Συνέβη χθες το μεσημέρι στο Ναύπλιο και δεν αντέχω να μην το μεταφέρω, διότι πρόκειται για κλασική περίπτωση του ανεκδότου που λέει «καλά, ο ένας είναι ο… Παπαχρήστος, ο άλλος δίπλα του, στη φωτογραφία, ποιος είναι;», και ο «δίπλα» μπορεί να είναι ο Πάπας, ο Ομπάμα ή ο Μαραντόνα.

Το ψηλόλιγνο αγόρι με το κόκκινο –φυσικά, γαύρος γαρ –«μοχέρ» πουλοβεράκι, που έκοβε βόλτα στην παραλία της πόλης μαζί με έναν που έμοιαζε κολλητός αλλά μπορεί και να ήταν και bodyguard, πέφτει πάνω σε ζευγάρι αμερικανών τουριστών που μόλις έχει κατέβει από κρουαζιερόπλοιο (ονόματι «Azamara Quest») και είναι και αυτό στη γύρα.

Το ψηλόλιγνο αγόρι θεωρεί καλό να τους πει και μια κουβέντα παραπάνω, διότι έτσι γίνεται άμα είσαι από επαρχία: θεωρείς ότι ο δρόμος, η πλατεία, το λιμάνι, η παραλία, ό,τι τέλος πάντων βρίσκεται στην περιφέρειά σου, είναι τρόπον τινά δικά σου.

–Σας ευχαριστούμε που με την παρουσία σας βοηθάτε τον τόπο μας, τους λέει σε άψογα αγγλικά.

Το ζευγάρι των Aμερικανών ανταλλάσσει ματιές για να καταλάβει τι τον έπιασε αυτόν τον περίεργο και λέει αυτά τα διάφορα, κι ύστερα ο σύζυγος ρωτάει;

–Ευχαριστούμε και εμείς, αλλά εσείς ποιος είστε;

–Ο Πρωθυπουργός.

–Α, χαίρομαι πολύ. Εγώ είμαι ο πρόεδρος Ομπάμα, και από δω η κυρία είναι η πριγκίπισσα της Αγγλίας…

Κόσμος που βλέπει το σκηνικό βρίσκει την ευκαιρία και πλησιάζει να χαιρετίσει το παλικάρι με το κόκκινο πουλόβερ που, ναι, είναι ο πρόεδρος Αντώνης. Οπότε ο Αμερικανός γυρίζει στη σύζυγό του και της λέει: «Μy dear, who the fuck is that guy; Λες να έχει δίκιο;».

Ο πληροφοριοδότης μου δεν μου μετέφερε τη συνέχεια του περιστατικού, αλλά την κόβω κάπως έτσι: «Οoooh yes! Τhis is Samaras my darling, not the football player, George, nor Tryfon, the famous hairmaker, but the prime minister of Greece. Oh my God, is soooo alike»…

(Μεταφράσεις δεν κάνω, apologies…)

Αυτό που αγνοεί προφανώς το ζεύγος των Αμερικανών και μάλλον δεν θα μάθει ποτέ διότι unfortunately δεν διαβάζει τη στήλη, είναι ότι ο πρόεδρος Αντώνης βρέθηκε στο Ναύπλιο, όπως συχνά κάνει, επειδή είναι… σώγαμπρος –το «πεθερικό», ήτοι η μαμά της κυρίας Γεωργίας, κατοικεί μονίμως στο Ναύπλιο και ο πρόεδρος την επισκέπτεται συχνά.

Ναι, το ξέρω, άλλη μια παραδοξότητα του προέδρου. Αλλά είναι η μόνη;

(Να επιστρέφεις από την Αίγυπτο, και με το που πατάς το πόδι σου στην Αθήνα να πηγαίνεις Ναύπλιο, στην πεθερά, όπως και να το κάνεις, είναι θέμα, ε; Ακόμη και αν φτιάχνει υπέροχα γεμιστά ή γιουβετσάκι.)

Κρίμα το παιδί

Είναι κανόνας στη δημοσιογραφία –ποτέ μην αφήνεις ένα θέμα για την επομένη. Θα διαρρεύσει σίγουρα. Πολλώ δε μάλλον… δέκα ημέρες. Γνώριζα, από έγκυρη πηγή, το θέμα του Γιώργου Καρατζαφέρη, τον οποίο ψάχνουν οι Αρχές για δύο offshore εταιρείες, στη μία από τις οποίες εμφανίζονται καταβολές 1,6 εκατ. ευρώ (καταβολές που σχετίζονται, κατά τους κατηγόρους του, με την προμήθεια των αμαρτωλών ελικοπτέρων Super Puma).

Παρακλήθηκα από την «έγκυρη» πηγή «να μη βάλω τίποτε ακόμη διότι συνεχίζεται η έρευνα». Τήρησα την υπόσχεσή μου. Το θέμα διέρρευσε χθες (στη «Real»). Κανένα πρόβλημα.

Από την πλευρά μου, προσπάθησα να επικοινωνήσω με τον πρόεδρο Γιώργο, φίλο μου παλαιόθεν. Δεν μου βγήκε στο τηλέφωνο. Τώρα μαθαίνω ότι «εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα» για τη συνέχεια. Θα αναφέρω από άλλη πηγή ότι σε αυτά «όλα τα ενδεχόμενα» περιλαμβάνεται και η προσωρινή (;) παραίτησή του από την ηγεσία του ΛΑΟΣ.

Δέχεται σχετικές εισηγήσεις, δεν το έχει αποφασίσει ακόμη, αλλά η ουσία –για μένα –είναι ότι ο μεγάλος χαμένος αυτής της ιστορίας είναι ο Αδωνις «δώστε μου ρε παιδιά μια κάμερα να ξεσπάσω». Εφυγε νωρίς. Τώρα μπορεί να γινόταν και αρχηγός κόμματος…

Η σοφία των συναντήσεων

Αν γινόταν αρχηγός ο Αδωνις, θα μπορούσε να ζητήσει –και αυτός! –συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου να του μεταφέρει τις απόψεις του για την πολιτική κατάσταση. Διότι, πια, είναι μόδα να επισκέπτονται τον Πρόεδρο οι πολιτικοί αρχηγοί και να του λένε τι πιστεύουν για τη χώρα, τις εξελίξεις, την κρίση. Και ο Πρόεδρος (πόσο τον σκέφτομαι!) να ακούει με στωικότητα τα πάντα –από σωστά πράγματα έως μπαρούφες που λέει ο λόγος.

Στο πλαίσιο αυτό είναι η σειρά του προέδρου «που να χτυπιέστε κάτω δεν το αφήνω το ΠΑΣΟΚ με τίποτε» Βαγγέλη να επισκεφθεί τον Πρόεδρο και να τον καταστήσει κοινωνό (μα, τι κομψά τα λέω) των απόψεών του για τις εξελίξεις και τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα.

Ποιος τη χάρη του τού πατριώτη μου: θα γίνει (ασφαλώς) σοφότερος!

Η σοφία (;) του twitter

Σοφότερος, υποθέτω, πασχίζει να γίνει και έτερος πατριώτης μου, ο Δημ. Παπαδημούλης εκ Λυγκιάδων Ιωαννίνων, ο οποίος με ανάρτησή του στο twitter σαββατιάτικα έθεσε το μέγα θέμα το οποίο είναι βέβαιον ότι συνταράζει την ελληνική κοινωνία: αν η κυβέρνηση διαθέτει gay υπουργούς, και ποιος εξ αυτών θα τολμήσει να το παραδεχθεί όπως έκανε ένας λετονός υπουργός.

Μέχρι την ώρα αυτή, την ώρα δηλαδή που εγώ έγραφα τη στήλη μου, ουδείς υπουργός απάντησε εμπράκτως στην περιέργεια του Παπαδημούλη, γεγονός το οποίο υποθέτω ότι του δημιούργησε ένα πρόσθετο άγχος. Αλλά γιατί δεν επανέρχεται διευρύνοντας το πεδίο της περιέργειάς του; Γιατί, ας πούμε, δεν συμπεριλαμβάνει στο πλαίσιο της αναζήτησής του και gay βουλευτές ή ευρωβουλευτές; Εκτιμώ ότι θα είχε ενδιαφέρον…

Στα σοβαρά τώρα: αν δεν πρόκειται για μια εξυπνάδα της στιγμής (του είδους «λέμε και καμιά… κουβέντα για να περάσει η ώρα»), μπορώ σχεδόν μετά βεβαιότητος να θεωρήσω ότι ήδη έχει μετανιώσει για την στα όρια του ρατσισμού ανοησία του…

Στράφι

η ετοιμότητα

Το κορίτσι, η Αυτής Υψηλότης Ρένα, περί αυτής πρόκειται, είχε θέσει στον μέγιστο βαθμό ετοιμότητας τις υπηρεσίες της Περιφέρειας προκειμένου –αυτή τη φορά –να αντιμετωπιστούν πιθανές επιπτώσεις από τη σφοδρή κακοκαιρία του Παρασκευοσάββατου, αλλά φευ, «ψιλή βροχούλα έπιασε» και πέραν αυτής ουδέν. Ούτε καταστροφές ούτε τίποτε. Απογοήτευση!

Διότι, όπως μου είπε ο άνθρωπός μου από τον ΣΥΡΙΖΑ, η Αυτής Υψηλότης ήθελε να δώσει τις (πρώτες) επιτυχημένες της εξετάσεις μετά την ψυχρολουσία της περασμένης Τετάρτης στην Πολιτική Γραμματεία όπου αποφασίστηκε να τεθεί υπό επιτήρηση…

Εγώ το βλέπω να έρχεται: πάνω στο άγχος της να τους αποδείξει ότι «μπορεί», μέχρι και «αλατιέρα» θα καβαλήσει, όπως κάποτε ο φίλος μου ο Φουντάς…