Το σκηνικό ήταν «Ελλάς – Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς». Στον φράχτη του Εβρου, με μπουφάν εκστρατείας, περιστοιχιζόμενος από ενστόλους, ο Πρωθυπουργός εξήρε τη χρησιμότητα των συρματοπλεγμάτων στην αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης. Ηταν η πρώτη πράξη της επιστροφής στην ατζέντα της καθαρόαιμης Δεξιάς.

Μεσαίος χώρος ή «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια»; Το δίλημμα δεν είναι νέο. Στοίχειωνε πάντα τη συντηρητική παράταξη. Επί Σαμαρά, όμως, πήρε πάλι υπαρξιακές διαστάσεις. Ο πρόεδρος της ΝΔ είδε το κόμμα του να διαμελίζεται στις εκλογές του 2012, αποκτώντας στα δεξιά του δύο κόμματα-ταμιευτήρες λαϊκής οργής. Στο επιτελείο Σαμαρά επικράτησαν τότε οι φωνές για «επαναπατρισμό» αυτών των ψηφοφόρων. Ηταν «δικά μας παιδιά» που παραστράτησαν στους Ανεξάρτητους Ελληνες και στη Χρυσή Αυγή. Σε αυτά τα παιδιά ο Σαμαράς υποσχόταν «ανακατάληψη των πόλεών μας».

Τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. Η επιχείρηση απέτυχε. Το δόγμα όμως της εξημέρωσης των άκρων αναβιώνει.

Το ερώτημα είναι γιατί να πετύχει σήμερα ό,τι αποδείχθηκε ατελέσφορο σε πιο ευνοϊκές για τη ΝΔ συνθήκες. Μπορεί το ακροατήριο που σαγηνεύεται, ας πούμε, από τους νεοναζί να παλιννοστήσει στη μητέρα παράταξη, αν η τελευταία αρχίσει ξαφνικά να μιλάει σαν τη Χρυσή Αυγή; Ή μήπως πρόκειται για ψηφοφόρους ανεπίδεκτους μεταστροφής –ψηφοφόρους που έχουν «κατεβάσει ρολά» όχι μόνο απέναντι στη ΝΔ αλλά συνολικά στο πολιτικό σύστημα;

Εντάξει, υπάρχουν και συντηρητικοί ψηφοφόροι με ξενοφοβικά αντανακλαστικά, που δεν θα ψήφιζαν Χρυσή Αυγή αλλά κάποια από τις ηπιότερες συνιστώσες της Ακροδεξιάς. Ομως, αν δει κανείς τα νούμερα, αυτό το άνοιγμα απευθύνεται σε πολύ μικρότερη δεξαμενή, από ό,τι η αντίρροπη εναλλακτική του. Το μεγάλο απόθεμα εξακολουθεί να βρίσκεται στο Κέντρο. Στη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων που διακατέχονται από ανησυχία για την οικονομία και θα μπορούσαν να ψηφίσουν ΝΔ, ακόμη κι αν δεν έχουν μαζί της ιδεολογική συνάφεια. Θα μπορούσαν, αν η ΝΔ δεν τους δυσκόλευε διολισθαίνοντας σε ακροδεξιά ρητορική.

Εδώ φαίνεται να βρίσκεται και ο κίνδυνος της ακροδεξιάς διολίσθησης. Η ΝΔ κινδυνεύει και τους υπερσυντηρητικούς να μην κερδίσει, και τους κεντρώους να αποξενώσει. Οι μεν μπορεί να προτιμήσουν πάλι τις αρβύλες, αντί της κυριλέ Νέας Δημοκρατίας. Οι δε, που είναι και περισσότεροι, μπορεί τελικώς να φοβηθούν περισσότερο τη σκληρή Δεξιά, παρά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι μια ισορροπία που θα κριθεί από τις αληθινές προτεραιότητες των ψηφοφόρων. Από το τι «καίει» πραγματικά τους νοικοκυραίους. Ο φόβος για τον μετανάστη ή ο φόβος για τις καταθέσεις; Ο Ξηρός ή ο ΕΝΦΙΑ;

Η Ιστορία έχει απαντήσει: «Είναι η οικονομία, ηλίθιοι». Ηταν και θα είναι.

Τελευταία Νέα