Το 1968 ήμουν παιδί, αλλά ήδη είχα μάθει να πιστεύω στις δυνατότητες της επιστήμης (και να μην πιστεύω σε δεισιδαιμονίες και υποτιθέμενα θαύματα). Στην Ελλάδα υπήρχε κανονική χούντα, αλλά ο κόσμος, παραμονή των Χριστουγέννων, πανηγύρισε ένα τεράστιο κατόρθωμα: ένα διαστημόπλοιο πάτησε στη Σελήνη και δύο αστροναύτες βγήκαν από μέσα, βάδισαν στον δορυφόρο της Γης και ύψωσαν την αμερικανική σημαία. Δεν είχαμε, θυμάμαι, τηλεόραση για να δω την τηλεοπτική εικόνα, αλλά τις επόμενες ημέρες, και για μήνες, συχνά τυπώνονταν οι φωτογραφίες εκείνου του ιστορικού βήματος: ο άνθρωπος-κύριος-και-κάτοχος-της-φύσης, αναζητώντας συνεχώς νέα σύνορα, είχε αρχίσει την κατάκτηση του Διαστήματος.

Το Διάστημα ασκεί πάντα γοητεία, γι’ αυτό άλλωστε η επιστημονική φαντασία είναι λογοτεχνικό είδος με φανατικούς αναγνώστες κι ο κινηματογράφος ήδη από τις απαρχές, από τον Μελιές, φαντασιωνόταν διαστημικά ταξίδια. Ωστόσο, η επιστήμη βρίσκεται πέρα από τη γοητεία και τη μαγεία που, γενικά, ασκούν τα μυστήρια. Κι αυτό διότι δεν έχει μυστήριο. Αντίθετα, έχει γνώση, μέθοδο, σύστημα, συνεργασία και πολλή δουλειά –και έναν απώτερο στόχο, η κατάκτησή της να μεταφράζεται σε ωφελήματα για τον άνθρωπο.

Η χθεσινή κατάκτηση του κομήτη που ανακάλυψαν το 1969 οι επιστήμονες Τσουριούμοφ – Γκερασιμένκο από τη διαστημική μηχανή «Philae», για λογαριασμό της ΕSA, χαιρετίστηκε ως τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα. Σε μια κρίσιμη στιγμή, που η Ευρώπη μοιάζει να μην έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της, ένα κορυφαίο επίτευγμα, αποτέλεσμα συνεργασιών, επένδυσης στη γνώση και στις τεχνολογίες, συστηματικής και αδιάκοπης πολυετούς εργασίας και πίστης στην ανάγκη να ανοιχτούμε σε νέα σύνορα, έχει εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Ε, ναι, ας αποφασίσουμε ότι εδώ ανήκουμε κι ότι εδώ, στην επικράτεια του ορθολογισμού, της έρευνας και της προόδου, όλα είναι δυνατά.

Τελευταία Νέα