[Στίγμα] Πατήματα

Παρακάμπτω το «συνάντηση εργασίας» και στέκομαι ιδιαιτέρως σε αυτό το τελευταίο, ότι ο κ. Γιούνκερ στη διάρκεια της συνάντησης υποδέχθηκε τον έλληνα Πρωθυπουργό και το επιτελείο του για να αναφωνήσω «τι λες τώρα»!

Θα μπορούσε ας πούμε να μην τους υποδεχθεί; Να αρχίσει να μουρμουρίζει με το που τους είδε (Χρύσανθο φυσικά, Παπασταύρου και λοιπούς) στο κατώφλι του γραφείου του τίποτε του είδους «πάλι αυτοί οι κερατάδες ήρθαν»;

Αλλά από τη στιγμή που τους δέχθηκε, προφανώς δεν ανάλωσε τη «διάρκεια της συνάντησης» στο να τους υποδεχθεί αλλά για να συζητήσει μαζί τους. Επ’ αυτού έχουμε κάτι; Διότι αν δεν έχουμε κάτι, δεν χρειάζεται να αναλωνόμαστε, Σοφία μου, σε κενολογίες…

[Ασε που με κάτι τέτοια δίνεις και πάτημα σε πολλούς και διαφόρους να (του) λένε «άλλαξέ τη, δεν κάνει»…]

Το αναφέρω αυτό, διότι μπορεί να τη γλίτωσε στις 17, οπότε και γινόταν κουβέντα να προχωρήσει σε μίνι ανασχηματισμό με θύματα τους εκπροσώπους της «λαϊκής δεξιάς» (Ντινόπουλο, Γιακουμάτο και την ίδια) αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος για τη συνέχεια. Από χθες για παράδειγμα τέθηκε πάλι σε κυκλοφορία το σενάριο «μίνι ανασχηματισμός», με την ευκαιρία της αντικατάστασης την προσεχή εβδομάδα του ευσταλούς ως Ευζώνου της Ανακτορικής (ααααχ περασμένα μεγαλεία…) Φρουράς Δημήτρη Αβραμόπουλου.

Η αντικατάσταση θα γίνει στις 31 του μηνός, ημέρα Παρασκευή, και το ενδιαφέρον τώρα επικεντρώνεται στο ποιος θα τον αντικαταστήσει. Ο πρόεδρος Αντώνης είναι μία εκδοχή. Τα… στοιχηματικά γραφεία (θα τρελαθώ, υπάρχει σχετικό στοίχημα online) υποστηρίζουν μια άλλη: ότι το υπουργείο Αμυνας θα ανατεθεί σε έναν εκ των Γιάννη Μιχελάκη και Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου.

Για τη θέση της Βούλτεψη δεν υπάρχει –τουλάχιστον ακόμη –στοίχημα. Θα της συνιστούσα να μην το τροφοδοτεί και η ίδια με κάτι ανακοινώσεις όπως αυτή στην αρχή της σελίδας, ούτε, πολύ περισσότερο, με τηλεοπτικές εμφανίσεις αμφίβολης αποτελεσματικότητας…

Θα ερωτηθώ ίσως «σε κόφτει εσένα το μέλλον της εκπροσώπου Σοφίας και της δίνεις και συμβουλές»; Θα απαντήσω ευθέως: ποσώς! Εγώ αν έκανα την αναφορά περί 31ης Οκτωβρίου είναι για να φωτίσω την τελευταία ημέρα της παρουσίας στην κυβέρνηση του φίλου Δημήτρη Αβραμόπουλου πριν αναχωρήσει για τις Βρυξέλλες, όπου ένας όμιλος βλάχων από κάθε γωνιά της Ευρώπης τον αναμένει για να συνεργαστεί μαζί του.

Ο Δημήτρης θα είχε φύγει, δεν το συζητώ. Θέλει να ξεκουραστεί μία δύο ημέρες, διότι από Δευτέρα αρχίζει ο γολγοθάς του ως επιτρόπου Ασφάλειας, Μετανάστευσης και τινών άλλων. Αλλά στις 30, την Πέμπτη, έρχεται στα μέρη μας ένας κυριούλης από τη Νορβηγία ονόματι Γενς Στόλτενμπεργκ, ο οποίος είχε μεν διατελέσει πρωθυπουργός της χώρας, αλλά τώρα είναι ο νέος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ.

(Φυσικά φίλος του Γιώργου, του global Γιώργου και αυτός, πράγμα το οποίο δεν το φωτίζω ιδιαίτερα, δεδομένου ότι σπάνια θα βρεις κάποιον από όλους αυτούς που να μη φέρει την ετικέτα «φίλος Γιώργου».)

«Τελεία, παράγραφος» που θα έλεγε και το μορφωμένο αγόρι Αλέξης και επανέρχομαι στα του Αβραμόπουλου, προκειμένου να αναφέρω ότι οι fan του θα μπορούν να τον δουν (από μακριά φυσικά) για μια τελευταία φορά ως εν δυνάμει… αρχιστράτηγο των Ενόπλων Δυνάμεων, την προσεχή Τρίτη στην παρέλαση, στη Θεσσαλονίκη…

(Εχω κάτι υποχρεώσεις, αλλιώς μέχρι κι εγώ θα ανέβαινα Θεσσαλονίκη.)

Επανέρχομαι στα της συνάντησης Γιούνκερ – Σαμαρά, για να αναφέρω το τι μου είπε ένας από τους ανθρώπους που τον συνάντησαν τελευταία και είχαν μια μακρά και μάλλον ελεύθερη συζήτηση.

Ο Γιούνκερ (μου είπε ο δικός μου ότι του είπε ο Σαμαράς) είναι η τελευταία απαντοχή της ελληνικής κυβέρνησης να αναλάβει το βάρος μια σοβαρής πρωτοβουλίας για τη δραστική μείωση του χρέους, είτε μέσω απευθείας κουρέματος (λίγες ή καθόλου ελπίδες) είτε μέσω επιμήκυνσης και μείωσης των επιτοκίων.

–Και γιατί δεν το έκανε ώς τώρα ο Γιούνκερ; ρώτησα.

–Δεν είχε αναλάβει ακόμη. Από την 1η Νοεμβρίου και μετά θα το κάνει. Θα έχει επαφές με Μέρκελ και όσους άλλους χρειάζεται…

Μάλιστα…

Ελαβα τηλεφώνημα από τον Γιάννη Πευκιανάκη χθες (ιστορική φυσιογνωμία για εμάς τους δημοσιογράφους –ο άνθρωπος-σκιά του Μητσοτάκη για τον Τύπο). Με ρωτούσε ποιον περιέγραφα χθες, που βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή (και τον πραγματικό Καραμανλή που το απαίτησε) για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τη Βουλή. Του είπα το όνομα, ζητώντας του να τηρήσει το off the record.

Διαφώνησε. «Αυτός δεν ήταν βουλευτής το ’75, που έγινε η αναθεώρηση του Συντάγματος, αργότερα έγινε» μου είπε.

–Το ξέρω, αλλά ως νέος πολιτευτής δεν είπε τίποτε, του απάντησα για να εδραιώσω τα όσα έγραφα προχθές για τον κορυφαίο, πιο κορυφαίο δεν γίνεται, πολιτικό παράγοντα.

–Μπορεί, αλλά να ξέρεις ότι ο μόνος που είχε διαφωνήσει με την εκλογή Προέδρου από τη Βουλή ήταν ο Μητσοτάκης. Και το επαναλαμβάνει εδώ και 40 χρόνια, υποστηρίζοντας την απευθείας εκλογή Προέδρου από τον λαό. Και όπως βλέπεις, δικαιώνεται από τα πράγματα…

Ο Μητσοτάκης, έπρεπε να το φανταστώ…

Τον άνθρωπο, ομιλώ για τον Ανδρέα Γεωργίου επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, δεν τον ξέρω προσωπικά. Μόνο κατ’ όψιν. Εχω ακούσει διάφορα αντιφατικά γι’ αυτόν, αλλά τον παραδέχομαι. Του βγάζω το καπέλο, πώς το λένε. Μήνες τώρα του την έχουν πέσει καμένοι, ψεκασμένοι, καραμανλικοί, γιατί αποτόλμησε να καταγράψει την αλήθεια για την απάτη των καραμανλικών με το έλλειμμα –θυμάστε είχαν βάλει εκείνη τη μούρη Κοντοπυράκη να μαγειρεύει στο τσουκάλι και το έβγαζαν πότε 4,5%, πότε 5% και αυτό ήταν 15,6%.

Προχθές στη Βουλή τού την έπεσαν πάλι οι καραμανλικοί: «Παραποιήσατε τα στοιχεία. Είναι πλέον αποδεδειγμένο» του είπε κάποιος ονόματι Σάββας Αναστασιάδης.

«Σε αντίθεση με τις απάτες του παρελθόντος σήμερα τα στατιστικά της Ελλάδας γίνονται διεθνώς δεκτά» ανταπάντησε ο δικός μου. Και έπραξε το αυτονόητο: προσδιόρισε τις «απάτες» στην περίοδο διακυβέρνησης Καραμανλή επικαλούμενος έκθεση της Κομισιόν του Ιανουαρίου 2010 που περιέγραφε με τις λέξεις «απάτη» και «λαθροχειρία» τα στατιστικά στοιχεία του 2009, καθώς και σε ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου τον περασμένο Μάρτιο, με ανάλογους χαρακτηρισμούς!

Μα τι είναι αυτοί οι τύποι, πια. Ελεος. Το μαύρο – άσπρο;