ΚΙ αν οι 180 είναι σαν τις 100 δόσεις για τον ΕΝΦΙΑ; Για να μην πούμε σαν την έξοδο στις αγορές…

Η συλλογιστική είναι εντελώς πολιτική. Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Προσέξτε: αν είσαι αντιπολίτευση, σου φταίνε τα πάντα. Αν όμως είσαι κυβέρνηση, πρέπει να έχεις ένα αφήγημα για το πού πας. Ή μάλλον ένα πειστικό στόρι ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Η προϊστορία είναι χρήσιμη. Η κυβέρνηση Παπανδρέου αποδείχθηκε πολύ γρήγορα – ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009 – ότι δεν είχε στόρι και είναι γνωστή η τύχη της. Η κυβέρνηση Καραμανλή έχασε – εκεί περί το 2008 – το στόρι, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην έξοδο στη διετία. Οσο για την κυβέρνηση Παπαδήμου, αυτή δεν απέκτησε ποτέ στόρι, εξού και ήταν θνησιγενής.

Με τέτοια ανάγνωση, η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου ήταν υποχρεωμένη – αν είχε ένστικτο πολιτικής επιβίωσης – να προεξοφλήσει από το καλοκαίρι την καλή εξέλιξη της οικονομίας. Το στόρι της ήταν διττό. Εξοδος στις αγορές – δηλαδή Μνημόνιο τέλος και αντίο ΔΝΤ. Και πληρωμή χρεών με δόσεις, αφού είχαμε τέτοιο δημοσιονομικό περιθώριο. Σύσσωμοι οι κυβερνητικοί στην κορυφή της πυραμίδας του τριγώνου εξουσίας που εδράζεται μεταξύ Μαξίμου, Αντιπροεδρίας και υπουργείου Οικονομικών πιστεύουν ακόμη και τώρα ότι «καλά κάναμε και τα είπαμε αυτά». Και καλά έκαναν όντως. Το τι πήγε στραβά μετά αμφισβητείται. Γύρισε το κλίμα στις αγορές διεθνώς και ξίνισε ειδικά για την Ευρώπη; Ηταν λάθος το αίτημα ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή; Στράβωσε το ΔΝΤ που μας είδε να του δείχνουμε την πόρτα πριν μας δώσει πιστοποιητικό ελέγχου; Ισχύουν όλα ώς ενός σημείου. Ο Δεκέμβριος θα δείξει αν οι σκληροί τεχνοκράτες του οργανισμού της Ουάσιγκτον αντασφαλίζονται, δηλαδή κάνουν αυστηρή διάγνωση της οικονομικής κατάστασης για να πάρει η Ευρώπη την ευθύνη και το πιθανώς κόστος του περάσματος της Ελλάδας σε ένα άλλο καθεστώς. Ετσι κι αλλιώς, είναι το ευρωπαϊκό σκέλος του Μνημονίου που τελειώνει – όχι το σκέλος του ΔΝΤ. Η Σύνοδος Κορυφής του Δεκεμβρίου θα δώσει τις απαντήσεις – τις θέλει και η ΕΚΤ, που θέλει και ολοκλήρωση του ελέγχου από την τρόικα, αλλιώς ρευστότης γιοκ για τις τράπεζες το 2015.

Στην ίδια λογική, η συμπολίτευση είναι υποχρεωμένη να αφήνει να εννοηθεί από τώρα ότι έχει τους 180. Αλλιώς η μουσική σταματάει απότομα. Δεν υπάρχει στόρι για μετά τον Μάρτιο και, ως γνωστόν, ουδείς υπολογίζει μια κυβέρνηση που θεωρείται τελειωμένη. Τους έχει όμως;

Οι 180 είναι λοιπόν λίγο σαν τις 100 δόσεις και η προεδρική εκλογή μοιάζει με την έξοδο από το Μνημόνιο. Σε 100 ημέρες θα ξέρουμε. Το ενδιαφέρον είναι ότι η εξέλιξη δεν θα είναι γραμμική. Αν ο γόρδιος δεσμός των οικονομικών λυθεί στη Σύνοδο του Δεκεμβρίου, αυτό θα δώσει φόρα στην κυβέρνηση για τον Μάρτιο. Αν όχι ή αν η διευθέτηση είναι επαχθής, το 180 θα είναι πιο δύσκολο, θα είναι όμως και η τελευταία ελπίδα για τη συμπολίτευση που θα εντείνει την προσπάθεια ή θα έχει μεγαλύτερη διάθεση συμβιβασμού. Ολα είναι λοιπόν ανοιχτά, κάτι που εξηγεί και το ξαφνικό αίσθημα αστάθειας που μας προκαλεί η κατάσταση.