Σύμφωνα με μια διαδεδομένη λαϊκή αφήγηση, ζούμε στο φιλέτο γης που υποτίθεται ότι ζηλεύουν οι κακοί ξένοι, γι’ αυτό και σκηνοθέτησαν τη χρεοκοπία της γαλάζιας μας χώρας για να μας το πάρουν. Ζηλεύουν τη θάλασσα, τον ήλιο, ζηλεύουν και το παρελθόν μας, τον πολιτισμό μας. Μολών λαβέ, ρε! Αν χρειαστεί, μπορούμε να κρατήσουμε και την αναπνοή μας και να μη δεχτούμε τα βρώμικα λεφτά σας, με τα οποία μας έχετε εκμαυλίσει οδηγώντας έναν λαό στην τρυφηλή ζωή και στον καταναλωτισμό.

Οι λεγόμενες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις παριστάνουν ότι δεν νοιάζονται για τέτοιου τύπου ανοησίες. Μερικοί προφανώς τις πιστεύουν, κάποιοι άλλοι θεωρούν πως ό,τι συμφέρει στη συγκυρία είναι καλό –ακόμα κι αν είναι φασίζουσα ηλιθιότητα. Κάπως έτσι, από συγκυρία σε συγκυρία, η ελληνική κοινωνία γίνεται όλο και πιο ιδιότυπα κλειστή, όλο και πιο φοβική, όλο και πιο μισαλλόδοξη.

Το λένε ελληνικό εξαιρετισμό. Προσωπικώς, το λέω μιθριδατισμό στο δηλητήριο του εθνοκεντρικού απομονωτισμού μας, ο οποίος υπερβαίνει τις κατατάξεις δεξιό – αριστερό.

Θυμάμαι, χρόνια τώρα, νεαρούς κομμουνιστές (στη συνέχεια, αριστερούς και δεξιούς δήθεν αντισυστημικούς, κοινό χαρακτηριστικό της ιδεολογίας των οποίων ήταν ο αντιαμερικανισμός και ο αντιευρωπαϊσμός) να οργανώνουν μπριγάδες εθελοντών για να μαζέψουν καφέ στην Κούβα. Αργότερα, ένα ταξίδι στο «ανυπότακτο» νησί έγινε νεοπλουτίστικο τρεντ –«να προλάβουμε, πριν αλλάξει».

Ε, λοιπόν, ακόμα και η Κούβα παύει να είναι ένας εγκλεισμικός τόπος για τουριστικές εξορμήσεις των οπαδών της ελληνικής εξαίρεσης. Λέτε σε λίγα χρόνια οι σημερινοί οπαδοί του Κάστρο να οργανώνουν μπριγάδες στην Ελλάδα, για να βοηθούν στο μάζεμα του σταριού και του ελαιολάδου στο ένδοξο, αποκομμένο αγροτικό μας μέλλον; Είδα την εικόνα της Βουλής, χθες το βράδυ, και δεν το αποκλείω.

Τελευταία Νέα