Αναζήτηση
Συμβαίνει πια συχνά. Το Κοινοβούλιο αντικατόπτριζε το πεζοδρόμιο. Η Βουλή καθρέφτιζε χθες τη Νομική.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρής Δρίτσας φώναζε για κυβερνητικό «αυταρχισμό και καταστολή». Και ο Κώστας Μαρκόπουλος της ΝΔ αντιλαλούσε ότι η αξιωματική αντιπολίτευση είναι με «την τρομοκρατία, τις καταλήψεις και τη βία».
Αυτή είναι η σύνοψη ενός καβγά που κράτησε πάνω από δέκα λεπτά, στη μεγαλύτερη διάρκεια του οποίου κυριάρχησε μόνο ένας βόμβος διασταυρούμενων κραυγών. Αυτό το τανγκό της όξυνσης –διά του οποίου τα τελευταία χρόνια χτίζονται πολιτικές καριέρες –έχει αναλογίες προς τον φαύλο κύκλο της έντασης στα Πανεπιστήμια.
Οπως ο κομματικός φανατισμός τού ενός θα ήταν δίχως νόημα χωρίς τον φανατισμό του άλλου, έτσι και στα ΑΕΙ οι ακραίες συμπεριφορές αλληλοτροφοδοτούνται.
Οι μειοψηφίες που διεκδικούν τη νομή του πανεπιστημιακού χώρου έχουν ανάγκη την καταστολή. Χωρίς τα ΜΑΤ δεν θα είχαν γήπεδο. Χθες ο ζήλος του πρύτανη τους έκανε δώρο το ματωμένο πρόσωπο ενός φοιτητή. Το βλέπει κανείς από το αποτέλεσμα. Η σπουδή του να ζητήσει επέμβαση της Αστυνομίας, έδωσε στους επίδοξους καταληψίες το «καύσιμο» για να αυξηθούν μέσα σε λίγες ώρες από λίγες δεκάδες σε χιλιάδες –αν κρίνει κανείς από τις εικόνες του βραδινού συλλαλητηρίου.
Οχι, δεν συμψηφίζεται ο ζήλος αυτού που θέλει να κλείσει το πανεπιστήμιο με εκείνου που θέλει να το κρατήσει ανοιχτό. Η ανησυχία όμως που εκφράζεται είναι ότι οι πρυτανικές Αρχές υπεραντιδρώντας υπονομεύουν τον σκοπό τους. Καλώντας καθημερινά την Αστυνομία, κινδυνεύουν να παίξουν το παιχνίδι των αντιπάλων τους.
Ο κίνδυνος φαίνεται και από τη μανιχαϊκή μορφή που έχει πάρει η συζήτηση για τα πανεπιστήμια. Οι απόψεις που κυριαρχούν στον –τρόπος του λέγειν –δημόσιο διάλογο είναι είτε τα συνθήματα περί χούντας είτε η ηθικολογία περί περιφρούρησης του «δημοσίου κτιρίου». Ακούς είτε τον Μαρκόπουλο είτε τον Δρίτσα.
Ομως, όπως επιμένουν οι νηφάλιες φωνές του ακαδημαϊκού χώρου, το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται απλώς ως «δημόσιο κτίριο». Δεν θα μπορούσε να λειτουργεί ως φρουρούμενο διοικητήριο. Θα ήθελαν οι φοιτητές του και οι καθηγητές τους να κάνουν μάθημα υπό αστυνομική συνοδεία; Θα ένιωθαν έτσι «ασφαλείς»;
Ανοιχτό πανεπιστήμιο δεν είναι ούτε το κατειλημμένο ούτε το σιδηρόφρακτο. Οσοι εργάζονται στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση μαρτυρούν ότι τα προβλήματά τους είναι πολύ σύνθετα για να μπορούν να λυθούν με τα ΜΑΤ.
Το πιο οξύμωρο, και ταυτόχρονα το πιο ενδεικτικό, είναι ότι στο τέλος της ημέρας μόνο μία λύση ήταν πρόσφορη για να προστατευθεί, όπως κάθε χρόνο, πριν από το Πολυτεχνείο, η Νομική: έπρεπε –νόμιμα και προληπτικά –να κλείσει.
