Αναζήτηση
Αν έχω καταλάβει καλά, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου συγκρούονται δυο διαφορετικά αφηγήματα.
Το πρώτο λέει πως αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας διώξουν από το ευρώ.
Το δεύτερο υποστηρίζει πως όποιος και να βγει δεν τρέχει τίποτα διότι οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να το καταπιούν.
Τολμώ να πω πως και τα δυο είναι εξίσου αφελή και επικίνδυνα.
Αφελή επειδή μιλούν για μια άλλη Ευρώπη –αυτήν που έχουν στη φαντασία τους οι κομματάρχες, οι επιτήδειοι και οι ανίδεοι.
Επικίνδυνα επειδή αποκρύπτουν το πραγματικό πρόβλημα που θέτει η Ελλάδα στην Ευρώπη: ότι η χώρα μας έχει μετατραπεί σε παράγοντα διαρκούς αστάθειας και αβεβαιότητας.
Με άλλα λόγια, πριν ή μετά τις εκλογές, η Ελλάδα φαντάζει στα μάτια των ευρωπαίων εταίρων ως μια όλο και λιγότερο κανονική χώρα.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είμαστε ήδη στο μυαλό τους και στην ψυχολογία τους με το ένα πόδι έξω όχι απλώς από την ευρωζώνη, αλλά από την ίδια την ευρωπαϊκή οικογένεια.
Λυπάμαι αλλά πλέον δεν μας καταλαβαίνει κανείς. Δεν καταλαβαίνουν τις διαφορές μας, τους καβγάδες μας, τα τερτίπια μας, τη λογική μας, τις επιλογές μας, τα παράπονά μας, τα επιχειρήματά μας.
Δεν καταλαβαίνουν τον επαρχιωτισμό και τα κουσούρια μας. Δεν καταλαβαίνουν γιατί αντιδρούμε στις στοιχειώδεις και αυτονόητες υπομνήσεις ή προειδοποιήσεις.
Δεν καταλαβαίνουν πως θέλουμε να λεγόμαστε Ευρωπαίοι αλλά να συμπεριφερόμαστε εντελώς διαφορετικά από τους άλλους Ευρωπαίους.
Δεν καταλαβαίνουν γιατί θέλουμε να είμαστε μαζί όταν πασχίζουμε να είμαστε χώρια.
Κι αυτό είναι το πρώτο βήμα για να μην ενδιαφέρουμε κανέναν!
Υπό αυτήν την έννοια, η Ελλάδα δεν κινδυνεύει επειδή θα βγει ο Τσίπρας ή ο Σαμαράς. Κινδυνεύει επειδή έχει μετατραπεί σε μόνιμο παράγοντα αστάθειας με τον οποίο όλο και περισσότεροι θέλουν να ξεμπερδεύουν.
Για να παραφράσω τη Μελίνα: δεν αρέσουμε πια!
Και κανείς Γάλλος, Γερμανός ή Λουξεμβούργιος δεν είναι υποχρεωμένος να συμβιώνει ή να συνεταιρίζεται με κάποιον που δεν γουστάρει. Τόσο απλό.
Δεν ξέρω λοιπόν σε ποιον θα ευχόμουν να κερδίσει αυτές τις εκλογές.
Αν είναι ο Σαμαράς, θα πιάσει ίσως το νήμα από εκεί που το άφησε αλλά χωρίς πολλά περιθώρια και με την υπομονή (των άλλων) εξαντλημένη.
Αν είναι ο Τσίπρας, θα τον κρεμάσουν στο τσιγκέλι να τον δείχνουν στους περαστικούς και τους διάφορους Podemos.
Βασικά ίσως ευχόμουν να μην κερδίσει κανείς, αλλά τότε είναι που θα διαλυθεί εντελώς ο τόπος.
Εκτός κι αν μόνο μετά την πλήρη διάλυση μπορέσουμε να τον ξαναχτίσουμε από την αρχή. Αλλά με τεράστιο κόστος.
