Αναζήτηση
Πάνε είκοσι χρόνια από το 3ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ –τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει για το κόμμα που ίδρυσε το ιστορικό «δεν κληρονομείται, δεν τιμαριοποιείται, δεν τεμαχίζεται». Εκτοτε το ΠΑΣΟΚ κληρονομήθηκε, τιμαριοποιήθηκε –και τώρα τεμαχίζεται.
Η αλήθεια είναι ότι η υπόθεση του Μνημονίου μετέτρεψε το ΠΑΣΟΚ σε έναν τοξικό πολιτικό χώρο: οι ηγεσίες και τα στελέχη του απαξιώθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό –είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο ο Βαγγέλης Βενιζέλος, όσο και ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι πλέον ένα από τα δημόσια πρόσωπα με τη χαμηλότερη δημοτικότητα.
Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι το ΠΑΣΟΚ τεμαχίζεται σε μια στιγμή που κι αν δεν υπήρχε, το εκλογικό σώμα θα έπρεπε να το εφεύρει: ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αποδέχεται πια το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με μεγάλη καχυποψία και επιφυλακτικότητα. Αποζητά λοιπόν αξιόπιστους συμμάχους για τον Αλέξη Τσίπρα –αλλά σε λίγο δεν θα βρίσκει.
Βέβαια, τόσο ο κ. Βενιζέλος όσο και ο κ. Παπανδρέου μπορούν να ελπίζουν ότι θα εισέλθουν στη Βουλή –και ότι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί να συγκυβερνήσει μαζί τους. Αλλά ώς τις εκλογές το παιχνίδι θα είναι «ο θάνατός σου, η ζωή μου» –κάτι που γίνεται σαφές από την επιφυλακτική στάση τόσο των μεν όσο και των δε σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες.
Ώς τώρα και οι δύο έχουν κάνει το παν για να μην μπορούν να συμφωνήσουν σε τίποτα: ο Γιώργος Παπανδρέου διακινεί δύο χρόνια τη θεωρία ότι «τον έριξαν οι βενιζελικοί» και ο Βαγγέλης Βενιζέλος κραδαίνει την έκθεση για τα οικονομικά του κόμματος με βιτριολικά υπονοούμενα.
Το χειρότερο που έχουν να κάνουν είναι να συνεχίσουν σε αυτήν τη γραμμή –και να ξεκατινιάζονται προεκλογικά για θέματα που αφορούν μόνο τους ίδιους και τον κύκλο του καθενός. Οφείλουν να αφήσουν παράθυρο ανοικτό για το μέλλον –άλλωστε ο Ανδρέας ποτέ δεν είπε ότι το ΠΑΣΟΚ «δεν επανενώνεται».
