Αναζήτηση
Αυτά τα πρώτα προεκλογικά εικοσιτετράωρα δεν με έχουν εντυπωσιάσει τόσο η ανησυχία απέναντι στην οικονομική αβεβαιότητα, ούτε ο φόβος μπροστά στο ενδεχόμενο της χρεοκοπίας ούτε η αναθέρμανση του Grexit.
Ομολογώ ότι τα υπολόγιζα και τα περίμενα –όποτε κι αν γίνονταν οι εκλογές.
Και τα περίμενα επειδή μιλάμε για πραγματικά δεδομένα και βάσιμες ανησυχίες τις οποίες (όπως συμβαίνει πάντα στην πολιτική) κάποιος επιχειρεί να καλλιεργήσει και να εκμεταλλευτεί.
Αυτό που με εντυπωσιάζει κυρίως είναι η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να διαλύσει τους φόβους και τις ανησυχίες.
Είχε δυόμισι χρόνια να αναζητήσει κάποια πειστική απάντηση στο ερώτημα για το οποίο έχασε τις εκλογές του 2012. Κι αντιδρά σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα από τότε.
Λέει (ή παρακάμπτει) τα ίδια πράγματα. Επαναλαμβάνει τις ίδιες άτεχνες κι αβάσιμες υποθέσεις. Αφήνει τα ίδια κενά. Υποστηρίζει τα ίδια νεφελώδη ή λεβέντικα.
Τσακώνεται με την «κινδυνολογία» αντί να εξαλείψει τον κίνδυνο. Και καταριέται τη «φοβολογία» αντί να κατευνάσει τον φόβο. Σου λέει «πήδα άφοβα και βλέπουμε!».
Εντυπωσιακό! Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να γνωρίζει ότι οι εκλογές θα κριθούν στις απαντήσεις, όχι στα ερωτήματα. Κι έως τώρα απαντήσεις δεν ακούμε.
Δεν ακούμε πού θα βρει τα λεφτά –17,5 δισ. για το 2015 συν άλλα 11,5 δισ. για το πρόγραμμά του.
Δεν ακούμε πώς «θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους».
Δεν ακούμε πώς θα διαπραγματευτεί καλύτερα και από πού προκύπτει ότι οι δανειστές θα του χαριστούν.
Δεν ακούμε αν θα κλείσει ή όχι η αξιολόγηση, αν θα μείνει ή θα φύγει το ΔΝΤ.
Κυρίως όμως δεν ακούμε πώς μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα σταθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ευρωζώνη –ελπίζουμε απλώς να μην εννοεί αυτά που λέει!
Ακούμε βεβαίως την άποψη Τσίπρα ότι μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η αρχή της αλλαγής σε ολόκληρη την Ευρώπη. Καμία αντίρρηση, ο χιλιασμός αποτελεί στοιχείο της αριστερής ρητορικής.
Αλλά έως ότου ο Λαφαζάνης και οι υπόλοιποι καταλάβουν το Βερολίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες, τι θα γίνει με τα ομόλογα που λήγουν τέλη Μαρτίου;
Θα τα πληρώσουμε ή δεν θα τα πληρώσουμε;
Αν τα πληρώσουμε, από πού θα τα πληρώσουμε;
Αν δεν τα πληρώσουμε, τι θα γίνει αν ο Ντράγκι κόψει τη ρευστότητα;
Διότι αυτά είναι μερικά από τα ερώτηματα που χρειάζονται σαφείς και ξεκάθαρες απαντήσεις.
Διαφορετικά δικαιούνται πολλοί να υποψιάζονται ή να φοβούνται πως όσα πρεσβεύει η Αριστερά είναι απλώς ασύμβατα με το ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Οτι το ξέρουν. Κι απλώς δεν το λένε.
