Αναζήτηση
Χθες, μια ομάδα νεαρών εισέβαλε στο ΤΕΙ Αθήνας για συμπαράσταση στον Ν. Ρωμανό. Εβρισαν τον πρόεδρο του Ιδρύματος που αρνήθηκε να εγκαταλείψει το γραφείο του, χειροδίκησαν εναντίον του και πέταξαν τα χαρτιά του από το παράθυρο.
Δεν θα μπω στην ουσία της υπόθεσης Ρωμανού. Υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι εμού.
Θα θέσω όμως ένα σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα: πώς ασκείται ένα δικαίωμα;
Οι νεαροί του ΤΕΙ, ας πούμε, θεώρησαν δικαίωμά τους να συμπαρασταθούν στον Ρωμανό. Καμία αντίρρηση.
Την ίδια στιγμή όμως θεώρησαν πως το δικαίωμα της συμπαράστασης παρέχει το δικαίωμα να προπηλακίζεις έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν θέλει να φύγει από το γραφείο του προκειμένου να το καταλάβουν όσοι θέλουν να συμπαρασταθούν.
Ε, λοιπόν, δεν το παρέχει.
Διάβασα την ανακοίνωση του επαγγελματικού σωματείου των δημοσιογράφων με την οποία «υπερασπίζεται το δικαίωμα στη μόρφωση του κρατούμενου Νίκου Ρωμανού».
Να σημειώσω απλώς για την ακρίβεια του θέματος ότι ο Ρωμανός δεν είναι κρατούμενος αλλά κατάδικος. Λεπτομέρεια θα μου πείτε, αλλά υποθέτω ότι η δημοσιογραφία είναι και μια άσκηση ακριβείας.
Στη συνέχεια της ανακοίνωσης διαβάζω:
– Οτι ο κρατούμενος (που τελικά είναι κατάδικος…) πρέπει «να μπορεί να παρακολουθεί απρόσκοπτα τα μαθήματα».
– Οτι «το δικαίωμα στη μόρφωση πρέπει να ασκείται ελεύθερα».
Συμφωνώ με φανατισμό πως ένας φυλακισμένος που επιθυμεί πραγματικά να μορφωθεί πρέπει να ενθαρρύνεται και να διευκολύνεται τα μέγιστα από την Πολιτεία και το σωφρονιστικό σύστημα.
Οχι επειδή το δικαιούται ή δεν το δικαιούται αλλά επειδή η εκπαίδευση αποτελεί προνομιακή οδό για την επανένταξη νέων ανθρώπων που έχουν παραβεί τον νόμο ή που έχουν κηρύξει πόλεμο στην κοινωνία.
Αλλά πού ακούστηκε να ενεργεί κάποιος «απρόσκοπτα» και «ελεύθερα»; Η φυλάκιση δεν εμπεριέχει εξ ορισμού και προσκόμματα και περιορισμούς της ελευθερίας;
Κι αν αποδεχόμαστε το «δικαίωμα» του φυλακισμένου να κινείται «απρόσκοπτα» και «ελεύθερα», τότε γιατί να μην προτείνουμε ανοιχτά την κατάργηση των φυλακών;
Οι εγκληματίες θα συλλαμβάνονται, θα καταδικάζονται και μετά θα πηγαίνουν σπίτι να συνεχίσουν «απρόσκοπτα» κι «ελεύθερα» τη ζωή τους.
Διότι η πικρή αλήθεια είναι ότι κανένα δικαίωμα δεν ασκείται «απρόσκοπτα» και «ελεύθερα». Είτε εντός είτε εκτός φυλακής.
Ολα τα δικαιώματα ασκούνται στο πλαίσιο των όρων, των ορίων και των προϋποθέσεων που θέτει ο νόμος. Με σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων.
Στοιχειώδες. Αλλά είναι κρίμα που η κοινωνία μας χρειάζεται ένα δράμα για να συζητήσει το στοιχειώδες.
Και η περίπτωση Ρωμανού απ’ όπου κι αν την πιάσεις είναι ένα δράμα.
