Αστέρες υπάρχουν πολλοί. Αλλά οι τροχιές τους σβήνουν μέσα στη νύχτα της Κεντροαριστεράς. Αυτή είναι η κριτική που ασκείται στον νεότερο κινησιάρχη, που από προχθές πρόσθεσε τη δική του κίνηση σε αυτό το στερέωμα, τον Σπύρο Λυκούδη.

Γιατί χρειαζόταν άλλη μία «πρωτοβουλία»; Δεν μπορούσε ο Λυκούδης να προσχωρήσει σε ένα από τα υπάρχοντα σχήματα της Κεντροαριστεράς; Δεν θα ήταν μια τέτοια προσχώρηση περισσότερο συνεπής με τη δική του πλατφόρμα περί ενότητας του χώρου, όπως την παρουσίασε προχθές στο Μουσείο Μπενάκη;

Ο Λυκούδης προφανώς έκρινε ότι δεν μπορούσε να πάει ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον. Το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ παλιό και πολύ φορτωμένο. Το Ποτάμι είναι πολύ ρηχό. Οπως το περιέγραψε –με το ολίγον άναρθρο ιδίωμά του –ένας διαφημιστής σε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ: «Το πρόβλημα με τα πολιτικά brands της Κεντροαριστεράς είναι ότι το δικό σας (του ΠΑΣΟΚ) είναι «μπλιαχ» και του Ποταμιού είναι «τσίου»».

Μέσα σε αυτή την κεντροαριστερή γεωγραφία, η ανανεωτική Αριστερά διεκδικεί τη δική της συνιστώσα. Μια συνιστώσα που έχει ιστορική αναφορά και οργανωτικό πρόπλασμα. Εχει στελεχική μαγιά εκείνους που διαψεύστηκαν από τη ΔΗΜΑΡ, επειδή την είχαν φανταστεί ως υπεύθυνη σοσιαλδημοκρατική κυβερνητική λύση. Εκείνους που επί σχεδόν ενάμιση χρόνο –από τότε που ο Κουβέλης απέδρασε από την κυβέρνηση –φώναζαν μονότονα: «Σπύρο, κάνε κάτι».

Για την πιθανή εκλογική απήχηση του νεογέννητου «κάτι» ούτε ο ίδιος ο Λυκούδης φαίνεται να έχει ψευδαισθήσεις. Τα νούμερα δείχνουν ότι τους ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ τους έχει πάρει Το Ποτάμι και το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ και το κόμμα του Θεοδωράκη δείχνουν έτοιμα να αναλωθούν στον ανταγωνισμό ενός μικρού διπολισμού για τους ψηφοφόρους του Κέντρου. Χώρος για το «κάτι» δεν υπάρχει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Λυκούδης δεν έχει ρόλο. Παραμένει βουλευτής και μάλιστα με διακηρυγμένη την πρόθεσή του να συμβάλει στη σταθερότητα, ψηφίζοντας Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και εκτός Βουλής είναι ένα από τα λίγα πρόσωπα που μπορεί να συνδιαλέγεται, χωρίς παλιούς λογαριασμούς και καχυποψίες, με τις άλλες συνιστώσες του χώρου.

Αυτό το πολιτικό κεφάλαιο της ενωτικής φιγούρας, λένε, άργησε να το ενεργοποιήσει. Οταν με τους 58 το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς ήταν ακόμη ζεστό, δεν έστερξε να συμβάλει. Δεν τόλμησε να χειραφετηθεί από τον Κουβέλη, παρά μόνο όταν το ναυάγιο της ΔΗΜΑΡ έκατσε στον πυθμένα. Τώρα, μοιραία, περιορίζεται σε μια κίνηση που επαναδιατυπώνει τα ίδια αιτήματα.

Απευθυνόμενος προχθές στους πολιτικούς του συγγενείς –ΠΑΣΟΚ, ποταμικούς, 58άρηδες –ο Λυκούδης τους αποκάλεσε «συγκατοίκους». Είναι μια προσφώνηση που, υπό τις παρούσες συνθήκες, δύσκολα παραπέμπει σε εύρωστη πολυκατοικία. Ζούμε, άλλωστε, στη χώρα όπου ενοίκους μπορούν να έχουν και οι τάφοι.

Τελευταία Νέα