Αναζήτηση
Να ξεκινήσω με το προφανές. Τα κόκκινα δάνεια είναι δάνεια τα οποία κάποιοι πήραν από τις τράπεζες και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν.
Και με το δεύτερο προφανές. Η όποια ρύθμιση των κόκκινων δανείων εμπεριέχει τη δυνατότητα των τραπεζών να αναθεωρήσουν υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις τους όρους της πρώτης δανειοδότησης υπέρ των δανειζομένων.
Σωστά έως εδώ; Σωστά.
Η σχετική ρύθμιση για τα επιχειρηματικά κόκκινα δάνεια φθάνει λοιπόν στη Βουλή. Κανονικά θα έπρεπε να ψηφιστεί μονοκούκι. Ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση;
Ελα όμως που η Βουλή είναι ελληνική. Και στην ελληνική Βουλή το αυτονόητο αποτελεί εξαίρεση. Ο κανόνας είναι το σότο!..
Ερχεται λοιπόν η αντιπολίτευση και ενίσταται. Ξέρετε γιατί; Επειδή, όπως διαπίστωσε η ημετέρα Ζωή, «παραδίδετε γην και ύδωρ στους τραπεζίτες».
Γιατί παραδίδουν γην και ύδωρ με μια ρύθμιση από την οποία οι τράπεζες θα χάσουν λεφτά; Επειδή οι τράπεζες «έχουν τον τελευταίο λόγο ποιες επιχειρήσεις θα μπουν στη ρύθμιση».
Ενώ κανονικά, λέω εγώ, θα έπρεπε τον τελευταίο λόγο να τον έχουν τα ανθοπωλεία, τα γραφεία κηδειών ή έστω οι ίδιες οι επιχειρήσεις που θα ωφεληθούν από τη ρύθμιση!
Δεν ήταν όμως μόνο η Ζωή. Το ίδιο πρόβλημα διαπίστωσε και ο Φώτης Κουβέλης.
Ο οποίος πρότεινε να θεσπιστεί μια «ανεξάρτητη Αρχή» η οποία «θα εξασφαλίζει την ανεξαρτησία της κρίσης» για το ποιες επιχειρήσεις θα εντάσσονται στη ρύθμιση.
Διότι, όπως είπε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, «είναι λάθος να κρίνουν οι τράπεζες τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων».
Ομολογώ ότι εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Δηλαδή μια επιχείρηση θα ζητάει λεφτά από μια τράπεζα αλλά τη βιωσιμότητα της επιχείρησης που θα πάρει τα λεφτά των καταθετών της τράπεζας δεν θα την κρίνει η τράπεζα αλλά μια «ανεξάρτητη Αρχή» –στην οποία προφανώς θα ανατεθεί η διοίκηση του τραπεζικού συστήματος!..
Εντάξει, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη των πολιτικών να κολακέψουν ένα «λαϊκό αίσθημα», το οποίο είναι εξαιρετικά αρνητικό για τις τράπεζες.
[Αρνητικό βεβαίως είναι τώρα που πρέπει να πληρώσουν τα δανεικά διότι όταν έπαιρναν τα δάνεια το αίσθημα ήταν θετικότατο!..]
Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται να καταφεύγουν σε παραλογισμούς.
Είναι δυνατόν μια τράπεζα να μην έχει τον τελευταίο λόγο στις αποφάσεις, στις συναλλαγές και στους πελάτες της; Να μην αποφασίζει πού θα δώσει τα λεφτά της και με ποιους όρους;
Διότι η άλλη λύση είναι να καταργήσουμε το τραπεζικό σύστημα και να αναθέσουμε στο κράτος να δανειοδοτεί τις επιχειρήσεις.
Καμία αντίρρηση. Αλλά στη Σοβιετική Ενωση που το δοκίμασαν δεν νομίζω να πέτυχε ιδιαίτερα.
