Αναζήτηση
Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξενύχτησα χθες, άλλοι όμως ξενύχτησαν, και πολύ. Oπως, ας πούμε, το αχτύπητο δίδυμο που μας κυβερνά, ο πρόεδρος Αντώνης και ο πρόεδρος Βαγγέλης. Στα τηλέφωνα ήταν συνεχώς, πότε με τον Χαρδούβελη και πότε μεταξύ τους, την ώρα που η τηλεδιάσκεψη με την τρόικα εξελισσόταν σε χρόνους… «λαϊκής ώρας» σε μπουζουξίδικο (έληξε, ως γνωστόν, στις 3 και κάτι το ξημέρωμα).
Το θεωρώ απολύτως λογικό. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, με την τρόικα να το πιάνει το έργο από την αρχή, πού να σου κολλήσει ύπνος; Oπως μου είπε μάλιστα χθες το πρωί ο άνθρωπός μου στο Μαξίμου, «ο πρόεδρος (εννοούσε τον Αντώνη, για τον Βαγγέλη ούτε λέξη) λογικά πρέπει να πήγε στο κρεβάτι κατά τις 4. Και φαντάζομαι ότι αφού μίλησε στο τηλέφωνο και με τον Χαρδούβελη και με τον Σταύρο (τον Παπασταύρου, που επίσης μετείχε στη διαπραγματευτική ομάδα της τηλεδιάσκεψης)». Ολως περιέργως, δεν μου ανέφερε τίποτε για τον «απαραίτητο» κύριο Χρύσανθο, που επανεμφανίσθηκε χθες στο προσκήνιο (βρε καλώς τον…), μετέχων και αυτός της ομάδας –προφανώς για να μην ασχοληθώ μαζί του.
Γνωρίζει ο άνθρωπός μου ότι έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου, τι να κάνω…
Δεν θα ασχοληθώ, λοιπόν, με Χρύσανθο σήμερα, υπάρχουν άλλα πολύ σοβαρότερα ζητήματα τα οποία οφείλω να διεξέλθω. Οπως για παράδειγμα «με ποιους μιλάει ο πρόεδρος Αντώνης» προκειμένου να ξεπεραστεί αυτό το μεγάλο αδιέξοδο που μπορεί, αν συνεχιστεί, να μας… «προικίσει» με έναν ακόμη χρόνο Μνημόνια!
Ολες οι εκτιμήσεις λένε ότι δύο άνθρωποι στην Ευρώπη τον ακούν πια: ο ένας είναι ο πρόεδρος της ΕΕ, ο και καλός φίλος του Τζακ Ντάνιελς και του Τζόνι Γουόκερ ωσαύτως, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Ο άλλος είναι εκείνη η περίεργη ολλανδική φάτσα με το ακόμη πιο περίεργο όνομα, ο Γερούν Ντεϊσελμπλούμ, ο επικεφαλής του Eurogroup.
Αντε καμιά φορά και με τον Τόμας Βίζερ, που είναι ο επικεφαλής του επιτελείου που προετοιμάζει τις αποφάσεις του Eurogroup. Στα πολύ βαριά μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο, μιλάω πάντα για τον πρόεδρο «φέρτε μου τα Μνημόνια να τα σκίσω ένα ένα» Αντώνη, και να ζητήσει να μιλήσει και με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Πώς; Λείπει η Μέρκελ από τον κατάλογο; Προφανώς και λείπει. Εδώ και μήνες, σου λέει, είναι πολύ θυμωμένη μαζί του. «Γιατί ξέρει τι πρέπει να κάνει (ο πρόεδρος Αντώνης ως Πρωθυπουργός) και δεν το κάνει. Συνεχώς βρίσκει προφάσεις»…
Φίλος του μου τα είπε αυτά, δεν τα λέω εγώ…
(Για τον πρόεδρο Βαγγέλη δεν κάνω καθόλου αναφορά σχετικά με το αν του μιλάει η Μέρκελ. Γνωρίζω μια ξεκαρδιστική ιστορία από την περίοδο που ήταν ακόμη πρωθυπουργός ο Γιώργος και εκείνος είχε αναλάβει υπουργός Οικονομικών που απαντάει καταλυτικά στο ερώτημα αν του μιλάνε η Μέρκελ και ο Σόιμπλε –να το πω καλύτερα, γιατί ΔΕΝ του σηκώνουν το τηλέφωνο. Θα την πούμε κάποια στιγμή, δεν είναι της παρούσης…)
Στο μεταξύ, έκδηλη είναι η ικανοποίηση του προέδρου Βαγγέλη από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε να πραγματοποιηθεί άμεσα συνάντησή του με τον πρόεδρο Αλέξη. Αφού, σου λέει, με το ζόρι τον απέτρεψαν η φίλη μου Αφροδίτη (Αλ Σάλεχ) και ο έτερος φίλος μου Δημήτρης (Καρύδης) από το να δώσει χθες… ημιαργία στους υπαλλήλους του ΠΑΣΟΚ και να εμφανιστεί με γλυκά στο υπουργείο Εξωτερικών –«ασ’ το, πρόεδρε, για αργότερα, να γίνει πρώτα η συνάντηση» (φέρεται να του) είπε ο συνετός Καρύδης.
Σε κάθε περίπτωση, το ενδιαφέρον αυτής της συνάντησης εστιάζεται στο τι είδους θα είναι: θα περιοριστεί μόνο στα εθνικά ή θα πάει και παραπέρα; Στα γενικότερα πολιτικά;
Για να είμαι ειλικρινής, εμένα κάτι τέτοιο μου κάνει: για γενικότερη πολιτική συζήτηση. Διότι αν ήταν μόνο περί τα εθνικά, γιατί δεν έγινε τώρα και χρειάστηκε να προσδιοριστεί για τις αρχές Δεκέμβρη με την επιστροφή του Βενιζέλου από την Κωνσταντινούπολη; Θα αλλάξει κάτι το ταξίδι αυτό στην εικόνα για τα εθνικά; Για να ξέρουμε δηλαδή.
Αντιθέτως, έως τις αρχές Δεκεμβρίου μπορεί να έχουν αλλάξει διάφορα, και ενδεχομένως πολλά αναφορικά με την υπόθεση της αξιολόγησης από την τρόικα, τα εσωτερικά κ.λπ.
Οπως και να ‘χει το πράγμα, κανείς δεν μπορεί να πει ότι η συνάντηση αυτή θα είναι «μία από τα ίδια»…
Στο άλλο στρατόπεδο, στον ΣΥΡΙΖΑ, έκδηλη είναι, απ’ ό,τι έμαθα, η απογοήτευση από την αναγγελία της συνάντησης Τσίπρα – Βενιζέλου. Και δεν εννοώ μόνο την αγαπημένη Ζωή (Κωνσταντοπούλου), η οποία λογικά είναι μόλις ένα βήμα πριν πέσει στα… χάπια. Εννοώ και άλλους πολλούς, όπως την πτέρυγα Λαφαζάνη, ορισμένες συνιστώσες που θεωρούν τον Βενιζέλο ως το απόλυτο κακό και κάτι άλλους που τον σιχαίνονται πιο πολύ κι από τις αμαρτίες τους.
Φυσικά, απολαμβάνω το σκηνικό. Αν μάλιστα η συνάντηση εξελιχθεί και σε μια πρώτη προσέγγιση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ για τα μετεκλογικά, βλέπω να πραγματοποιούνται ομαδικές τελετές… αυτομαστιγώματος, όπως κάνουν οι σιίτες για να τιμήσουν την Ημέρα της Ασούρα!
Χαρές και πανηγύρια, μαθαίνω, στο κόμμα «Π. Καμμένος και Σία Ανεξάρτητοι Ελληνες», το οποίο πραγματοποιεί συνέδριο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Θα παραστεί και θα μιλήσει ο Γιάννης Δημαράς, αφού, λέει, ανέβαλε τις προσυνεδριακές διαδικασίες που είχε προγραμματίσει για το κόμμα του –έχει κόμμα! –που ονομάζεται Αρμα Πολιτών (πότε, πού και γιατί άγνωστο, αλλά δεν το κάνω θέμα). Ως και ανακοίνωση εξέδωσε ο φίλος μου ο Τέρενς, μην μπορώντας να κρατήσει για τον εαυτό του το χαρούμενο μυστικό.
Λυπάμαι που θα του χαλάσω τη διάθεση, αλλά εγώ πιστεύω ότι το ενδιαφέρον όλων στρέφεται στο εάν θα παραστεί σε αυτό ο γιατρός από τον Πειραιά, και θυελλώδης γαύρος (και αυτός!) Παναγιώτης Μελάς. Και τον οποίο, θα προσθέσω, σπρώχνει προς την έξοδο ο πρόεδρος Πάνος.
Ο γιατρός, με τον οποίο μίλησα χθες το πρωί, μου είπε ότι σκοπεύει να πάει, αλλά είδα έναν δισταγμό –όχι στα μάτια του, στη φωνή του. Μου δήλωσε πάντως πολύ «τσαντισμένος» με όλο αυτό που γίνεται, και ειδικότερα με το ότι «δεν σκεφτόμαστε τον ελληνικό λαό και λέμε ό,τι μας κατεβαίνει» (για την προεδρική εκλογή). Εν αναμονή, λοιπόν. Θα πάει; Και αν πάει, θα το αντέξει το κράξιμο;
Στη σωστή κατεύθυνση κινούνται οι συναντήσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου με τους προκατόχους του Κώστα Σημίτη και Γιώργο Παπανδρέου. Ειδικά με τον Γιώργο Παπανδρέου, δεδομένης της σχέσης τους την οποία χαρακτηρίζουν η έλλειψη εμπιστοσύνης, η καχυποψία, η αλληλοϋπονόμευση και οι υπόγειες επιθετικές κινήσεις.
Ανεξάρτητα από τα προφανή φτωχά αποτελέσματα που είχαν, και μόνο το γεγονός ότι έγινε ένα πρώτο βήμα, έστω επικοινωνίας, δείχνει ότι υπάρχει έδαφος συνεννόησης αφού, όπως και οι δύο δηλώνουν, αυτό που πρωτίστως τους ενδιαφέρει είναι το μέλλον της παράταξης.
Εννοείται ότι απαιτούνται πολλά ακόμη βήματα για να μπορεί να ελπίζει ο κόσμος που κάποτε στήριξε το ΠΑΣΟΚ και τώρα εξακολουθεί να παραμένει πολιτικά άστεγος ότι θα ανασυγκροτηθεί και θα σταθεί στα πόδια της η παράταξη. Αλλά δεν… εννοείται καθόλου ότι υπάρχει η διάθεση αυτά τα βήματα να γίνουν και μάλιστα σύντομα και συντονισμένα, ώστε να υπάρξει ορατό αποτέλεσμα στις προσεχείς εκλογές.
Τα βαρίδια που έχουν και οι δύο βάλει στα πόδια της παράταξης και επιμένουν να τα κρατούν πεισματικά εκεί –επαναλαμβάνω και οι δύο –δεν προοιωνίζονται τίποτε θετικό. Αντίθετα προδιαγράφουν ένα ζοφερό μέλλον και ειδικότερα την περαιτέρω συρρίκνωση της παράταξης. Απορώ πώς και οι δύο, με πολυετή παρουσία και ανάλογη εμπειρία στην πολιτική, δεν βλέπουν την καταστροφή που έρχεται.
Θα περίμενε κανείς, αφού υποστηρίζουν ότι η μόνη τους σκέψη είναι το ΠΑΣΟΚ, να πρυτανεύσει μέσα τους η σκέψη πώς θα διασωθεί και όχι, όπως τώρα, το πώς θα διασωθούν οι δυο τους. Κατά τη γνώμη μου, αυτό που επιβάλλεται να κάνουν είναι να παραμερίσουν τις προσωπικές τους αντιθέσεις και να δημιουργήσουν από κοινού τις συνθήκες για να αποκτήσει η παράταξη ένα νέο «πρόσωπο» ώστε να μπορέσει να γίνει και πάλι ελκυστική. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας να αποχωρήσουν και οι δύο τώρα, μαζί με όλη εκείνη την γενιά των στελεχών που ανδρώθηκε πολιτικά μαζί τους, και να εγγυηθούν από κοινού την ανάδειξη μιας νέας ηγεσίας η οποία μπορεί να οδηγήσει την παράταξη στην καινούργια εποχή. Αλλιώς, τέτοιες συναντήσεις θα μοιάζουν όλο και πιο πολύ με μνημόσυνα…
