Αναζήτηση
Επί προσωπικού: Τα επτά χρόνια που «απέδρασα» από τη δημοσιογραφία και έκανα θέατρο, μόνο καλές αναμνήσεις μού έχουν αφήσει: δεν θυμάμαι, ειλικρινά, καμιά συνεργασία που να με στράβωσε. Αν όμως με ρωτούσε κάποιος αν έκανα φιλίες, νομίζω πως ένα όνομα θα μου ερχόταν στο μυαλό: Ελένη Γερασιμίδου.
Στις σεζόν που δουλέψαμε μαζί στο θέατρο, η Ελένη και εγώ δεν μοιραζόμασταν μόνο τις αγωνίες μας για την (εκάστοτε) δουλειά. Μοιραζόμασταν σκέψεις, ανησυχίες, συζητούσαμε για τα πάντα. Από κοινωνικά και πολιτικά, μέχρι προσωπικά. Ο γιος μου, μωρό τότε, κούρνιαζε στην αγκαλιά της Ελένης που εφεύρισκε κάτι μαγικά παιχνίδια, που μόνο οι δυο τους καταλάβαιναν. Κι εγώ έβλεπα την κόρη του Αντώνη και της Ελένης, την Αγγελική, μικρό κοριτσάκι, ποτισμένο με τις αξίες που τη μεγάλωσαν οι γονείς της.
Γι’ αυτό και δεν με εξέπληξε καθόλου η εικόνα της Ελένης που –μετά της ψηφοφορία για τον ΠτΔ –περιμένει στη στάση του λεωφορείου. Αυτή την Ελένη ήξερα και απλώς τα χρόνια που περνάνε, επιβεβαιώνουν την εικόνα μου για εκείνη.
Ανοίγω παρένθεση που αφορά τους ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΥΣ οι οποίοι θεωρούν πως η θέση ενός καλλιτέχνη δεν είναι στο Κοινοβούλιο. Εκεί πρέπει να έχουμε μόνο γιατρούς και δικηγόρους. Ασχέτως αν αυτοί μας χώνουν το κεφάλι στα σκατά, ασχέτως αν αυτοί αφήνουν τα παιδιά μας άνεργα, ασχέτως αν αυτοί μας βυθίζουν στην αθλιότητα. Οχι όλοι –υπάρχουν και εξαιρέσεις. Οπως εξαιρέσεις υπάρχουν και στον χώρο των ηθοποιών: ατάλαντοι «τιποτάδες» αγκιστρώθηκαν κατά καιρούς από κόμματα και αποκόμματα προκειμένου να υπάρξουν –μια που το επάγγελμα τους είχε ξεράσει.
Η Ελένη Γερασιμίδου, είναι τελείως διαφορετική. Χαρισματική πρωταγωνίστρια, αγαπημένη του κοινού, μια χορτασμένη γυναίκα, σύντροφος, μάνα, επαγγελματίας. Αρα, αν δεν ήταν η Ελένη στο λεωφορείο ποιος θα ήταν;
Την αμαρτία μου θα την πω. Είναι φορές που το ΚΚΕ μού τη σπάει όσο δεν παίρνει. Δεν μπορώ, ρε γαμώτο, το ίδιο σιντάκι χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει. Θα μου πεις, προτιμάς τους κωλοτούμπες; Συγγνώμη, κάτι σε μέσο όρο δεν σας βρίσκεται; Ούτε το ΚΚΕ που μερικές φορές λες να τος να τος πετιέται ο Ζαχαριάδης απ’ τον τάφο, ούτε τους άλλους που κάθε τέταρτο της ώρας αλλάζουν πολιτική γραμμή.
Απ’ την άλλη, το σωστό να λέγεται. Οταν ξέσπασε το σκάνδαλο με τους υπαλλήλους της Βουλής που είχαν προσληφθεί ως ημέτεροι, από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, το μόνο κόμμα που δεν είχε κάνει ΟΥΤΕ ΜΙΑ πρόσληψη ήταν το ΚΚΕ.
Αλλά, ρε παιδί μου, με το ΚΚΕ νιώθεις πως ό,τι κι αν γίνει, όπου κι αν γίνει, θα βγει ένας να σου μιλήσει για την πλουτοκρατία και τους λαϊκούς αγώνες, τις μαζικές κινητοποιήσεις. Βέβαια, αυτό όσο να πεις σου δίνει μια σιγουριά. Κοιμάσαι, ξυπνάς, περνάνε μέρες, μήνες, χρόνια, το ΚΚΕ εκεί: πλουτοκρατία, λαϊκοί αγώνες, μαζικές κινητοποιήσεις. Τουλάχιστον, δεν κινδυνεύεις με έμφραγμα, όπως με τους υπόλοιπους. ΚΙ υπάρχουν και στελέχη διαμάντια: Θανάσης Παφίλης θεός, δεν το συζητώ, δεν το διαπραγματεύομαι!
Δεν ξέρουμε τι μέλλει γενέσθαι σε αυτές τις εκλογές. Αν όμως δεν τη βγάλουμε καθαρή με την πρώτη και πάμε σε επαναληπτικές (που έτσι το κόβουμε να γίνεται, όχι;), τότε ενδέχεται η συσπείρωση στα δύο κόμματα-γκουμούτσες να συνθλίψει τα μικρότερα. Και τη δεύτερη Κυριακή ψηφοφόροι του ΚΚ να μετακινηθούν, θεωρώντας ότι ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία η Αριστερά να προλάβει το λεωφορείο.
Οσοι γνωρίζουν την ιστορία του τόπου μας, γνωρίζουν επίσης πότε –και κάτω από ποιες συνθήκες –το ΚΚΕ έφτασε στο κατώφλι της εξουσίας. Κι αντί να ανοίξει την πόρτα και να μπει, πέταξε το κλειδί στο λούκι της εισόδου. Το λεωφορείο πέρασε, προσπέρασε και χάθηκε στη στροφή του δρόμου.
Φαντάζομαι ότι το λεωφορείο της Ελένης θα έφτασε –λίγα λεπτά αφότου ο συνάδελφος Αντώνης Γκιόκας στις 23/12/2014 τράβηξε την περίφημη πια φωτογραφία που κατ’ αποκλειστικότητα δημοσιεύτηκε στον νέο μας ιστότοπο www. tanea.gr/instanea/.
Το λεωφορείο του ΚΚΕ θα φτάσει ποτέ; Και αν φτάσει, θα προσπεράσει για μία ακόμα φορά; Και –για μία ακόμα φορά –θα χαθεί στου δρόμου τη στροφή;
Η συνέχεια στις οθόνες μας.
