Οι περισσότεροι βλέπουν τώρα το θρίλερ. Εκείνος το είχε δει να ‘ρχεται. Σχεδόν από την επομένη της ανεξαρτητοποίησής του από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Πέτρος Τατσόπουλος διεμήνυε ότι δεν θα ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ηταν μια απόπειρα προληπτικής υπεκφυγής από το δίλημμα που διαγραφόταν βαρύ.

Το πρώιμο «παρών» του Τατσόπουλου ήταν κάπως τεθλασμένο. Εκτιμούσε μεν ότι το εθνικό συμφέρον υπαγόρευε την εκλογή Προέδρου και την αποφυγή των πρόωρων εκλογών. Ο ίδιος όμως δεν ήταν διατεθειμένος να συμβάλει σε αυτό με την ψήφο του. Ο Τατσόπουλος ήθελε, αλλά ο Πέτρος δεν μπορούσε. Εξηγούσε ότι είχε χρέος να μείνει στη γραμμή του κόμματος από το οποίο είχε με ανακούφιση ανεξαρτητοποιηθεί.

Τίποτε απ’ όσα λέει σήμερα ο Τατσόπουλος δεν θυμίζουν ότι κάποτε ανήκε στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό εξ αντιδιαστολής αποδεικνύει πόσο ασφυκτιούσε μέσα στον κορσέ της κομματικής ορθότητας. Και όμως. Χειραφετήθηκε μόνο από το ένα χέρι. Από το άλλο τον κρατάει ακόμη το κόμμα. Γιατί; Αν πίστευε ότι η κομματική αρχή υπερτερεί της προσωπικής του συμβολής στο Κοινοβούλιο γιατί δεν παρέδωσε την έδρα του; Αν πίστευε ότι το κόμμα έχει δίκιο, ακόμη κι όταν έχει άδικο, γιατί μπήκε στον κόπο να διεκδικήσει την ανεξαρτησία του;

Η απάντηση που μονότονα δίνει ο Τατσόπουλος είναι ότι δεν μπορούμε να ζητάμε από τους βουλευτές να είναι υπεύθυνοι όταν τα κόμματα συμπεριφέρονται τόσο ανεύθυνα. Οι βουλευτές, λέει, δεν θα βγάλουν τα «κάστανα από τη φωτιά».

Θα άκουγε κανείς με συμπάθεια την έκφραση αυτής της «πυροφοβίας» αν η φωτιά είχε περιοριστεί στα κάστανα. Αν δεν είχε ήδη αρπάξει και τον ίδιο τον καστανά. Το πώς έχει η κατάσταση φαίνεται από μόνο το γεγονός ότι η μισή Βουλή, που αθροίζεται με τους μεταμεληθέντες νεοναζί, αναθεματίζεται από την άλλη μισή, που αθροίζεται με τους αμετανόητους. Εχει ο βουλευτής σε ένα τέτοιο σκηνικό την πολυτέλεια της απυρόβλητης ουδετερότητας;

Εντάξει, σε ένα έχει δίκιο ο Τατσόπουλος. Η ψήφος στην προεδρική εκλογή έχει σχεδόν ποινικοποιηθεί. Οι βουλευτές καλούνται «να ακούσουν τη συνείδησή τους» μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από θεωρίες συνωμοσίας, εμφυλιακά κηρύγματα και «χειρουργικά» δημοσιεύματα προληπτικού στιγματισμού. Ο Τατσόπουλος έχει και το επιπλέον βάρος ότι είναι ο μόνος ανεξάρτητος που προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο συγγραφέας θα ήθελε πιο ώριμη πολιτική ζωή. Πιο ορθολογικές κομματικές ηγεσίες. Αλήθεια, δεν θα ήταν υπέροχα όλα αυτά; Ομως τέτοιες προσδοκίες ακούγονται σήμερα μυθιστορηματικές. Και η κρίσιμη διαφορά της λογοτεχνίας από την πραγματικότητα είναι ότι τη δεύτερη δεν μπορείς να την καταστρώσεις. Ούτε και να την παρατήσεις, αν τύχει να σου πέσει βαριά.

Τελευταία Νέα