Αναζήτηση
Δεν ξέρω τι θα βγάλουν οι συναντήσεις του Βενιζέλου με τον Παπανδρέου και τον Σημίτη. Ξέρω όμως ότι έπρεπε να γίνουν.
Είναι μάλλον φυσιολογικό σε μια παράταξη να υπάρχουν διαφωνίες, ακόμη και συγκρούσεις μεταξύ των ηγετικών στελεχών της.
Είναι εντελώς αφύσικο να μη συνομιλούν ή, ακόμη χειρότερα, να κινητοποιούν κλακαδόρους για να κράξουν οι μεν τους δε.
Και είναι εντελώς παράλογο να θεωρούν κάποιοι την παράταξη προσωπική ή οικογενειακή περιουσία και να αντιμετωπίζουν τους υπολοίπους ως σφετεριστές ή λαθρεπιβάτες.
Για όλους αυτούς τους λόγους η πρωτοβουλία του Βενιζέλου ήταν και επιβεβλημένη και καλοδεχούμενη.
Δεν ξέρω πόσο σοφότερος έγινε από τη χθεσινή συνάντηση με τον προκάτοχό του αλλά η χειρονομία είναι που μετράει.
Δεν γίνεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να διεκδικεί την επιστροφή της χώρας στην «κανονικότητα» και να μην επιδιώκει καταρχήν την «κανονικότητα» της παράταξης της οποίας ηγείται.
Οσες χειρονομίες όμως και να κάνει ο Βενιζέλος, το μπαλάκι μένει στη μεριά του Παπανδρέου.
Η πικρία που φαίνεται να κουβαλάει για το άδοξο τέλος της πρωθυπουργικής σταδιοδρομίας του δεν είναι καλός σύμβουλος. Ακόμη περισσότερο όταν υποδαυλίζεται και από κακούς συμβούλους.
Οποιος διαβάσει τις αστείες ανακοινώσεις που εκδίδει με διάφορες αφορμές το Γραφείο του θα το διαπιστώσει με μεγάλη ευκολία.
Δήλωνε, ας πούμε, προ ημερών:
«Ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του δεν έφυγαν όπως έπραξε η κυβέρνηση Καραμανλή μπροστά στον κίνδυνο να αποκαλυφθεί το έγκλημα που είχε διαπράξει» –ξεχνώντας προφανώς ότι τον Καραμανλή έστειλε σπίτι του ο ελληνικός λαός με εκλογές ενώ τον Παπανδρέου μάλλον τον έδιωξε η Εύα Καϊλή!..
Για να καταλήξει ότι:
«Ο Γιώργος Παπανδρέου ουδέποτε παραιτήθηκε» –διαβεβαίωση που οδηγεί στο συμπέρασμα πως αφού δεν παραιτήθηκε ποτέ είναι ακόμη πρωθυπουργός, κάτι σαν τον «Μαρμαρωμένο Πρωθυπουργό» που περιμένει να ελευθερωθεί το ΠΑΣΟΚ από τον κατακτητή Σαμαρά!..
Δεν τα αναφέρω για το καλαμπούρι του πράγματος. Αλλά για το πνεύμα πικρίας και τη δίψα δικαίωσης που αυτές οι διατυπώσεις εμπεριέχουν.
Προφανώς και τα δύο αισθήματα είναι θεμιτά και κατανοητά. Ο Παπανδρέου έχει κάθε δικαίωμα να θεωρεί ότι η πολιτική πορεία του έμεινε ημιτελής ή ότι αδικήθηκε από ανθρώπους και περιστάσεις.
Απλώς η άποψη του Παπανδρέου για τον εαυτό του και την πορεία του δεν αποτελεί ούτε πολιτικό σχέδιο, ούτε πολιτική πρόταση, ούτε πολιτικό όραμα.
Και όσο γρηγορότερα το κατανοήσει, όσο βαθύτερα το αφομοιώσει, τόσο καλύτερα θα ενσωματωθεί εκ νέου σε μια παράταξη που τον τίμησε με την αρχηγία της και την πρωθυπουργία της χώρας.
