[Στίγμα] Πολιτικά χωρατά

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα ανέκδοτα και δίνουν μια χροιά χαμόγελου στη ζωή μας, έτσι για να ξεφεύγουμε, βρε αδελφέ, από τη σκληρή και ζοφερή πραγματικότητα. Εγώ το τελευταίο που άκουσα ήταν χθες και το μεταφέρω ως έχει: Ο πρόεδρος «που να χτυπιέστε κάτω, ο τελευταίος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα είμαι εγώ» Βαγγέλης, μιλώντας σε ένα πράγμα που ονομάζεται Συντονιστική Γραμματεία της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου της Δημοκρατικής Παράταξης (αγνώστων λοιπών στοιχείων), διατύπωσε πρόταση για συναινετική εκλογή Προέδρου και δημιουργία εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης!

Δάκρυσα με τη μεγαλοψυχία του προέδρου Βαγγέλη να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο, αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό, διότι από μόνη της τα λέει όλα. Δεν έχει νόημα δηλαδή.

Ως εκ τούτου, θα σταθώ κυρίως σε αυτή τη «Συντονιστική Γραμματεία της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου της Δημοκρατικής Παράταξης».

Υπάρχει κανείς χριστιανός ή άλλου θρησκεύματος, δεν έχει σημασία, να μας ενημερώσει για ποιο συνέδριο έχει συγκροτηθεί ακριβώς αυτή η Γραμματεία και για ποιον λόγο; Διότι χωρατατζής όπως είναι ο πρόεδρος Βαγγέλης, το έχει ρίξει στα ανέκδοτα. Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά, αλλά αν δεν κάνω λάθος –και δεν κάνω! –το συνέδριο έχει προσδιοριστεί για «τα τέλη Ιανουαρίου».

Τέλη Ιανουαρίου, όμως, κατά τα φαινόμενα θα πάμε σε εκλογές. Για ποιο συνέδριο μιλάει λοιπόν; Αυτό που θα γίνει μετά, το λεγόμενο συνέδριο της ήττας, προφανώς δεν θα είναι της δικής του ευθύνης…

Καλά σαράντα

Διότι τα συνέδρια ύστερα από μια εκλογική ήττα είναι λίγο σαν τα «σαράντα» –τα μνημόσυνα που γίνονται 40 ημέρες μετά την αποδημία τού «εμείς δεν χάσαμε Χαραλάμπη, άγγελο χάσαμε»!

Μαζεύονται εκείνοι που πραγματικά νιώθουν την ανάγκη να συμπαρασταθούν στην οικογένεια και να τιμήσουν τον εκλιπόντα. Και είναι καταφανώς λιγότεροι από όσους είχαν παραστεί στην κηδεία, όπου μπορεί να παρευρεθούν, ρε παιδί μου, και οι παραέξω.

Στα «σαράντα», πώς να το πω, είναι πιο κλειστό το πράγμα. Περιέρχεται στην κατηγορία «εμείς κι εμείς». Εγινα κατανοητός;

Τρένα στο φόντο

Θέλω να ελπίζω, διότι πληροφορούμαι κάτι εξαιρετικά σχόλια που διακινούνται στο παρασκήνιο και τα οποία με κάνουν να νιώθω πολύ περήφανος, διότι πρώτος εγώ (ναι, εγώ!) είχα επισημάνει ότι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν θέλουν να βγάλουν Πρόεδρο –μια αξιοπρεπή αποχώρηση από την εξουσία αναζητούν, αξιοπρεπέστερη εκείνης του Καραμανλή το 2009 που δραπέτευσε λες και ήταν κλεισμένος στο Αλκατράζ.

Ακούω λοιπόν ότι έχει επέλθει μια ρήξη μεταξύ του ταλαντούχου ντουέτο «Αμποτ και Κοστέλο» το οποίο μας κυβερνάει, διότι βλέπουν τώρα ότι το πράγμα μπορεί να εξελιχθεί ως και εφιάλτης μπορώ να σου πω αντί της ομαλής διαφυγής από την εξουσία την οποία προετοίμαζαν. Υποστηρίζουν –αυτοί που μου μετέφεραν το σχετικό σκηνικό –ότι μετά το προχθεσινό «160» ο πρόεδρος Αντώνης τα έχει ρίξει στον πρόεδρο Βαγγέλη ότι «τον παρέσυρε», διότι βλέπει πως σύντομα θα γίνει ο 5ος πρωθυπουργός που καταπίνει η κρίση (να τους απαριθμήσω τους προηγούμενους; Να το κάνω: Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαδήμος, Πικραμμένος) και δεν θα έχει καν τη δυνατότητα να το παλέψει μετά τις εκλογές. Θα τον ανατρέψουν πριν καν το καταλάβει –έρχεται, τρένο, ο Καραμανλής!

Το δεύτερο που διακινούν οι «αναλυτές» του Μεγάρου Μαξίμου –μιλάμε για επιστήμονες τώρα –είναι πως διάφοροι μεγαλοφυείς σχεδιασμοί που αναπτύχθηκαν παραλλήλως με όλα τα προηγούμενα και είχαν ορίζοντα το εξάμηνο μπορεί να μην έχουν… χώρα (προσοχή, παρακαλώ: χώρα, όχι χώρο) να επαληθευτούν.

Οπως μου εξήγησε ο γνωστός υπό τον όρο «ο άνθρωπός μου στο Μαξίμου» χθες, οι σχεδιασμοί αυτοί ήθελαν πρόωρες εκλογές με χρέωση στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΔΗΜΑΡ κ.λπ. που δεν συναινούν στην εκλογή Προέδρου, νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, μπαχαλοποίηση στη χώρα για μερικούς μήνες με κυβέρνηση Τσίπρα και εκ νέου προσφυγή στις κάλπες τον Ιούνιο, με τον ΣΥΡΙΖΑ να φεύγει νύχτα και να κερδίζει η ΝουΔου.

Μακιαβελικό…

Εγώ όμως δρω στο φως, άλλους συναρπάζει ο «Ηγεμών» του Νικολό Μακιαβέλι. Υπό την έννοια αυτήν, ομολογώ ότι έχω μείνει ενεός (κάγκελο ή παγωτό στην καθομιλουμένη) από τον παραλογισμό που ζούμε. Αναφέρομαι στην προεδρική εκλογή και στην πανθομολογούμενη αποτυχία να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Ποιοι πανηγυρίζουν για το «135» που αποκλείει την εκλογή; Αυτοί που λογικά θα έπρεπε να κλαίνε, γιατί το αποτέλεσμα φέρνει πιο κοντά τις εκλογές και άρα σύντομα θα κληθούν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Και ποιοι «θρηνούν» για την αποτυχία; Αυτοί που κανονικά θα έπρεπε να χαίρονται γιατί σύντομα, πολύ σύντομα, θα βγάλουν από πάνω τους το τεράστιο βάρος μιας διακυβέρνησης που είναι συνυφασμένη με την επιβολή περαιτέρω άγριας λιτότητας για τους πολίτες.

Τρέλα! Για Δρομοκαΐτειο ή Κασταλία κατευθείαν…

Κάντε κάτι

Ο Νίκος Σηφουνάκης δεν ανήκει φυσικά σε αυτή την κατηγορία. Ο άνθρωπος εγκαίρως είχε εκφράσει τις αμφισβητήσεις του για το πού οδεύει το πράγμα σε σχέση και με την προεδρική εκλογή. Σε μένα είχε δηλώσει στις αρχές της εβδομάδας ότι αν δεν υπάρξει συναινετική λύση δεν θα ψηφίσει υπέρ του Δήμα στην εκλογή της 29ης Δεκεμβρίου. Και μου είχε αναφέρει ότι υπάρχουν και άλλοι βουλευτές της συγκυβέρνησης οι οποίοι συμμερίζονται τη θέση του.

Τα είχα γράψει εδώ, μην αναφέροντας φυσικά –για λόγους δεοντολογίας –το όνομα του Σηφουνάκη. Χθες γνωστοποίησε την πρότασή του με λεπτομέρειες.

Επειδή εγώ που έχω μιλήσει μαζί του γνωρίζω ότι ο άνθρωπος δεν λέει μπαρούφες, θα το κάνει, ας κάνουν εγκαίρως ό,τι πρέπει τα δυο παλικάρια που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας, ναι, το σκερτσόζο ντουέτο «Αμποτ και Κοστέλο», αλλιώς η άθροιση της 29ης Δεκεμβρίου θα ξεκινάει από το 154 –μη σου πω και παρακάτω…

Ανεξάρτητοι στον αέρα

Υπάρχει η έντιμη στάση του Νίκου Σηφουνάκη, υπάρχει και η στάση των λεγόμενων «ανεξάρτητων» βουλευτών. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν ψηφίζουν υπέρ Σταύρου Δήμα, παρά το γεγονός ότι η αποτυχία της εκλογής θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Αρα θα βρεθούν σε κενό αέρος. Διότι αν εξαιρέσει κανείς μερικούς οι οποίοι κάνουν σφουγγάρισμα ή βάζουν πλυντήριο στην Κουμουνδούρου και άλλους που πηγαίνουν «λαϊκή» για τις εβδομαδιαίες ανάγκες της οικογένειας Τσίπρα (και λογικά το παλικάρι αντί άλλης αμοιβής θα τους συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια), οι υπόλοιποι με ποιο κόμμα θα εκλεγούν; Θα φτιάξουν δικό τους; Μάλλον δεν προλαβαίνουν. Θα χτυπήσουν άλλες πόρτες; Δεν τις βλέπω να υπάρχουν. Τι θα κάνουν, λοιπόν;

(Μόλις περιέγραψα την προσωπική μου αγωνία για την τύχη καμιά δεκαπενταριά «ανεξάρτητων» που σήμερα «κοσμούν» κυριολεκτικά και μεταφορικά την ελληνική Βουλή…)