Αναζήτηση
Η συνάντηση, όπως είναι γνωστό, πραγματοποιήθηκε περί τα μέσα Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο και συνομιλητές ήταν αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ (ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Γιώργος Σταθάκης) και ο υφυπουργός Εργασίας της Γερμανίας Γεργκ Ασμουσεν – έως πέρυσι, το μάτι και το αφτί της φράου Ανγκελα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Θα έμενε δε μυστική αν δεν την αποκάλυπταν «ΤΑ ΝΕΑ», δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάθε λόγο να την κρατήσει μυστική (αλλιώς έπρεπε να εξηγήσει τι ήθελαν οι άνθρωποί του με τον άνθρωπο της Μέρκελ), οι δε Γερμανοί επιθυμώντας να διατηρήσουν τους διαύλους επικοινωνίας με το κόμμα της χαράς ανοιχτούς δεν είχαν κανέναν λόγο να τους ξεφωνίσουν.
Σήμερα είμαι σε θέση να αποκαλύψω τις εντυπώσεις που αποκόμισε η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ από τη συνάντηση: ο κ. Ασμουσεν, λέει, τους άκουσε προσεκτικά, σημείωσε αυτά που έπρεπε να σημειώσει, τους υποσχέθηκε ότι «θα τα μεταφέρει» όπου δει, απάντησε και σε μερικές ερωτήσεις τους «για τις διαθέσεις της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα», και αυτό ήταν όλο.
Κατά τον I. Δραγασάκη – όπως μου μεταφέρθηκε από άμεσο, πρόσφατα, συνομιλητή του – «θέσαμε πέντε θέματα. Στα τέσσερα που αφορούσαν την πορεία της χώρας για έξοδο από την κρίση, την ανάπτυξη κ.λπ., μπορώ να πω ότι ο Ασμουσεν δεν είχε βασικές αντιρρήσεις. Μας άκουσε με προσοχή. Στο πέμπτο όμως…».
– Τι έγινε στο πέμπτο; ρώτησε ο συνομιλητής του και πληροφοριοδότης μου.
– Το πέμπτο ήταν το ζήτημα της διαγραφής τού χρέους. Με το που ξεκινήσαμε να το συζητάμε, γρήγορα διαπιστώσαμε ότι είτε μιλούσαμε σε τοίχο είτε μιλούσαμε στον Ασμουσεν ήταν ένα και το αυτό. Απίστευτο. Μιλούσαμε και δεν μας άκουγε. Ούτε φυσικά συμμετείχε. Δεν μπήκε καν στον κόπο να μας αναφέρει ότι, ξέρετε, εμείς διαφωνούμε. Τίποτε. Στο τέλος, καταλάβαμε ότι έπρεπε να φύγουμε.
Ισως αυτό εξηγεί και τη μερική στροφή που επιχειρεί τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν μιλάει πια για μονομερή διαγραφή του συνόλου του χρέους, αλλά για διεκδίκηση της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του – χωρίς να εξηγεί φυσικά πώς θα προσδιοριστεί αυτό το «μεγαλύτερο μέρος»…
Η εξουσία ως… Logo στιγμής
Τη διαγραφή του «μεγαλύτερου μέρους» επαγγέλλεται πλέον και ο φίλος μου ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο οποίος στην πρόσφατη Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ κατήγαγε μεγάλη νίκη, δεδομένου ότι η πρότασή του για κρατικοποίηση των τραπεζών, κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, εθνικοποίηση τομέων της οικονομίας κ.λπ. απορρίφθηκε μεν με «σκορ» 75-61, όμως αυτό το «μπετόν αρμέ» των 61 δίνει πολλές… υποσχέσεις για το μέλλον! Και όχι πως με «κόφτει» ιδιαίτερα, αλλά έχω την αίσθηση ότι αν δεν υπήρχε η συγκολλητική ουσία που λέγεται εξουσία, το κόμμα της χαράς θα είχε ήδη κοπεί στα δύο. Διότι μπορεί το αριστερό αγόρι Αλέξης να μετέθεσε για το μέλλον την επίλυση κρίσιμων ζητημάτων αναφορικά με τις μεγάλες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ (χρέος, παραμονή στην Ευρώπη, νόμισμα κ.λπ.), όμως ο Παναγιώτης και οι δικοί του είναι εδώ…
Η απόδειξη
Και για όποιον έχει διαφορετική άποψη, του είδους «έλα μωρέ, για το θεαθήναι είναι αυτές οι διαφωνίες», θα απαντήσω με δημοσίευμα από το «λαφαζανικό» iskra.gr – μικρό μεν, αλλά τόσο ενδεικτικό εξαιτίας της ειρωνείας του – αναφορικά με δηλώσεις του σοβαρού Γιώργου Σταθάκη για τη διαγραφή του χρέους:
«Ωραίο και τούτο! Αν επιμηκύνουμε το χρέος κατά100χρόνια, μας είπε οΓ. Σταθάκης,τότε αυτό ισοδυναμεί με τη διαγραφή του50%του χρέους. Επομένως, αν η επιμήκυνση φτάσει τα200χρόνια, τότε το χρέος διαγράφηκε όλο! Θαυμάσια!».
Αυτό ακριβώς λέω και εγώ: θαυ-μά-σι-α! Μη σου πω και τέλεια.
Μετά τα κάγκελα, τοίχος
Δεν γνωρίζω πόσο αυτά μετρούν στις αποφάσεις που έχει λάβει η angry Ραχήλ (Μακρή) – υποθέτω καθόλου για κάποιον που έχει πλέον ως μοναδικό στόχο να επανεκλεγεί στη Βουλή, μη χάσει η Βενετιά βελόνι, κιόλας…
Αλλά διαβάζοντας χθες τις δηλώσεις της ότι θέλει να ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ διότι με τον τρόπο αυτόν θα συνεισφέρει να πέσει η καταστροφική συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα την υιοθετήσουν. Οι δηλώσεις αποπνέουν αγωνία για το μέλλον – και είναι και εκείνες οι επίμονες πληροφορίες που αναφέρουν ότι ο πρόεδρος του κόμματος «Π. Καμμένος και Σία Ανεξάρτητοι Ελληνες» Π. Καμμένος έχει θέσει προαπαιτούμενο για τη συνεργασία του με τον πρόεδρο Αλέξη να μην την κάνει δεκτή στον ΣΥΡΙΖΑ.
Κρίμα τα κάγκελα, και οι δηλώσεις, δηλαδή. Και κρίμα και τα κολλητιλίκια με τη Ζωή (Κωνσταντοπούλου)…
Απάντηση σε άλλο ένα «γιατί»
Στο μεταξύ διερεύνησα και το θέμα γιατί η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο στο Divani της Ακρόπολης και όχι στη γνωστή αίθουσα της Αθηναΐδας, ως συνήθως. Απαντώ αμέσως, διότι η κυβερνητική προπαγάνδα εξάντλησε φαίνεται όλα τα σοβαρά θέματα πολιτικής αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ και βρήκε το θέμα που θα τον στείλει αδιάβαστο (λέμε τώρα…): θέμα «πέσαν στη χλίδα και αυτοί»…
Ενημερώνω τους διακινητές των βλακωδών αυτών απόψεων ότι η αίθουσα της Αθηναΐδας είχε κλειστεί από άλλον διοργανωτή και βρήκαν οι άνθρωποι ως πιο πρόσφορο χώρο τον συγκεκριμένο (κάνας Κοτσακάς υποψιάζομαι τον υπέδειξε – στο Divani της Ακρόπολης έχει συνεδριάσει αρκετές φορές στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ…).
Εδώ καράβια χάνονται…
Υπάρχουν ψηφοφόροι και ψηφοφόροι. Απαιτητικοί, αχάριστοι, πλεονέκτες, ακόμη και εκβιαστές (ή μου κάνεις το ρουσφέτι ή δεν σε ψηφίζω). Και υπάρχουν και οι ψηφοφόροι του Νίκου Νικολόπουλου. Αυτοί είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Αυτοί είναι «ανήσυχοι». Οπως μάλιστα διαβεβαίωσε ο εκπρόσωπός τους Νίκος «αυτή την περίοδο είμαι στο κόμμα Καμμένου» Νικολόπουλος σε μια ερώτησή του στη Βουλή, δεν τους ανησυχεί ούτε η κρίση, ούτε η ανασφάλεια για την επόμενη ημέρα, ούτε η θέση της χώρας διεθνώς, ούτε η ανεργία, η υποβάθμιση της ζωής τους – ό,τι τέλος πάντων συμβαίνει με όλους μας μετά τα Μνημόνια.
Οι ψηφοφόροι του λατρεμένου Νίκου «αυτή την περίοδο είμαι στο κόμμα Καμμένου» ανησυχούν για το «υπέρογκο κόστος της ανασκαφής στην Αμφίπολη». Και τι έκαναν οι «ανησυχούντες»; Εξώθησαν τον αντιπρόσωπό τους στο Κοινοβούλιο κύριο Νίκο να υποβάλει ερώτηση στον αρμόδιο υπουργό Πολιτισμού για να έχουν μια έγκυρη και ολοκληρωμένη απάντηση στα σχετικά βασανιστικά ερωτήματα που ήταν και η πηγή της ανησυχίας τους.
Εννοείται ότι πεθαίνω για τους ψηφοφόρους του Νίκου Νικολόπουλου, μα πιο πολύ πεθαίνω για τον ίδιο. Απλά, ΔΕΝ Υ-ΠΑΡ-ΧΕΙ !
(Για την ιστορία, η ανασκαφή έχει κοστίσει έως τώρα 590.000 ευρώ.)
