Η Βηρυτός στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ήταν μια πόλη που δεν έμοιαζε με καμία άλλη. Πολλά σημεία της πρωτεύουσας του Λιβάνου,όπου κάποτε βρίσκονταν ως το Παρίσι της Μέσης Ανατολής, είχαν καταστραφεί από τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Η Κορνίς, ο παραλιακός δρόμος με την εντυπωσιακή θέα, όπου κάποτε βρισκόνταν μερικά από τα πιο διάσημα κέντρα του κόσμου, είχε μετατραπεί σε ερείπια ενώ σε πολλές συνοικίες οι πολυκατοικίες έμεναν σαν άδεια κουφάρια. Εστεκαν μόνο οι σκελετοί του κτίσματος και ο επισκέπτης μπορούσε να παρακολουθήσει τις ζωές των ανθρώπων που έμεναν εκεί –σαν κουκλόσπιτα χωρίς πόρτες και παράθυρα.

Ζωές ευτελισμένες από τη βία που εκτυλίσσονταν σε κοινή θέα. Και όμως, τα καταστήματα φύτρωναν στην οδό Χαμρά και τα νυχτερινά κέντρα άνοιγαν ακόμη και σε υπόγεια –οι χορεύτριες του χορού της κοιλιάς από την Αίγυπτο ή τη Συρία είχαν αρχίσει να επιστρέφουν στη λιβανέζικη νύχτα, καθώς όλοι ήλπιζαν ότι η χώρα θα επιστρέψει στην ομαλότητα.

Ο Λίβανος όμως βρίσκεται και πάλι στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου. Με τη σύγκρουση στη γειτονική Συρία να εξαπλώνεται, η λιβανέζικη κοινωνία βρίσκεται διχασμένη –από τη μια πλευρά όσοι υποστηρίζουν την τοπική σουνιτική συμμαχία με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία και με τη στήριξη της Δύσης και από την άλλη εκείνοι που υποστηρίζουν τη συμμαχία μεταξύ του Ιράν και της κυβέρνησης της Δαμασκού. Η ένταση μεταξύ των δύο πλευρών χειροτερεύει ημέρα με την ημέρα στον Λίβανο που νιώθει ήδη τους πρώτους τριγμούς της αποσταθεροποίησης.

Εχει ενδιαφέρον, αλλά κανείς σήμερα δεν δείχνει να θυμάται, ότι η χώρα έχει παράδοση στη συναινετική άσκηση διακυβέρνησης. Ιστορικά, η Βηρυτός βασιζόταν σε συμφωνίες μοιράσματος της εξουσίας για να διατηρηθεί η σταθερότητα. Ο 15χρονος εμφύλιος πόλεμος τελείωσε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τη λεγόμενη Συμφωνία Ταΐφ, που δημιούργησε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για τη χώρα: κωδικοποίησε την προσδοκία ότι οι μελλοντικές κυβερνήσεις θα αποτελούνται από συνασπισμούς στους οποίους θα εκπροσωπούνται πολλοί τομείς της λιβανέζικης κοινωνίας.

Ομως από τη δολοφονία, το 2005, του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι η ισορροπία ανατράπηκε. Οι θρησκευτικές αντιπαραθέσεις εντάθηκαν, οδηγώντας στη γοργή ενίσχυση δύο πλευρών που διαφωνούν ριζικά για το ποιες συμμαχίες θα πρέπει να συνάψει η χώρα. Οι διαφωνίες είναι τόσο μεγάλες ώστε πρόσφατα συμφωνήθηκε να παραταθεί η ισχύς του σημερινού Κοινοβουλίου για άλλα δύο χρόνια και επτά μήνες (είναι η δεύτερη τέτοια παράταση), συμφωνώντας ότι η διενέργεια νέων εκλογών θα αποτελούσε τεράστιο κίνδυνο για την ασφάλεια της χώρας. Κάπως έτσι, χωρίς εκλογές, χωρίς συναινέσεις, χωρίς σχέδιο πορεύεται ο Λίβανος. Και, για πολλούς, χωρίς ελπίδα…

Τελευταία Νέα