[Επισκέπτης] Ο λαιμός του μπουκαλιού

Ο «λαιμός του μπουκαλιού» δεν είναι μόνο ένα πολυβραβευμένο παραμύθι του Αντερσεν. «Λαιμός του μπουκαλιού» είναι και πολιτική στρατηγική συσσωρεύσεως διλημμάτων σε μια στενωπό αποφάσεων. Η χρονική συγκυρία της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) βρίσκει όλα τα ζωτικά ζητήματα της χώρας ανοικτά. Η αξιολόγηση σε εξέλιξη, το τέλος του Μνημονίου σε αποδρομή, το χρέος ανοικτό σε διευθετήσεις, η ΑΟΖ σε παρατεταμένο τοκετό, το Σκοπιανό και το Κυπριακό πολυκαιρισμένα ζωτικά ζητήματα κοντά σε λύση με αστερίσκους.

Η χώρα μας πρέπει να φύγει από τα στενά, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να κατακτήσει ρόλο πρωταγωνιστή στα Βαλκάνια και στη ΝΑ Μεσόγειο. Εύλογο το ερώτημα: ο Πρόεδρος τα κρίνει όλα; Ο Πρόεδρος δεν δίνει λύσεις, αντίθετα τις επιτηρεί, τις επικυρώνει και αποκρούει το απευκταίον. Ο Προέδρος πρέπει να έχει εμπειρία, νηφαλιότητα και πνεύμα συνεργασίας. Ο Σταύρος Δήμας τα έχει όλα, μαζί με επιτυχή ευρωπαϊκή θητεία και δόγμα ζωής την πολιτική συνεργασία χωρίς αγκυλώσεις, κάτι που σήμερα απουσιάζει και αυτή η απουσία καταδυναστεύει την Ελλάδα.

Αναμφίβολα είναι η ώρα των βουλευτών, η ώρα της εθνικής ευθύνης. Η χώρα θέλει Πρόεδρο της Δημοκρατίας με κύρος υψηλό. Αυτό θέλει 200+ ψήφους ή έστω 180. Πρόεδρος με 150 ή και 120 ύστερα από έκτακτες εκλογές δύσκολα μπορεί να παρεμβαίνει βάσει των εξουσιών του. Η εθνική συγκυρία αναθέτει σ’ αυτή την κυβέρνηση και σε βάθος 18μήνου την επίλυση δύσκολων εθνικών εξισώσεων, που δεν μπορούν να βρουν επίλυση χωρίς πολιτική σταθερότητα και χωρίς αρραγές εθνικό μέτωπο. Ορθώς προηγήθηκε η εκλογή ΠτΔ πριν εισέλθουμε στον «λαιμό του μπουκαλιού».

Εκτιμώ ως μέγα πολιτικό λάθος του κ. Τσίπρα την επιμονή του στο «όχι». Αυτό το «όχι» μπορεί να είναι Βατερλώ. Αν το «όχι» νικήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρεωθεί την πολιτική αστάθεια και τα επακόλουθά της. Η χώρα θα χάσει χρόνο, θα παραπατήσει στον προγραμματισμό της και θα επιστρέψει στο 2010, είτε σε επίπεδο πολιτικού διαλόγου είτε κοινωνικής αντίληψης. Μια τέτοια αστάθεια θα επιβάλει τρίτο Μνημόνιο στη χώρα, ενώ αυτή ετοιμαζόταν να εξέλθει των Μνημονίων.

Ο λόγος είναι προφανής. Η διεθνής κοινότητα δεν αλλάζει συμπεριφορά ανάλογα με την ελληνική κυβέρνηση. Είναι βέβαιο πως για τους Ευρωπαίους το ευρώ είναι πιο ισχυρό από την Ελλάδα μας. Η χαρά των δανειστών δηλαδή. Αν πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί, αν δηλαδή εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η εσωστρέφεια και η αμφισβήτηση πιθανώς θα φέρουν τον κ. Τσίπρα σε δύσκολη θέση.

Συμπεραίνοντας, διαπιστώνω ότι η ευκαιρία συνεννόησης για εκλογή Προέδρου μετατρέπεται σε διχαστική άσκηση από την Αριστερά, που δεν διδάχθηκε τι έπαθε η χώρα είτε το ’20 που έδιωξε τον Βενιζέλο είτε το ’44 μετά την απελευθέρωση είτε το 2012 με τους ψευτοπαλικαρισμούς στις Κάννες. Εχουμε δύο εβδομάδες να αλλάξουμε ρότα.