[Στίγμα] Πούρα από… απέναντι

Στην αρχή χάρηκα- διαβάζοντας τις δηλώσεις της λατρεμένης Γιάννας (Αγγελοπούλου) στη χθεσινή «Καθημερινή». Είπα μέσα μου «μπράβο ρε», έστω και αργά ένας μεγάλος άνθρωπος καταλαβαίνει ποια είναι η θέση του στην κοινωνία και, παρά τα όσα έκανε στη διάρκεια της πολυποίκιλης ζωής του, αποφασίζει να επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε: στην ταπεινότητα. Στη μετριοφροσύνη. Στην αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο.

Αλλά εκεί που διάβαζα, έπεσα πάνω σε ύφαλο. Διότι κάποια στιγμή η αγαπημένη Γιάννα φτάνει στο σημείο να δηλώσει επί λέξει:

«Ουσιαστικά είμαι απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Οχι μόνον τώρα, και τότε».

Ταράχτηκα. «Τι λέει η γυναίκα» σκέφτηκα μεγαλόφωνα. Γιατί η Αθήνα είναι ένα μικρό χωριό. Γνωριζόμαστε. Πολλοί με πολλούς. Και όλοι, μα όλοι λέμε, τα γνωρίζουν όλα για όλους.

Εγώ, ας πούμε, τη φίλη (λέμε τώρα…) Γιάννα τη γνωρίζω καλά. Μου την είχε στείλει το 1986 παραμονές των δημοτικών εκλογών ο μακαρίτης Νώντας Ζαφειρόπουλος να της γράψω κάνα μικροπολιτικό, «γιατί το κορίτσι θέλει να εκλεγεί με τον Εβερτ». Τότε ήταν πράγματι εκτός συστήματος ακόμη. Αγωνιζόταν να μπει.

Τη θυμάμαι με πράσινο ταγεράκι, ασορτί τσαντούλα στο χέρι και στο άλλο μια νάιλον τσάντα γεμάτη κάτι φακελάκια σαν αυτά που πουλάνε πασατέμπο:

–Να μοιράσω στους συναδέλφους σας από ένα;

–Τι έχει μέσα;

–Σπόρους βασιλικού, να τους φυτέψουν στις γλάστρες τους.

Μοίρασε, έφυγε, μου τηλεφωνούσε πού και πού, έγιναν οι εκλογές, εξελέγη.

Τρία χρόνια μετά, δεν χρειάστηκε να μου τη στείλει ο μακαρίτης ο Νώντας, ήταν ήδη στο σύστημα (αυτό ντε στο οποίο είναι σήμερα… απέναντι –πού;) και υποψήφια με τη Νέα Δημοκρατία –άρα εκ των πραγμάτων ασχολιόμουν και εγώ και άλλοι πολλοί μαζί της. Στο μικρό χωριό είχε γίνει «talk of the town» ποιος την επέβαλε στον Μητσοτάκη, να την εντάξει στους συνδυασμούς. Και μακάρι ο Επίτιμος να έχει καταγράψει κάπου το ποιος και το γιατί και το πώς γίνεται από 12η στις δημοτικές εκλογές του δήμου της Αθήνας με 4.500 ψήφους, να εντάσσεσαι στους συνδυασμούς και να εκλέγεσαι 5η στην Α’ Αθήνας…

Πάντα απέναντι στο πολιτικό σύστημα έμεινε βουλευτής για λίγο, μέχρι που λιποθύμησε στα χέρια του νυν συζύγου της Θεόδωρου Αγγελόπουλου κατά τη διάρκεια μιαςθείας λειτουργίας στον ναό του Αγίου Γεωργίου στοΦανάρι της Κωνσταντινούπολης.

Το 1996, σύζυγος Θ. Αγγελόπουλου πια, ορίστηκε από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη πρόεδρος της επιτροπής διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, αλλά ο άσπλαγχνος και αχάριστος Σημίτης παρότι ανατέθηκαν οι Αγώνες στην Ελλάδα, ο ίδιος απέφυγε να την ορίσει πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής. Δεν έδωσε ποτέ καμία εξήγηση γι’ αυτή την άφρονα πράξη. Είχε μάθει ότι η κυρία ήταν απέναντι από το πολιτικό σύστημα; Είχε ίσως πληροφορηθεί ότι θα μετακινηθεί; Αγνωστο.

Ευτυχώς όμως… διόρθωσε τα πράγματα η ΔΟΕ (η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή), η οποία με κάτι μούρες τύπου Ζακ Ρογκ επέμεινε να τοποθετηθεί η Γιάννα η «απέναντι» πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής, κάτι το οποίο επετεύχθη τον Μάιο του 2000 με τα γνωστά αποτελέσματα (μπαλόνι έγιναν τα μυαλά της από το… φούσκωμα, βοηθούσης προς αυτό και στρατιάς συναδέλφων μου!).

Για εκείνη ακριβώς την περίοδο η κυρία Γιάννα ανέφερε χθες στη συνέντευξή της, και προφανώς σε αντιδιαστολή με το «απέναντι στο πολιτικό σύστημα», το εξής καταπληκτικό:

«Οσο όμως γίνονταν τα πράγματα που έπρεπε να γίνουν, μιλώ για τότε, δεν είχα λόγο να συγκρούομαι»!!!

–Καλά ευχαριστώ, το αυτό επιθυμούμε και δι’ εσάς, ήμουν έτοιμος να απαντήσω, αλλά μετά θυμήθηκα πολλά και διάφορα σχετικά με τα έργα και τις ημέρες της όλα αυτά τα χρόνια και συγκρατήθηκα.

Σω-στά, θα επισημάνω. Και θα προσθέσω και τούτο: καλόν είναι να μιλάς με λόγια συμπάθειας για τους ανθρώπους που πλήττονται από την κρίση, αλλά πού και πού πρέπει να δείχνεις και μια αλληλεγγύη. Ας πούμε, περιορίζοντας το… κάπνισμα: ειδικά αν κάθε πούρο που καπνίζεις –χειροποίητο κατευθείαν από την Αβάνα ή Hoyo De Monterey περιορισμένης έκδοσης –κοστίζει όσο δύο μεροκάματα ανειδίκευτου εργάτη!..

Μπάχαλο. Τελεία.

Λόγω πληθώρας επίκαιρης ύλης εξαναγκάζομαι να μην ασχοληθώ σήμερα με τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του αγαπημένου ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος –στις συνθήκες που περνάει η χώρα, εξαιτίας της πατάτας Σαμαρά «φεύγουμε από το ΔΝΤ» –μας έδωσε μια θαυμάσια ευκαιρία να καταλάβουμε όλοι το μπάχαλο που επικρατεί στο εσωτερικό του κόμματος της χαράς και τι μας περιμένει εάν και εφόσον…

Θα περιοριστώ μόνο να αναφέρω ότι είδα στην τηλεόραση το αριστερό αγόρι Αλέξη να απευθύνεται στους συντρόφους και να διαβάζει τα πάντα –μέχρι και το «και». Θα σημειώσω την πρόοδό του, ωστόσο: αυτή τη φορά απέφυγε το «τελεία, παράγραφος» με το οποίο είχε μαγέψει πριν από μία εβδομάδα τη Βουλή!..

Εθνικό Γεφύρι Σύγχρονης Αρτας

Στο μεταξύ στρέψαμε όλοι την προσοχή μας στην Αμφίπολη και στα Γλυπτά του Παρθενώνα (λόγω της κυρίας Αμάλ Κλούνι) και μας ξέφυγε η μεγάλη κρίση που έχει ξεσπάσει στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το οποίο υποτίθεται ότι θα εγκαινιαζόταν –στο εκπληκτικό μέγαρο Φιξ –τον περασμένο Απρίλιο, αλλά φτάνουμε στο τέλος του χρόνου και όχι μόνο δεν είναι ορατά τα εγκαίνια αλλά έχει ο Θεός…

Την Παρασκευή είχαμε μια ηχηρή παραίτηση: παραιτήθηκε από αντιπρόεδρος του ΔΣ του μουσείου η Σοφία Στάικου, αρνούμενη να αναδεχθεί άλλο ευθύνες που δεν της ανήκουν αναφορικά με την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στο μουσείο.

Μου λένε ότι δεν είναι τυχαία η παραίτηση της κυρίας Στάικου, όχι. Ούσα η ίδια επικεφαλής του Πολιτιστικού Ιδρύματος του Ομίλου Πειραιώς που μέσα σε δέκα χρόνια εμπνεύστηκε, κατασκεύασε και λειτούργησε επτά τοπικά μουσεία, αρνήθηκε να συναινέσει στην παράταση της αβεβαιότητας σχετικά με τη λειτουργία του μουσείου.

Προσωπικά πάντως δεν καταλαβαίνω και το υπουργείο Πολιτισμού: έχεις στο ΔΣ του μουσείου έναν τέτοιων ικανοτήτων άνθρωπο που διαθέτει το know how για το πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα μουσείο και δεν τον χρησιμοποιείς εκεί όπου πρέπει για να τελειώσει επιτέλους αυτό το σύγχρονο… γεφύρι της Αρτας; Τι άλλο πρέπει να συμβεί δηλαδή;