Αναζήτηση
Τελικά, δεν υπάρχει τίποτε πιο διχαστικό από τη συναίνεση. Ολοι τη θέλουν, αλλά ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο για να την ορίσει. Ο πιο ευρύς από τους ορισμούς που κυκλοφορούν είναι του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποκήρυξε τη φόρμουλα «κυβέρνηση ειδικού σκοπού». Ο όρος, εκτός του ότι υποδηλώνει αμφισβήτηση της πρωθυπουργίας Σαμαρά, έχει ένα επιπλέον μειονέκτημα: παραπέμπει στην αντίστοιχη πρόταση που έχει διατυπώσει ο Παπανδρέου. Η συναινετική λύση που προτείνει ο Βενιζέλος είναι η «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης». Είναι μια πρόταση που απευθύνεται πλέον στα κόμματα, όχι στους αμφιταλαντευόμενους βουλευτές.
Πέρα από τις συνδηλώσεις της ορολογίας, υπάρχει ο στρατηγικός στόχος. Το ΠΑΣΟΚ έχει ανάγκη να δείξει ότι εξαντλεί τα περιθώρια προκειμένου να αποφευχθούν πρόωρες εκλογές. Μόνο έτσι επαναβεβαιώνει τον λόγο ύπαρξής του ως σταθεροποιητικού παράγοντα. Και, ταυτόχρονα, αποστασιοποιείται από τον Πρωθυπουργό, που εμμένει ανελαστικά στο δίλημμα: «Δήμας ή εκλογές». Η απόσταση είναι απαραίτητη προκειμένου να μην μπορεί να κατηγορηθεί ο μικρός κυβερνητικός εταίρος ότι δεν έκανε τα πάντα για να εμποδίσει τις κάλπες.
Η αλήθεια είναι ότι, αν το δει κανείς από την πεζή εσωκομματική σκοπιά, η συστολή του πολιτικού χρόνου κάθε άλλο παρά βλάπτει τον Βενιζέλο. Ο λόγος είναι προφανής. Αν η προεδρική εκλογή δεν καρποφορήσει, ο Παπανδρέου έχει ελάχιστο χρόνο για να οργανώσει δικό του κόμμα. Και πάντως δεν θα έχει πια το περιθώριο να καταστρώσει μια εσωκομματική αμφισβήτηση της ηγεσίας Βενιζέλου.
Είναι μια εξήγηση που απορρίπτει η Χαριλάου Τρικούπη με το σκεπτικό ότι, ακόμη και αν ο ΓΑΠ προλάβει να συμπήξει δικό του σχήμα, αυτό δεν θα απειλήσει τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη κι αν ευσταθεί η εκτίμηση, το ΠΑΣΟΚ θα δώσει πάλι διμέτωπη μάχη.
Από τη μια, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον κυβερνητικό εταίρο του. Σε συνθήκες άγριας πόλωσης, η ΝΔ απειλεί να τραβήξει τους ψηφοφόρους που φοβούνται τον ΣΥΡΙΖΑ. Και από την άλλη, θα πρέπει να στεγανοποιήσει τα νώτα του (τουλάχιστον) προς Το Ποτάμι.
Αυτή είναι η συνθήκη της αμφίπλευρης πίεσης στην οποία έχει μάθει να επιβιώνει το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρος του μετά το εκλογικό κραχ του 2012. Επιβιώνει ως τρίτος που εξισορροπεί τις εντάσεις του νέου διπολισμού.
Εκεί επιχειρεί και τώρα να οριοθετήσει ο Βενιζέλος τη ζωτική του περιοχή. Την περιοχή ενός ρυθμιστικού παράγοντα που μπορεί πλέον να συνομιλεί και με τον Τσίπρα (επί σχεδόν δύο ώρες στο υπουργείο Εξωτερικών) και με τον Σόιμπλε (σε ένα μάλλον υποτιμημένο ραντεβού πριν από μία εβδομάδα στο Βερολίνο).
Γίνουν – δεν γίνουν εκλογές, ο ρόλος του ενδιάμεσου είναι βγαλμένος από τη ζωή: ο καλός διαιτητής διαπρέπει όταν αγριεύει το ντέρμπι.
