Είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την πολιτική ο Σταύρoς Θεοδωράκης. Το δείχνουν αρκετά στοιχεία της δημόσιας παρουσίας του. Αλλά κάποιες δηλώσεις που έκανε πρόσφατα, εφόσον αντιπροσωπεύουν τη συνολική θεώρησή του για τα κόμματα και τους θεσμούς, το παραδείχνουν.

Είπε λοιπόν ότι «μπορούμε να είμαστε κυβερνητικοί εταίροι και του Τσίπρα και του Σαμαρά». Δηλαδή, αν Το Ποτάμι εκπροσωπείται στην επόμενη Βουλή μπορεί με την ιδία ευκολία να στηρίξει είτε κυβέρνηση Τσίπρα είτε κυβέρνηση Σαμαρά. Στην καλύτερη περίπτωση εννοεί ότι θα προσφέρει τη στήριξή του σε όποιον είναι πρώτος. Στη χειρότερη σε όποιον προσφέρει περισσότερα ανταλλάγματα.

Ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση, και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ δεν γίνεται. Ειδικά όταν μιλάμε για τον Σαμαρά και τον Τσίπρα… Ιδεολογικά, πολιτικά, ιστορικά, αισθητικά, ακόμη και προσωπικά είναι διαμετρικά αντίθετοι. Μαύρο με άσπρο. Πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα που θέλει να κομίσει το νέο στον δημόσιο βίο να δηλώνει ότι δεν ενδιαφέρεται για τις διαφορές μεταξύ τους; Τι είδους αρχές έχει και τι είδους πολιτική θέλει να υπηρετήσει όταν μπορεί να κολλήσει με ευκολία είτε στον έναν είτε στον άλλον;

Η δεύτερη απίστευτη δήλωση αφορά το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών για τις οποίες αποφάνθηκε ότι «έχουμε μία κυβέρνηση που τρέμουν τα πόδια της αλλά πριν πέσει πρέπει να πάρει αποφάσεις». Προφανώς εννοεί μεγάλες και κρίσιμες αποφάσεις. Πιστεύει δηλαδή ότι μια κυβέρνηση η οποία, κατά τη δική του διαπίστωση, είναι έτοιμη να καταρρεύσει δικαιούται να δεσμεύσει τη χώρα και την επόμενη κυβέρνηση; Παρότι έχει σταματήσει πλέον να εκφράζει τους πολίτες που την ανέδειξαν και οσονούπω χάνει και την εμπιστοσύνη της Βουλής που τη στήριξε -διαφορετικά γιατί να πέσει; –μπορεί να βάλει την υπογραφή της στο μέλλον και μετά να πάει σε εκλογές. Τι νόημα θα έχουν;

Τελικά τι είδους κόμμα είναι Το Ποτάμι και τι είδους πολιτικός ο Σταύρος; Ο αμερικανός ηθοποιός Γκρούτσο Μαρξ θα το έλεγε με μία φράση: «Αυτές είναι οι αρχές μου και αν δεν σας αρέσουν έχω και άλλες».