Είκοσι ημέρες είναι λίγες. Ολα επιτρέπονται, εκτός από τα λάθη. Κι όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα. Ακόμη και το να περιγράφεις τον πολιτικό σου αντίπαλο ως συνοδοιπόρο της τρομοκρατίας.

Το επιχείρησε χθες η εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας Μαρία Σπυράκη, εγκαλώντας τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ επειδή «24 ώρες μετά τη σύλληψη του δολοφόνου Χριστόδουλου Ξηρού, αρνείται ακόμα να συγχαρεί την Ελληνική Αστυνομία».

Ηταν μια στιγμή ενδεικτική της τροπής που παίρνει ήδη ο προεκλογικός λόγος ως όπλο του εικοσαήμερου αλληλοσπαραγμού. Εκ πρώτης όψεως, η Σπυράκη είναι πολύ άπειρη για αυτή την επικίνδυνη αποστολή. Η απόμαχη δημοσιογράφος έχει μόλις επτά – οκτώ μήνες στην πολιτική. Είναι όμως επαγγελματίας της επικοινωνίας, με πολλές ώρες τηλεοπτικού αέρα. Εχει δηλαδή την πείρα για να επιβιώσει στο είδος εκείνης της ηχορρύπανσης που αποκαλούμε «διάλογο στα παράθυρα» –όπου περισσότερη σημασία από το τι λες, έχει το πώς το λες.

Η Σπυράκη συνεχίζει την παράδοση των δημοσιογράφων που περνούν μέσα σε μια νύχτα στην άλλη όχθη. Και ειδικά των τηλε-δημοσιογράφων που, όπως όλοι οι εργάτες του θεάματος, έχουν ασύμμετρο εκτόπισμα στο περιβάλλον της τηλεοπτικής δημοκρατίας.

Αυτό το εκτόπισμα αποτυπώθηκε μεγαλοπρεπώς στην κάλπη των ευρωεκλογών. Κορυφαίο παράδειγμα η Σπυράκη που στην πανελλαδική σταυροδοσία κατέκτησε την πρώτη θέση στη λίστα της ΝΔ με 248.000 σταυρούς. Δεν ήταν η μόνη που εξαργύρωσε εκλογικά την «αναγνωρισιμότητά» της. Το κεφάλαιο της εικόνας της τόκισε και η ευρωβουλευτής Καϊλή –που επελέγη, όχι για πολύ διαφορετικούς λόγους, εκπρόσωπος της καμπάνιας του ΠΑΣΟΚ. Η τηλεοπτική επιφάνεια έχει αβάσταχτο βάρος.

Δημοφιλής, γυναίκα, χωρίς τα σημάδια που αφήνει η κομματική προϋπηρεσία. Η Σπυράκη δεν έχει το προφίλ κομματικού βατραχανθρώπου τύπου Σκουρλέτη. Καλείται όμως να υπηρετήσει μια μονολιθική επικοινωνιακή στρατηγική φαινομενικά αναντίστοιχη με την εικόνα της.

Θα έλεγε κανείς ότι δεν πρόκειται για στρατηγική αλλά για άτακτο πόλεμο, όπου χτυπάς τον αντίπαλο όπου και όπως τον βρεις: Πότε αλιεύοντας ακριτομυθίες ανθυποστελεχών σε εκπομπές του τηλεοπτικού λυκόφωτος και πότε ξαναζεσταίνοντας το ανάθεμα για τους μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη για τη 17 Νοέμβρη.

Αυτή είναι η γλώσσα του νέου διπολισμού. Ο υπερθετικός της ακούγεται ήδη πιο διχαστικός από ό,τι το 2012. Τι σημασία έχει ποιος αρθρώνει την εμφυλιακή συνθηματολογία; Οπως κι αν τη μεταμφιέσεις, είναι σαν να προσπαθείς να κρύψεις τον Ξηρό κάτω από ξανθιά κόμη. Ή, στην περίπτωση της εκπροσώπου της ΝΔ, σαν να βάζεις κραγιόν στον Σκουρλέτη.

Τελευταία Νέα