Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στα Πανεπιστήμια έχει στηθεί ένα σκηνικό σύγκρουσης.

Οχι τώρα. Αλλά από την εποχή που ο νόμος Διαμαντοπούλου αμφισβήτησε το χάος που επικρατούσε.

Οι οργανωτές και οι νομείς του χάους αντέδρασαν και αντιδρούν ακόμη.

Κάθε βήμα επιστροφής των Πανεπιστημίων στον βασικό τους ρόλο, κάθε προσπάθεια εξομάλυνσης της ακαδημαϊκής ζωής, κάθε απόπειρα αναβάθμισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τους βρίσκει αντίθετους.

Τώρα, στόχος τους είναι ο Φορτσάκης και όσοι πρυτάνεις προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά που τους ανέθεσαν η Πολιτεία και η ακαδημαϊκή κοινότητα.

Από τη φύλαξη των Πανεπιστημίων έως το κλείσιμο των σχολών για να μη μετατραπούν σε ορμητήρια ταραχών ενόψει του Πολυτεχνείου, οι αποφάσεις τους αντιμετωπίζονται περίπου ως «προκλήσεις» και «άσκηση αυταρχισμού».

Προφανώς στο όνομα κάποιας εντελώς ιδιόρρυθμης «δημοκρατίας» που μόνο στο μυαλό ορισμένων μπορεί να υπάρχει.

Διότι δεν υπάρχει καμία πραγματική δημοκρατία στον πλανήτη όπου τα Πανεπιστήμια είναι αφύλαχτα, όπου οι δυσαρεστημένοι φοιτητές μπουκάρουν στη Σύγκλητο και όπου οι σχολές λειτουργούν ως χώροι ανομίας και δράσης διαφόρων συμμοριών με πολιτική χλαμύδα.

Πολύ φοβούμαι όμως ότι στην προκειμένη περίπτωση η δημοκρατία δεν είναι παρά η επίφαση.

Αλλωστε η αφίσα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο του Πολυτεχνείου είναι εύγλωττη: «Χούντα δεν γνωρίσαμε, ούτε δημοκρατία».

Το πρώτο σκέλος του συνθήματος μάλλον πρέπει να εξηγεί το δεύτερο. Διότι όταν δεν έχεις γνωρίσει χούντα μπορείς πρόχειρα και ισοπεδωτικά, με την ασφάλεια και την ελευθερία που σου παρέχει η δημοκρατία, να αποφαίνεσαι ότι αυτό που ζεις δεν είναι δημοκρατία. Είναι μια αφελής άσκηση πολιτικής πολυτέλειας.

Η οποία πάντως επαναφέρει το ερώτημα: για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Για κάποια άλλη από εκείνην που προσδιορίζουν το Σύνταγμα, οι νόμοι και οι θεσμοί της δημοκρατικής πολιτείας μας;

Ποια είναι επιτέλους αυτή η δημοκρατία, την οποία οι ενδιαφερόμενοι επικαλούνται τόσο εύκολα αλλά και με τόση απροσδιοριστία;

Μια δημοκρατία όπου τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια θα παράγουν αστοιχείωτους αγωνιστές; Μια δημοκρατία όπου οι αντίθετες απόψεις θα λιθοβολούνται, όταν δεν θα προπηλακίζονται οι εκφραστές τους;

Μια δημοκρατία που θα στοχοποιεί όποιον πολιτικό, πρύτανη ή δημοσιογράφο δεν αρέσει; Μια δημοκρατία που θα εξοβελίζει κάθε έννοια νομιμότητας όταν «δεν συμφέρει τον λαό» ή «τα παιδιά»;

Μια «δημοκρατία της μπούκας» και του τσαμπουκά; Μια δημοκρατία πολιτικής ορθότητας και ιδεολογικού σωφρονισμού;

Αν αυτό εννοούν, τότε δεν θα πάρω.

Διότι σε αντίθεση με τους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ, εγώ γνώρισα και τη χούντα και τη δημοκρατία.

Και αυτού του τύπου η «δημοκρατία» είναι τελικά χούντα.