Το σφάλμα ήταν γραμμένο στα γονίδια. Η τρόικα ήταν εκ γενετής ένα ανισόρροπο, πολυκέφαλο υβρίδιο. Τώρα εκδηλώνει με τη μεγαλύτερη οξύτητα τις αντιφάσεις της εις βάρος της χώρας που προκάλεσε τη γέννησή της.

Το ΔΝΤ έχει άλλες στοχεύσεις απ’ ό,τι η Κομισιόν. Θέλει να μείνει στο μπροστινό κάθισμα. Ούτε λόγος για πρόωρη αποστράτευσή του από την Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα θα ήθελε συνέχιση ή σύναψη νέου προγράμματος. Διαφορετικά θα αναγκαζόταν να παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες μέσω του έκτακτου μηχανισμού (ELA) με πολύ υψηλότερο επιτόκιο από ό,τι τις δανείζει σήμερα, κλονίζοντας έτσι τις προοπτικές τους. Οι Βρυξέλλες πάλι φαίνονται διατεθειμένες να δώσουν διέξοδο στην Αθήνα. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για όλες τις πρωτεύουσες της ευρωζώνης. Μπερδευτήκατε;

Αυτή ήταν πάντα η μνημονιακή Λερναία Υδρα από την οποία καλούνταν να περάσει η Ελλάδα. Η διαπραγμάτευση ήταν και είναι πολυπολική. Μόνο που αυτή τη φορά υπάρχει ημερομηνία λήξης. Πρέπει να κλείσουν όλα τώρα. Ολα μαζί.

Η κυβέρνηση θεωρεί ότι έκανε την υπέρβασή της προκειμένου να φέρει πίσω τους ελεγκτές: έδωσε τον ΦΠΑ. Είναι μια επώδυνη παραχώρηση, όχι μόνο επειδή δηλητηριάζει το πιο ζωντανό κύτταρο της οικονομίας. Αλλά και επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να προκαλέσει κλυδωνισμούς στη συμπολίτευση –ιδίως από τους βουλευτές που εκλέγονται σε τουριστικές περιοχές.

Η τρόικα, βέβαια, διατείνεται ότι δεν την απασχολούν οι παράγοντες που επηρεάζουν τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης. Οι δανειστές θέλουν πάντα να εμφανίζονται ως οι πολιτικά κωφοί ελεγκτές που έχουν μάτια μόνο για τα νούμερα –σε αντίθεση με την κυβέρνηση, που προσπαθεί να τους αντιμετωπίσει με πολιτικά τερτίπια.

Και όμως. Οταν, ας πούμε, οι Φινλανδοί επικαλούνται τη δυσκολία να περάσουν νέο ελληνικό πρόγραμμα από τα Κοινοβούλιά τους δεν εγείρουν ένα πολιτικό επιχείρημα; Οταν ευρωπαϊκοί κύκλοι εισηγούνται να περιμένει η τρόικα τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα κινούνται τάχα τεχνοκρατικά; Δεν δίνουν προτεραιότητα στα πολιτικά κίνητρα έναντι των δεδομένων της ελληνικής οικονομίας; Δεν τροφοδοτούν έτσι την καχυποψία των αγορών, προκαλώντας «πολιτικά» ένα οικονομικά παράδοξο αποτέλεσμα;

Εντάξει, η κυβέρνηση υπολόγισε λάθος την ευχέρειά της να προσπεράσει πολιτικά ορισμένα κεφάλαια της μνημονιακής ατζέντας. Ομως όλη αυτή η ευρωπαϊκών διαστάσεων περιπέτεια δεν εξελίσσεται, ούτε εξελισσόταν ποτέ, εν κενώ. Στην κρίση διασταυρώνονταν ιδιοτέλειες και μικροτακτισμοί πολύ στενού, όχι μόνο εθνικού, αλλά ενίοτε και στυγνά προεκλογικού ορίζοντα.

Αυτό το ναρκοθετημένο γήπεδο καλείται να διασχίσει ο Σταύρος Παπασταύρου. Λένε ότι ο σκληρός της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας προσπαθεί κάθε φορά να καταστρώσει το ντιμπέιτ ως δικηγόρος. Τώρα όμως η διαπραγμάτευση έχει μπει σε μια τροχιά που ακυρώνει τα σχέδια. Τώρα η μόνη σταθερά είναι το τείχος του χρόνου.

Τελευταία Νέα