Αναζήτηση
Οι «αυτοί» είναι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Ο «παραπονεμένα λόγια» είναι ο Αντώνης Σαμαράς, τις τελευταίες ημέρες. Καταλαβαίνει ότι έπαιξε και έχασε. Και μεταξύ μας, πληρώνει τη στάση του το καλοκαίρι του ’10, τότε που δεν σήκωνε αυτός το τηλέφωνο και έλεγε «δεν υπογράφω Μνημόνια»…
Ηθελε να γίνει Πρωθυπουργός. Τόσο απλά…
Γλαφυρή προειδοποίηση
Στον αντίποδα ο πρόεδρος Βαγγέλης (Βενιζέλος) που βιώνει το δικό του δράμα. Σε ίδια και απαράλλαχτη κατάσταση. Στα όρια της κατάθλιψης, μου λένε δικοί του άνθρωποι (το λένε και αλλού, αλλά δεν το κάνω θέμα…). Βλέπει ότι «δεν βγαίνει όλο αυτό πια». Καταλαβαίνει ότι «ώς εδώ ήταν», τον απασχολεί έντονα «αυτό που έρχεται» και πασχίζει να βρει μια λύση, αλλά «δεν»…
Στη συνάντηση με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, η οποία φυσικά επεκτάθηκε και σε όλα τα άλλα πλην εθνικών θεμάτων ζητήματα (το είχα επισημάνει και τότε, αν θυμάστε), είπε στο αριστερό αγόρι που εξακολουθεί να αεροβατεί:
–Αλέξη, ένα θα σου πω, θα σε γ…
Εννοούσε οι Γερμανοί, οι αγορές, η τρόικα. Και χρησιμοποίησε το γνωστό ρήμα, το οποίο χρησιμοποιούμε κάθε φορά που αναφερόμαστε στο sex!
Γιατί πολύ απλά, αυτός ξέρει. Το είδε το έργο πολλές φορές και δεν του άρεσε καθόλου…
Μαθήματα… υπογραφής
Και υπάρχουν και άλλοι πρόεδροι, όπως ο πρόεδρος Βαγγέλης, Βαγγέλας για τους φίλους, Μεϊμαράκης –της Βουλής –ο οποίος κατάλαβε προχθές το βράδυ ότι η υπογραφή σου είναι το δεύτερο πράγμα το οποίο πρέπει να προσέχεις πολύ πού το βάζεις. Ο πρόεδρος Βαγγέλης (Μεϊμαράκης) λοιπόν, φίλος μου καθ’ όλα, συνυπέγραψε την πρόταση της ΝουΔού για την αναθεώρηση του Συντάγματος, την οποία είχε ετοιμάσει ο Πάκης, Προκόπης για τους πολλούς, Παυλόπουλος στην οποία συμπεριλαμβάνονται τουλάχιστον δύο προτάσεις με τις οποίες διαφωνεί κάθετα:
n τη μείωση του αριθμού των βουλευτών σε διακόσιους από τριακόσιους που είναι σήμερα (δεν έχω καταλάβει γιατί…)
n τη θέσπιση ασυμβίβαστου μεταξύ της ιδιότητας του υπουργού και εκείνης του βουλευτή.
Ενας νεοδημοκράτης, πρώην υπουργός και διάφορα άλλα… πρώην, ο οποίος εξ όσων έχω καταλάβει δεν συμπαθεί τον πρόεδρο Βαγγέλη (Μεϊμαράκη, επαναλαμβάνω), απέδωσε τη διαφωνία του σε μύχιες φιλοδοξίες του προέδρου. «Αμα σκέφτεσαι ότι εσύ μπορεί να είσαι η λύση στο αδιέξοδο του ονόματος του Προέδρου είναι να συμφωνείς με κάτι τέτοια που αγγίζουν ευθέως τους βουλευτές;» με ρώτησε.
Δεν του απάντησα. Γενικά, με ξέρετε, δεν απαντώ σε κακίες…
Τα παϊδάκια είναι η λύση
Στο μεταξύ, άλλοι πάλι είναι σαν τους πεινασμένους: ονειρεύονται… παντεσπάνι (ναι, το ξέρω η παροιμία μιλάει για καρβέλια, αλλά ποιος ασχολείται με καρβέλια στις μέρες μας;). Αναφέρομαι στους καραμανλικούς που πιστεύουν ότι η λύση –Η λύση! –είναι ο Καραμανλής. Με αφορμή δε το δείπνο της Τετάρτης στη Βοσκοπούλα, σου λέει «για πλάκα ρε, για πλάκα, για παϊδάκια, μαζεύει στην καθισιά του σαράντα».
Μαζεύει δεν λέω, αλλά από τους 40 ώς τους 180 μεσολαβούν άλλοι 140, οι οποίοι δεν βρίσκονται. Κυρίως όμως επειδή είχα μια ολόκληρη συζήτηση μεσοβδόμαδα με έναν από αυτούς, σοβαρό κατά τα άλλα άνθρωπο, διότι υπάρχει και ο… σταθμισμένος παράγων που ονομάζεται Καραμανλής! Ο οποίος δεν θέλει με τίποτε, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, να γίνει πρόεδρος…
Οι παράταιροι
Ολα γράφτηκαν για το δείπνο στη χασαποταβέρνα Βοσκοπούλα στα Βλάχικα (κι εγώ έγραψα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες μάλιστα), ένα δεν είδα να γράφεται πουθενά, γιατί μας ξέφυγε. Οτι σε όλη αυτή τη σύναξη υπήρχαν δύο πρόσωπα που έμοιαζαν παράταιρα: ο ένας ήταν ο Κώστας Μπακογιάννης, ο γιος της Ντόρας, ο οποίος κανείς δεν κατάλαβε πώς βρέθηκε εκεί. Και ο δεύτερος ήταν ο Γιάννης Μίχας, του… ΠΑΣΟΚ, πρώην σε διάφορα πόστα και νυν ζωγράφος με ταλέντο. Επίσης κανείς δεν κατάλαβε πώς βρέθηκε εκεί.
Ο Πάκης, Προκόπης για τους άλλους, Παυλόπουλος δεν παρέστη διότι, όπως με ενημέρωσαν, την ώρα του δείπνου έγραφε πυρετωδώς ο άνθρωπος –την πρόταση της ΝουΔού για τη συνταγματική αναθεώρηση.
Και του χρόνου θα ευχηθώ (το δείπνο οργανώνει κάθε χρόνο, ο βουλευτής Ανδρέας Κουτσούμπας, εκ Βοιωτίας ορμώμενος).
Στις ελληνικές καλένδες
Ακουσα τον πρόεδρο Βαγγέλη να μιλάει χθες σε μια προσυνεδριακή συγκέντρωση στελεχών της λεγόμενης Δημοκρατικής Παράταξης έχοντας στα δεξιά του τον Κρεμαστινό και στα αριστερά του τον Μπίστη, παρουσίες οι οποίες μου ενέπνευσαν εμπιστοσύνη για την επιτυχία του εγχειρήματος. Μου άρεσε και το πόστερ που είχε πίσω του, το οποίο καλούσε εμάς τους πολίτες να «αυτοοργανωθούμε», γεγονός που με ενέπνευσε επίσης: το Σαββατοκύριακο, ανάμεσα σε δύο καφέδες στη Γλυφάδα, να «αυτοοργανωθώ».
Αυτό που δεν κατάλαβα όμως από όσα είπε ο αρχηγός είναι ότι όλα αυτά γίνονται στη διαδικασία του κάποιου συνεδρίου, το οποίο υποτίθεται ότι θα πραγματοποιηθεί στα τέλη του Ιανουαρίου. Λοιπόν, εάν πραγματοποιηθεί αυτό το συνέδριο, εμένα να μου γράψετε. Διότι αν οι εξελίξεις έχουν τον ρυθμό που φαίνεται ότι έχουν, τον Ιανουάριο η χώρα θα ακροβατεί μεταξύ της εκλογής Προέδρου και της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες.
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, οι επιλογές της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ δεν είναι πολλές. Το δίλημμα στο οποίο καλούνται να απαντήσουν οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος είναι αν θα επιλέξουν την αξιοπρεπή έξοδο ή την επώδυνη ήττα.
Κατ’ αρχάς, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, όπως αυτά προκύπτουν από τις εξελίξεις στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα: δεν ξέρω πώς φαντάζονται αυτή την ενδεχόμενη «τεχνική» ή άλλη παράταση του Μνημονίου. Αλλά, φαντάζομαι, γνωρίζουν ότι αυτή δεν μπορεί να περάσει από τη Βουλή. Κατά τη γνώμη μου, δεν θα βρεθεί βουλευτής γνωρίζοντας ότι επέρχονται εκλογές σε σύντομο χρονικό διάστημα να ψηφίσει υπέρ μιας παράτασης του Μνημονίου για έξι ή για δώδεκα μήνες. Για να το κάνει αυτό, να ψηφίσει δηλαδή, θα πρέπει να έχει αποφασίσει παράλληλα ότι ολοκλήρωσε την καριέρα του στην πολιτική.
Κατά δεύτερον, η διάχυτη καχυποψία που έχει επικαθήσει σε ολόκληρη την κοινωνία αυτομάτως εκμηδενίζει τις όποιες αντοχές έχουν πλέον οι πολίτες. Εάν μάλιστα, όπως αναμένεται, η παράταση συνοδευτεί από έμμεσα ή άμεσα μέτρα δημοσιονομικού επιπέδου, υποθέτω ότι οι δυο κυβερνητικοί εταίροι αντιλαμβάνονται τι θα συμβεί: γενικευμένη κοινωνική αναταραχή. Για έναν και μόνο λόγο: γιατί οι άνθρωποι δεν αντέχουν άλλο.
Κατά τρίτον, εδώ που έχουμε φτάσει, οι όποιες τακτικές κινήσεις μικρή απήχηση έχουν πλέον. Και ακόμη μικρότερο αποτέλεσμα. Τι νόημα έχει, ας πούμε, να επιτευχθεί η πολυπόθητη –από τους δύο εταίρους –πλειοψηφία των 180 εδρών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας; Υπάρχει κανένας σε αυτή τη χώρα που να πιστεύει ότι η κυβέρνηση αυτή, έτσι όπως είναι δομημένη και με τον τρόπο που λειτουργεί, μπορεί να αντέξει ώς τον Ιούνιο του 2016; Εκτιμώ πως ούτε ο κ. Σαμαράς το πιστεύει πια.
Αρα; Κατά την άποψή μου, το πολιτικά ορθό και απολύτως συμβατό με την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα είναι να υπάρξει μια συμφωνία με την αξιωματική αντιπολίτευση –αφού προηγουμένως εκείνη εγκαταλείψει τις ανοησίες περί «μνημονικού προέδρου» –για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας τώρα και προσδιορισμένη χρονικά, άμεση προσφυγή στις κάλπες. Είναι η μόνη διέξοδος. Να αποφασίσουν οι πολίτες, δημοκρατία έχουμε. Οτιδήποτε άλλο θα οδηγήσει μαθηματικά σε περιπέτειες…
