Αναζήτηση
Τέλος καλό, όλα καλά με την απεργία του Νίκου Ρωμανού –ευτυχώς βρέθηκε την ύστατη ώρα η λύση για να μην έχουμε το απευκταίο και ό,τι θα μπορούσε να ακολουθήσει μια τέτοια κατάσταση. Το θέμα είναι ότι η ιστορία βραχιολάκι είναι, συγγνώμη που θα το πω αλλά δεν αντέχω, ένας ωραίος «φερετζές». Διότι βραχιολάκι δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει το σύστημα δηλαδή. Ετσι, αν φορέσει βραχιολάκι το παλικάρι για να πάει στη σχολή του, στο ΤΕΙ Αιγάλεω, το πιο πιθανό είναι να το βλέπει μόνος του, παρά οποιοσδήποτε άλλος, τρίτος, και ειδικά η Αστυνομία. Διότι, όπως εγκαίρως είχα ενημερώσει το κοινό μου, η σχετική σύμβαση είχε υπογραφεί μόλις προ δύο εβδομάδων αλλά η εταιρεία που ανέλαβε το πιλοτικό πρόγραμμα, η Group4, ενημέρωσε ότι θέλει τουλάχιστον ένα δίμηνο για να αναπτύξει το σχετικό πρόγραμμα (όσοι ενδιαφέρονται για το οικονομικό σκέλος της υπόθεσης τους ενημερώνω ότι για κάθε ημέρα που θα φοράει το βραχιολάκι του ο Ρωμανός το «ενοίκιο» είναι 13 ευρώ).
Οταν το επισήμανα αυτό σε ανώτατο παράγοντα του υπουργείου Δικαιοσύνης και κάτι άλλα (Ατομικών Δικαιωμάτων κ.λπ.), μου έδωσε την ακόλουθη απάντηση:
–Ωχ, καημένε, κάτι κολλήματα που έχεις και εσύ. Περάσαμε τη διάταξη για το βραχιολάκι, δεν είπαμε ότι το έχουμε κιόλας έτοιμο να του το φορέσουμε!
Σωστό! Α, όχι, το σωστό να λέγεται…
Οχι άλλα πλήγματα
Αναφερόμενος στο θέμα «απεργοί πείνας», μου ήρθε στο μυαλό η περίπτωση του Γιάννη (και όχι Σήφη) Μιχελογιαννάκη, του αγωνιστή βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ πλέον (γιατί προηγουμένως ήταν ΠΑΣΟΚ και δεν ξέρω πού αλλού), ο οποίος, ως γνωστόν, μετείχε στην απεργία πείνας των Σύρων στο Σύνταγμα. Εχω χάσει τα ίχνη του. Εκανα μια βόλτα προχθές από την Πλατεία Συντάγματος αλλά δεν τον είδα πουθενά. Είχε πάει για καφέ; Είχε πάει να φάει κάτι για να μετριάσει την πείνα του, μακριά από τις κάμερες (την άλλη φορά τον «έδωσε» κανονικά μία), άγνωστο.
Πάνω εκεί που τον αναζητούσα, δέχομαι τηλεφώνημα, ύπουλο θα το χαρακτηρίσω, από βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, φίλη μου. Και τι μου λέει η γυναίκα; «Εχω θέμα, τρομερό».
–Πείτε μου, παρακαλώ, είμαι όλος αφτιά.
Και τι μου λέει: «Γνωρίζω την περίπτωση βουλευτή, σημερινού βουλευτή του ελληνικού Κοινοβουλίου, ο οποίος πήγε να σπουδάσει Ιατρική στην Ιταλία, αλλά επειδή ήταν λίγο… γκάου (στούρνους τους έλεγαν παλιά αυτούς) δεν κατάφερε να περάσει στη σχολή του πανεπιστημίου που είχε επιλέξει. Και τι έκανε ο τύπος».
–Τι έκανε; ρώτησα εγώ όλος ενδιαφέρον.
–Απεργία πείνας, μού απάντησε θριαμβευτικά η συνομιλήτριά μου.
–Με τρελαίνεις, της λέω.
–Και όμως, μου απαντάει. Είναι έτσι ακριβώς όπως σου το λέω. Και ξέρεις ποια είναι η συνέχεια. Πέτυχε η απεργία του. Η πρυτανεία της σχολής έκανε ειδική διάταξη και τον πήρε! Τώρα είναι γιατρός…
Φυσικά της έκλεισα το τηλέφωνο διότι κατάλαβα πού το πήγαινε: ήταν φανερό, ήθελε να πλήξει τους αγωνιστές και μέσω αυτών το αγωνιστικό φρόνημα του λαού, πράγμα το οποίο το αποδοκιμάζω με τρομερή ένταση.
Είναι παντού
Μιλούσα για τον Γιάννη (και όχι Σήφη) Μιχελογιαννάκη προηγουμένως και μου γεννήθηκε η απορία τι θα κάνει αυτός –ένα αυθεντικό «παιδί» του Γιώργου –τώρα που ο Γιώργος θα φτιάξει το φοβερό κόμμα με το οποίο θα αλλάξει τα πολιτικά δεδομένα της χώρας!
Ο Βενιζέλος κάνει πλάκα με τους δικούς του, αλλά πώς θα του φαινόταν να μάθαινε σήμερα ότι ο global Γιώργος ανάμεσα στα πολλά και διάφορα που κάνει είναι και επαφές με βουλευτές που έχουν αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ λόγω Βενιζέλου;
Για τον Μιχελογιαννάκη δεν ξέρω, αλλά πρόσφατα είδε τον Μάρκο Μπόλαρη και σύντομα θα συναντηθεί με τον Θόδωρο Παραστατίδη. Για τη Θεοδώρα Τζάκρη μού είπαν ότι «δεν το βλέπουν», αλλά κρατώ μια επιφύλαξη. Επίσης συναντήθηκε με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλο. Είδε και συνδικαλιστές από την ΠΑΣΚΕ που φλερτάρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γενικώς κινείται. Και μετά το 6% που του έδωσε η δημοσκόπηση της ALCO ποιος τον πιάνει, τον Γιώργο. Θα το κάνει το… δημοψήφισμα, που λέει και ο πρόεδρος Βαγγέλης…
Πάνε σαν άλλοτε
Στο μεταξύ, όπως εγκύρως με ενημέρωσαν, το εγχείρημα Γιώργου supportάρει μια σημαντική μορφή του σοσιαλιστικού κινήματος, ένας πραγματικός θεματοφύλακας του αρχών και των αξιών του σοσιαλισμού, ένας αυθεντικός πιονέρος των σοσιαλιστικών ιδεών, ο περίφημος Γιώργος Παναγιωτακόπουλος!
Η επανάκαμψη του αγωνιστή στις κοίτες του σοσιαλιστικού ρεύματος επετεύχθη, μου είπαν, το τελευταίο διάστημα, γεγονός που δεν επέτρεψε, εκ των πραγμάτων, τη συμμετοχή του στις μυστικές διαβουλεύσεις για τη συγκρότηση του κόμματος Γιώργου.
Κατά την πηγή μου (που θα ομολογήσω ότι δεν χρωστάει λόγο καλό σε κανέναν), «σώθηκε ο Γιώργος» –φράση αμφίσημη, διότι δεν ξεκαθαρίστηκε ποιος ακριβώς «σώθηκε» και με ποιον τρόπο: ο global Γιώργος ή ο άλλος;
Σε κάθε περίπτωση χαιρετίζω από την πλευρά μου τη συνεργασία η οποία μπορώ να ισχυριστώ ότι αποτελεί και μία σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν αμφοτέρων…
ΣΥΡΙΖΑ όπως ΠΑΣΟΚ
Στον αντίποδα όλων αυτών βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πυρετωδώς (λέμε τώρα) προετοιμάζεται για να κυβερνήσει τη χώρα. Συνομίλησα με εκπρόσωπο της πασοκογενούς συνιστώσας του κόμματος, αναφορικά με την εντολή του αριστερού αγοριού Αλέξη «να ετοιμαστούν άμεσα νομοσχέδια».
–Ετοιμάσατε τίποτε;
–Εμείς που έχουμε την εμπειρία του ΠΑΣΟΚ, ξέρουμε ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Θέλουν τον χρόνο τους.
Ο τύπος μού εξομολογήθηκε εκεί ότι ακόμη περιμένουν το κυβερνητικό πρόγραμμα που υποτίθεται ότι θα ολοκλήρωνε από τον περασμένο μήνα η επιτροπή υπό τον Δραγασάκη –«γι’ αυτό ακούς τον πρόεδρο να λέει κάθε τόσο ότι η βάση για το πρόγραμμά μας είναι η Θεσσαλονίκη», δηλαδή οι εξαγγελίες που έκανε στη ΔΕΘ.
Ο ίδιος μου είπε ότι οι περί τον πρόεδρο Αλέξη, και όχι μόνο, θέλουν να… σκοτώσουν τον γραμματέα του κόμματος Δ. Βίτσα, ο οποίος με μια μπαρούφα που πέταξε πρόσφατα (ότι δεν αναγνωρίζουν καμία συμφωνία με τους δανειστές, ούτε καν τη δίμηνη τεχνική παράταση του Μνημονίου) ξανάφερε στο προσκήνιο τη συζήτηση για την περιπέτεια που αναμένει τη χώρα εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Καθώς βαδίζουμε προς την πρώτη προεδρική εκλογή της προσεχούς Τετάρτης, και με τον συσχετισμό δυνάμεων να έχει λίγο ώς πολύ διαμορφωθεί αρνητικά για την προοπτική εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή, αυξάνονται οι αμφιβολίες μου για το αν πραγματικά η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ επιθυμεί την εκλογή.
Οχι μόνο γιατί η επιλογή του Σταύρου Δήμα, παρότι ως πρόσωπο είναι εξαιρετικά συμπαθής και πολιτικά μετριοπαθής, δεν είναι το ισχυρό μήνυμα προς την κοινωνία ότι η επιδίωξη είναι πραγματική και η συγκυβέρνηση επιθυμεί να εκλεγεί Πρόεδρος. Αλλά κυρίως αυτό: δεν είναι η προσωπικότητα εκείνη που θα «ξεκλείδωνε» τον μεγάλο αριθμό των ανεξάρτητων βουλευτών ή και βουλευτών κομμάτων να υπερψηφίσουν τον νέο Πρόεδρο. Που θα αφαιρούσε κάθε άλλοθι το οποίο επικαλούνται για να μην ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα, όπως για παράδειγμα ότι είναι –ακόμη! –αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Τις «προφάσεις εν αμαρτίαις» που διατυπώνουν για να δηλώσουν ότι δεν ψηφίζουν.
Είναι για μένα φανερό, λοιπόν, ότι εάν οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος ήθελαν πραγματικά να εκλέξουν Πρόεδρο και μέσω αυτής της εκλογής να παρατείνουν τον βίο της συγκυβέρνησης θα το έκαναν προτείνοντας έναν άλλον υποψήφιο. Με πιο ευρεία χαρακτηριστικά. Προσωπικότητα η οποία θα μπορούσε να προσελκύσει ψήφους από όλες τις πτέρυγες.
Δεν το έκαναν. Για έναν λόγο, κατά τη γνώμη μου: για να στρωθεί ο δρόμος σε πρόωρες εκλογές, όπου οι πολίτες θα κληθούν να αντιμετωπίσουν ένα πραγματικό δίλημμα. Σταθερότητα ή περιπέτειες. Συγκυβέρνηση ή ΣΥΡΙΖΑ;
Πρόκειται, εκτιμώ, για μια πολιτική υψηλού ρίσκου. Διότι εκκινούν από την εκτίμηση ότι αν δεν επικρατήσουν στις εκλογές, η αναιμική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, θα είναι μια παρένθεση ολίγων μηνών. Αλλά όσοι ξέρουν από εκλογές και γνωρίζουν από πολιτική ιστορία θυμούνται ότι με κάτι τέτοιες εκτιμήσεις η Δεξιά έφαγε οκτώ χρόνια στο κεφάλι την «παρένθεση» ΠΑΣΟΚ το ’81…
Θυμίζω απλώς ότι του κόμματος ηγείτο ο μέντορας του σημερινού Πρωθυπουργού, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, και ο Σαμαράς τριγύριζε εκεί γύρω στα πόδια του –απορώ πώς μπορεί να το ξεχνάει…
