«Ζουμερό». Σύμφωνα με την αντιπρόεδρο της Βουλής, Μαρία Κόλλια – Τσαρουχά, το αποκαλυπτικό βίντεο υπέστη επεξεργασία για να παραδοθεί στους θεσμούς και τα Μέσα Ενημέρωσης «ζουμερό». Τους χυμούς του ανέλαβε να συμπυκνώσει ένας επαγγελματίας: ο Λάκης Λαζόπουλος.

Η αλήθεια είναι ότι η καταγγελία ήταν πολύ σοβαρή για να αφεθεί στους ερασιτέχνες. Επρεπε να τη φροντίσει και να τη συστήσει στο τηλεθέαμον κοινό ένας καλός αγωγός. Ο Λαζόπουλος δεν ανέλαβε μόνο –σύμφωνα με τον Παύλο Χαϊκάλη –«να καθαρίσει τον ήχο». Ανέλαβε να καθαρίσει επικοινωνιακά την υπόθεση, προβαίνοντας στην αποκάλυψη με σαρκαστικό μειδίαμα. Η αντίφαση ήταν εκκωφαντική: ο τοξικότερος για τη δημόσια ζωή ισχυρισμός διατυπωνόταν χαλαρά, με επιδεικτική ελαφρότητα. Σαν να επρόκειτο για ανέκδοτο.

Δεν ήταν κάτι που έτυχε. Ο Λαζόπουλος ξέρει καλά τη συνταγή αυτού του επικοινωνιακού μείγματος –όπου η φάρσα συγκατοικεί με την καταγγελία. Την εκτελεί επί χρόνια, τουλάχιστον από τότε που ξέσπασε η κρίση.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Την εποχή της επιθεωρησιακής αθωότητας, ο Λαζόπουλος «χειρουργούσε» σατιρικά τον χαρακτήρα του λαϊκού Ελληνα. Σατίριζε τους τρόπους, τις μικροαστικές του έξεις, τις προκαταλήψεις του.

Τότε αποδομούσε κωμικά τους Μήτσους που συνιστούσαν το κοινό του. Σήμερα τους κολακεύει. Και τους κατηχεί.

Τα ανέκδοτα είναι απλώς τα ευχάριστα διαλείμματα στο πολιτικό κήρυγμα. Τα καλαμπούρια είναι απλώς τα καρυκεύματα στις θεωρίες συνωμοσίας –θεωρίες μικρομεγαλοϊδεατισμού που θα είχαν μείνει απαρατήρητες στον υπόνομο του Διαδικτύου, αν δεν αναλάμβανε εκείνος να τις παροχετεύσει στο μεγάλο ακροατήριο.

Αδικεί τον Λαζόπουλο όποιος τον αντιμετωπίζει μόνο ως μιντιακό φαινόμενο. Ο Λάκης (ο Λάκης σκέτο, ως ιδιότητα) δεν είναι απλώς ένας σόουμαν που απέκτησε πολιτική επιρροή παραπλεύρως, επειδή «αρέσει στον κόσμο». Ο πολιτικός παραγοντισμός είναι αναπόσπαστο στοιχείο του ρόλου του. Γι’ αυτό και τον διεκδικεί πια χωρίς άλλοθι. Απευθυνόμενος ολοένα και πιο συχνά στο κοινό του με ωμό διδακτισμό. Και λειτουργώντας πιθανώς στο παρασκήνιο ως ο χρήσιμος παίκτης που συνδέει τα στούντιο με τους κομματικούς διαδρόμους.

Ναι, ο Λάκης έχει δίκιο όταν λέει ότι δεν είναι με κανέναν. Οτι δεν ανήκει σε κανένα κόμμα. Δεν είναι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός. Είναι πάντα τέκνο του καιρού του. Ετσι και τώρα, που σταδιοδρομεί ως πρόδρομος της επερχόμενης κατάστασης, κατάφερε να αναγεννηθεί. Κατάφερε να βρει μια νέα σκηνική ταυτότητα ως η αγανακτισμένη φωνή του συστήματος. Καταφέρνει να καταγγέλλει τα μίντια από τα μίντια. Να φουντώνει τον θυμό για την πολιτική κάνοντας πολιτική.

Δεν είναι εύκολο να είσαι Λάκης. Να είσαι και διασκεδαστής και προπαγανδιστής. Και χαριτολόγος και συνωμοσιολόγος. Και ανιματέρ και μοντέρ. Δεν είναι μόνο μια δουλειά να είσαι Λάκης. Αλλά καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.