Αναζήτηση
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τον βενιζελικό σαρκασμό, «εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ» δεν υπάρχουν. Υπάρχουν, λέει, «μόνο εξωτερικά του ΠΑΣΟΚ». Ετσι ορίζεται η ρευστή κομματική γεωγραφία. Οπου ως «ΠΑΣΟΚ Εξ.» νοείται αυτό που κυοφορεί ο Γιώργος Παπανδρέου.
Ο πρώην πρωθυπουργός δεν είχε, λένε, σκοπό να βιαστεί. Πιέστηκε από την επίσπευση της προεδρικής εκλογής. Θα ήθελε χρόνο για να μετουσιώσει το brand του επωνύμου του σε πολιτικό φορέα. Σε κάτι σαν μετα-ΠΑΣΟΚ, αλλά με νέο, «καθαρό» ΑΦΜ. Γι’ αυτό και τάχθηκε υπέρ της εκλογής Προέδρου από την παρούσα Βουλή. Οχι μόνο για να έχει χρόνο για τα οργανωτικά. Αλλά και γιατί θα τον βόλευε να επιχειρήσει την επιστροφή του αφού θα είχαν λυθεί οι μεγάλες εκκρεμότητες της χώρας. Θα τον βόλευε να επιστρέψει μέσα σε ένα ηλιόλουστο περιβάλλον –χωρίς Μνημόνια και λοιπά τοξικά απόβλητα του παρελθόντος. Ενα περιβάλλον που ο ίδιος περιγράφει με τον νεολογισμό «μεταπελατειακό».
Ποιος, εκτός από το ΠΑΣΟΚ, θα ζημιωνόταν από ένα παπανδρεϊκό κόμμα; Η εκτίμηση που κυριαρχεί είναι ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων που βρίσκεται ακόμη υπό τη σαγήνη της παπανδρεϊκής δυναστείας έχει ήδη μεταναστεύσει εκλογικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς ο ΓΑΠ απειλεί εξίσου τις εκλογικές προοπτικές του Βενιζέλου και του Τσίπρα –γεγονός στο οποίο αποδίδεται και η όψιμη προσέγγιση μεταξύ των δύο τελευταίων.
Ούτως Ή άλλως μιλάμε για μικρές μετατοπίσεις. Και για σχεδιασμούς που θα αποδειχτούν μάταιοι αν οι εκλογές γίνουν σε συνθήκες εξοντωτικής πόλωσης. Αν ο νέος διπολισμός συνθλίψει όλους τους ενδιάμεσους, αντί για δύο ΠΑΣΟΚ του 3%-4%, στην επόμενη Βουλή μπορεί να μην έχουμε κανένα ΠΑΣΟΚ.
Αξιόπιστες μετρήσεις δεν υπάρχουν όσο δεν υπάρχει κόμμα. Μέχρι στιγμής το μόνο που έχει εκδηλωθεί είναι η νεφελώδης προσδοκία μιας προσωπικής «δικαίωσης» –που οι αντίπαλοι μεταφράζουν ως απόπειρα ρεβανσισμού.
Ο Παπανδρέου, λένε, θέλει να καθαρίσει το όνομά του από το στίγμα του «πρωθυπουργού του Μνημονίου». Ομως, όπως το θέτει κάποιος που γνωρίζει καλά τα πασοκικά πράγματα, «πώς δικαιώνεται ένας πρωθυπουργός του 44%, όταν επανέρχεται με ένα κόμμα στο βεληνεκές του 4%»; Ο υπαινιγμός εδώ είναι ότι, επιδιώκοντας έτσι τη δικαίωσή του, ο Παπανδρέου κινδυνεύει στο τέλος να πετύχει μόνο την επιβεβαίωση της προσωπικής του απονομιμοποίησης.
Είναι ένας κίνδυνος που μπορεί να εξαπλωθεί και στην ατζέντα ενός ηλεκτρισμένου προεκλογικού αγώνα. Η παρουσία του ΓΑΠ θα μπορούσε να είναι το έναυσμα για να στραφεί η προεκλογική συζήτηση στο 2010. Θα ήταν μια εξέλιξη, πάντως, συμβατή με τη γενικότερη φορά των πραγμάτων: η «καστελλοριζοποίηση» ως ύστατο σύμπτωμα της υποτροπής.
