλούς λόγους να το κάνω. Θα καταθέσω εδώ τους κυριότερους.
α) Παρότι είναι σαφές ότι δεν έχουν ευθύνη για το κακό που μας βρήκε, θυσίασαν στον βωμό της σωτηρίας της πατρίδας τις παλιές συνήθειές τους, δίνοντας στην κοινωνία το καλό παράδειγμα.
β) Κατένειμαν δίκαια, αμερόληπτα και με δημοκρατική ευαισθησία τα βάρη που με σπαραγμό καρδιάς μάς φόρτωσαν για την επίτευξη του πιο πάνω ιερού σκοπού.
γ) Κατόρθωσαν τον παγκοσμίως ανεπανάληπτο άθλο, αληθινό αριστούργημα πολιτικής δεξιοτεχνίας, να μεταρρυθμίσουν σχεδόν τα πάντα χωρίς να αλλάξουν σχεδόν τίποτα.
δ) Εγγυούνται την έξοδό μας από το μνημονιακό τούνελ χωρίς να μας δεσμεύουν με τίποτε γραφειοκρατικά σχέδια για την κατοπινή πορεία. Να σωθούμε σήμερα, βρε αδελφέ, κι ας χαθούμε αύριο!
ε) Είναι θεματοφύλακες του μεγαλύτερου σύγχρονου επιτεύγματος του ελληνικού δαιμόνιου: να είμαστε μπαστακωμένοι (που λέει και ο Βενιζέλος) στον πυρήνα της Ευρώπης χωρίς να γινόμαστε Ευρωπαίοι.
Από την άλλη, λέω και να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. Διότι η ψυχή μου έχει, όπως αυτός, πολλές συνιστώσες. Συγκεκριμένα:
α) Μια οπορτουνιστική συνιστώσα. Δεν χρειάζεται, φυσικά, να εξηγήσω γιατί συμφέρει να πηγαίνεις με το ρεύμα. Ισως θα χρειαζόταν εξήγηση το πώς γίνεται να πηγαίνεις πάντοτε με το ρεύμα χωρίς να αλλάζεις ποτέ ιδέες. Αλλά από αυτόν τον κόπο με απαλλάσσει μια πλειάδα εκλεκτών ονομάτων στη λίστα των υποψηφίων του διαφαινόμενου νικητή των αυριανών εκλογών.
β) Μια αναρχική συνιστώσα. Θέλω να γίνουν όλα μπάχαλο, καθότι πιστεύω στη δημιουργικότητα του χάους. Και προσβλέπω στο χάος που θα έρθει όχι αν ο ΣΥΡΙΖΑ τηρήσει τα όσα υπόσχεται αλλά αν ΔΕΝ τα τηρήσει (που δεν θα τα τηρήσει). Μη μας ξεγελάει το προηγούμενο του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με γαυριάζοντα μικροαστικά στρώματα και με ένα κόμμα-μπεγλέρι στα χέρια του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά με κοτζάμ Λαφαζάνη και με την κοινωνία στα κάγκελα.
γ) Μια κυνική συνιστώσα. Ο καλύτερος, ή μάλλον ο μόνος, τρόπος να διαλυθεί ένας μύθος είναι να τον ζήσεις (αυτό, παρεμπιπτόντως, δεν το είχαν σκεφθεί οι εμπνευστές εκείνης της γνωστής διαφήμισης του ΕΟΤ).
δ) Μια βελζεβουλική συνιστώσα. Με ηδονίζει η σκέψη ότι η Αριστερά, που φώναζε πάντοτε υπέρ της «απλής και άδολης» αναλογικής, μπορεί να κυβερνήσει αυτοδύναμα με μόνο το ένα τρίτο των ψήφων, χάρη στο απλό και δόλιο μπόνους των 50 εδρών. Και συγχρόνως τρίβω τα χέρια μου στη σκέψη ότι οι κ.κ. Σκανδαλίδης και Παυλόπουλος, ο αρχιτέκτονας και ο «βελτιωτής» αντίστοιχα του σχετικού εκλογικού νόμου, θα πέσουν στον λάκκο που έσκαψαν για άλλους.
ε) Μια φιλοσοφική συνιστώσα. Βρίσκω άκρως ενδιαφέρουσα την εξής προοπτική: οι Ζίζεκ, οι Τσόμσκι, οι Αγκάμπεν, κοντολογίς όλοι οι επιφανείς φιλόσοφοι που πριμοδοτούν τον ΣΥΡΙΖΑ, να εξηγήσουν μια ημέρα στον Αλέξη Τσίπρα, κουνώντας θλιμμένα το κεφάλι τους, τι είναι η ετερογονία των σκοπών.
ζ) Μια μαζοχιστική συνιστώσα. Αυτή τη μαγνητίζει η ίδια προοπτική με την προηγούμενη, αλλά από διαφορετική σκοπιά: ένας ΣΥΡΙΖΑ που, πολεμώντας μέχρις εσχάτων για να πάψει η Ελλάδα να είναι το (κατ’ αυτόν) πειραματόζωο του ευρωπαϊκού κατεστημένου, θα την κάνει χωρίς να το συνειδητοποιήσει πειραματόζωο της ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Σε ποιον από τους δύο πόλους να στραφώ; Μέγα το δίλημμα. Πολύ περισσότερο καθώς και οι δύο διαθέτουν όλα εκείνα για των οποίων την απουσία κατηγορούν την τρίτη δημοσκοπική δύναμη: ιδεολογική καθαρότητα, σαφείς και συνεπείς θέσεις, επεξεργασμένο και συνεκτικό πρόγραμμα, λαμπρό στελεχικό δυναμικό.
