Project Syndicate

Οι περισσότεροι οικονομολόγοι έχουν σοβαρούς λόγους να ανησυχούν για την οικονομία της Κίνας –είτε πρόκειται για τη χαμηλή κατανάλωση και τα μεγάλα εξωτερικά πλεονάσματα, τη βιομηχανική πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα, την επιβάρυνση του περιβάλλοντος ή τις παρεμβάσεις τις κυβέρνησης. Ομως πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά δεν αποτελούν παρά τα συμπτώματα ενός μοναδικού προβλήματος: το λανθασμένο αναπτυξιακό μοντέλο της Κίνας.

Η επιθυμία για βιομηχανική παραγωγή εκφράζεται με βιομηχανοποίηση μεγάλης κλίμακας και κατασκευή έργων υποδομής, συχνά μέσω άμεσων ή έμμεσων κρατικών επιδοτήσεων.

Το μοντέλο όμως αυτό έχει οδηγήσει σε φαύλο κύκλο ανάπτυξης. Υπάρχει ανισότητα καθώς το ΑΕΠ έχει αυξηθεί κατά μέσο όρο 10% τον χρόνο τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ η αύξηση της απασχόλησης έχει ανέλθει ετησίως σε 1%-2%. Η μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας μειώνει την ανάγκη να προσληφθούν νέοι εργαζόμενοι. Αλλη επίπτωση του αναπτυξιακού μοντέλου είναι η μείωση στα εισοδήματα των νοικοκυριών ως ποσοστό επί του ΑΕΠ –από 70% το 1990 σε 60% το 2009. Για να μην υπάρξει αύξηση στο εργατικό κόστος οι μισθοί δέχτηκαν πιέσεις και αυξάνονταν μόλις 5% σε ετήσια βάση τα τελευταία 20 χρόνια, παρότι η παραγωγικότητα αυξανόταν με ετήσιο ρυθμό 8,5%. Επίσης οι οικονομικές πολιτικές μείωσαν σημαντικά το κόστος κεφαλαίων.

Η αναδιάρθρωση της οικονομίας είναι ίσως η πιο επείγουσα και δύσκολη πρόκληση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι ηγέτες της χώρας. Ολα αυτά τα προβλήματα πρέπει να αντιμετωπιστούν ταυτόχρονα. Η πρακτική των Κινέζων να επιλύουν σταδιακά τα προβλήματα μπορεί να μην έχει αποτελέσματα σε αυτή την περίπτωση.

Η Κέγιου Τζιν είναι λέκτορας Οικονομικών στη London School of Economics

Τελευταία Νέα