Λέγεται ότι κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου (παππούς) ξεναγούσε έναν νέο βουλευτή στη Βουλή.

Του έδειξε λοιπόν τα έδρανα των βουλευτών της Δεξιάς.

-Α, εκεί κάθονται οι εχθροί μας, διαπίστωσε ο βουλευτής.

-Οχι, όχι, του είπε ο Παπανδρέου. Εκεί κάθονται οι αντίπαλοί μας. Οι εχθροί μας κάθονται εδώ…

Και του έδειξε τα έδρανα του δικού του κόμματος.

Θυμήθηκα το περιστατικό τώρα με την προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να ανασυγκροτηθεί για να αντιμετωπίσει την απαξία στην οποία έχει περιέλθει.

Η προσπάθεια μάλλον εμπίπτει στις στοιχειώδεις κινήσεις επιβίωσης μιας παράταξης που δεν βιώνει και τις καλύτερες στιγμές της.

Το εντυπωσιακό όμως είναι πως αυτό το αυτονόητο εγχείρημα επιβίωσης καταγγέλλουν, όταν δεν απουσιάζουν ή αποστασιοποιούνται, εκείνοι που οδήγησαν την παράταξη στη σημερινή απαξία και την ανάγκη ανασυγκρότησης.

Με πρώτους τους αλησμόνητους «κηπουρούς του Γιώργου».

Η λογική τους είναι απλή και καταστροφική.

«Αφού δεν είμαστε πια στα πράγματα, καλύτερα να διαλυθεί εντελώς το μαγαζί παρά να επιβιώσει σε άλλα χέρια».

Στη ζωή βεβαίως υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να αυτοκτονήσει κανείς. Ο λιγότερο έξυπνος όμως είναι να αυτοκτονήσει για να τιμωρήσει τους άλλους!..

Αυτό περίπου που επιδιώκουν όσοι νομίζουν πως βοηθώντας να βουλιάξει η παράταξη μπορεί να μη σωθούν οι ίδιοι, αλλά θα βουλιάξουν κι οι άλλοι μαζί τους.

Ομολογώ ότι είναι η πρώτη φορά που συναντώ έναν τέτοιο αρρωστημένο φανατισμό στην πολιτική. Ακόμη χειρότερα: έναν αρρωστημένο εσωκομματικό φανατισμό.

Είχαμε ζήσει μια πρόγευση το 2007. Τότε η υποψηφιότητα Βενιζέλου δεν είχε αντιμετωπιστεί ως μια φυσιολογική αναμέτρηση μεταξύ δύο ισότιμων υποψηφίων για την αρχηγία μιας παράταξης.

Αλλά περίπου ως έγκλημα καθοσιώσεως, το οποίο αμφισβητούσε κάτι διαχρονικά δεδομένο και αυτονόητο: τη διατήρηση μιας παράταξης στην ιδιοκτησία μιας οικογένειας. Οτιδήποτε άλλο θεωρείται εξ ορισμού ανήθικο, άνομο, υπονομευτικό και δόλιο.

Τώρα, ο φανατισμός έχει αγγίξει τα όρια της παράκρουσης.

Επινοήθηκε η θεωρία της «ανατροπής» του ιδιοκτήτη και της «υπεξαίρεσης» της ιδιοκτησίας για να δικαιολογήσει το ναυάγιο της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Ο Βενιζέλος χρίστηκε περίπου «πρωτεργάτης του πραξικοπήματος» και αντιμετωπίζεται πολύ πιο εχθρικά απ’ ό,τι ο Τσίπρας ή ο Σαμαράς –αν και ο τελευταίος φταίει επίσης επειδή δεν βοήθησε τον Γιώργο να διατηρηθεί στην εξουσία!..

Θα μου πείτε ότι αυτές δεν είναι φυσιολογικές αντιδράσεις φυσιολογικών ανθρώπων. Συμφωνώ.

Καλώς Ή κακώς, όμως, όλοι τους είναι μέλη του πολιτικού προσωπικού μιας παράταξης που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της.

Και το μόνο το οποίο καταφέρνουν είναι να βάζουν συνεχώς τρικλοποδιές στον εαυτό τους.