Θα μπορούσε να είναι πρόβα παράστασης αρχαίας τραγωδίας –ή έστω κωμωδίας. Κωμωδία ή δράμα, πάντως, η σκηνή αυτή έχει ψωμί, που έλεγε κι ο Σαββόπουλος.

Το σκηνικό αναπαριστά το γραφείο του πρύτανη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αίφνης, εισβάλλουν εντός κάτι νεαροί και νεαρές –ο Χορός. Μπροστά τους ο αρχισυνδικαλιστής –ο πρωταγωνιστής. Βγάζει λόγο, είναι πομπώδης, αλλά είμαι βέβαιος ότι έχει επηρεαστεί καθοριστικά από το ύφος του Ροντήρη. Βιάζεται να τα πει, διότι καταλαβαίνουμε ότι η σκηνή έχει απροσδόκητη δράση. Και πράγματι. Ο αρχισυνδικαλιστής αρπάζει μια σακούλα σκουπιδιών και την αδειάζει στο γραφείο του κακού πρύτανη. Πρέπει να τιμωρηθεί. Την ίδια στιγμή, ένα κορίτσι ξεχωρίζει απ’ τον Χορό και αδειάζει με τη σειρά του τη δική του σακούλα με σκουπίδια. Κι άλλη, κι άλλη. Υστερα, ο Χορός παίρνει τον λόγο και ακούγεται ρυθμικά ένα σύνθημα, ένας άψογος ανάπαιστος. Λήξη της πρώτης πράξης.

Δυστυχώς, όλα αυτά δεν είναι αναπαράσταση της πραγματικότητας. Είναι η πραγματικότητα. Η κουλτούρα της απείθειας συναντήθηκε με την κουλτούρα της αγένειας για να γεννήσει ένα ακόμα νατουραλιστικό επεισόδιο στην καρδιά τού θεσμού που είναι υπεύθυνος για τη αγωγή των νεοτέρων –στην καρδιά του Πανεπιστημίου. Κι όλα αυτά στο όνομα της διεκδίκησης και στο όνομα της Αριστεράς. Και μάλιστα χωρίς συνέπειες –διότι πρέπει να είμαστε επιεικείς με τα «παιδιά». Που θα μείνουν παιδιά, να παιδιαρίζουν πάνω από τα ερείπια μέχρι να γεράσουν. Επειδή και η Αριστερά δεν ξέρει (ή δεν τη συμφέρει) να βάζει όρια.

Κωμωδία ή δράμα, λοιπόν;

ΥΓ. Τα παραπάνω, προφανώς, δεν συμψηφίζονται με την πεποίθηση του τέως πλέον αντιπρύτανη στο ΑΠΘ ότι η εφαρμογή του νόμου είναι φασισμός! Τουλάχιστον, αυτός παραιτήθηκε πληρώνοντας τις συνέπειες της αστοχίας του.

Τελευταία Νέα