Αναζήτηση
Η ιδέα ρίχτηκε σε μια από εκείνες τις κλειστές, πολύ κλειστές, συσκέψεις που συνήθως συγκαλεί ο πρόεδρος Αντώνης στο πατρικό του στην οδό Μουρούζη –το σπίτι – «καβάτζα» για πολλά και διάφορα –και ήταν αποκλειστικά και μόνο δική του.
Θα ήταν το «colpo grosso» του προέδρου, και το φύλαγε, σου λέει, ως κόρην οφθαλμού «για μετά τη ΔΕΘ». Μετά δε και τη δεύτερη επιτυχημένη, έστω και κουτσά – στραβά, έξοδο στις αγορές στα μέσα του καλοκαιριού «πείστηκε ότι μπορεί να απαλλάξει τη χώρα από τον βραχνά του ΔουΝουΤού».
Συγγνώμη που παρεμβαίνω, αλλά από όλους αυτούς που μαζεύονται γύρω του και υποτίθεται συζητούν μαζί του δεν βρέθηκε ένας –ένας! –να του πει, «ρε πρόεδρε, καλό ακούγεται αυτό, αλλά επειδή είναι να παίρνουμε από το ΔουΝουΤού 9,5 δισ. περίπου ακόμη με 2,5%, ποιος λόγος υπάρχει να τα πάρουμε αυτά τα λεφτά που τα έχουμε και ανάγκη από τις αγορές που θα μας τα δώσουν με 5,5%;».
Απαντώ μόνος μου: κανένας! Διότι τα παλικάρια (τα περισσότερα τουλάχιστον) είναι για να του λένε «φτου σου λεβέντη μου, είσαι τεράστιος!». Και πού και πού να του ρίχνουν και κάνα ξεσκόνισμα στους ώμους για καμιά τρίχα…
Μούτρα – σκούπα
Οφείλω όμως να μεταφέρω εδώ την κατήφεια που επικρατεί αυτές τις ημέρες στο περιβάλλον του προέδρου Αντώνη. Οπως με ενημερώνουν εγκύρως, το Μέγαρο Μαξίμου θυμίζει νεκροταφείο, και δεν έχω λόγους να αμφιβάλλω. Η γιγαντιαία πατάτα η οποία έγινε με το ΔουΝουΤού και είχε ως γενικό τίτλο «με κλωτσιά στο ΔΝΤ, βγάζω Πρόεδρο στην Ελλάδα» αποδείχθηκε μπούμερανγκ.
Αλλά, όπως πολύ επιτυχημένα προανέφερα (αυτολιβανίζομαι με την πρώτη ευκαιρία, συγγνώμη), ποιος να τολμήσει να του το πει του προέδρου Αντώνη, ο οποίος σου λέει «δεν μιλιέται». Εχει μια μούρη που σέρνεται στα πατώματα, και κάθε τρεις και λίγο τρέχει ο Μπούρας με τον Χρύσανθο να τη σηκώσουν…
–Μα, πώς του ήρθε αυτό; ρώτησα τον άνθρωπό μου στο Μαξίμου, ο οποίος με αποφεύγει τελευταία φοβούμενος μη με χρεωθεί (λόγω των αναφορών μου στον «απαραίτητο» κύριο Χρύσανθο)…
–Τι θα πει πώς του ήρθε; Οπως του έρχονται διάφορα. Σκέφθηκε ότι η έξοδος από το ΔουΝουΤού θα ήταν το καλό χαρτί που θα χρησιμοποιήσει για να συγκεντρώσει τους 180 βουλευτές που του χρειάζονται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, και προχώρησε.
Αρχίζει το… μπάρμπεκιου
Μπορώ να αναγνωρίσω με τη γενναιότητα και την ευθυκρισία που με διακρίνουν (παρακαλώ δεν θέλω μειδιάματα) ότι ο πρόεδρος Αντώνης παρ’ όλα αυτά διακατέχεται από μία απροσδιόριστης προέλευσης αισιοδοξία. Δεν ξέρω πόθεν αυτή προέρχεται. Διότι, επειδή τον γνωρίζω, σύμφυτη με τον χαρακτήρα του δεν μπορείς να πεις ότι είναι.
Αναφέρομαι αποκλειστικά στο θέμα της διενέργειας πρόωρων εκλογών εξ αφορμής της μη συγκέντρωσης των απαιτούμενων 180 βουλευτών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Με ορατό τον κίνδυνο να επανέλθει η αγωνίστρια Ζωή και να ζητήσει από την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κυρία Γκουτζαμάνη να τον καλέσει να εξηγήσει από πού αντλεί αυτή την αισιοδοξία, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να ενημερώσω και αυτήν, αλλά και όποιον άλλον ενδιαφέρεται, ότι μόλις προχθές ο πρόεδρος είπε «εγώ θα τους βρω τους 180».
Και αποκαλύπτω σήμερα ότι της προσπάθειας αυτής θα ηγηθεί ο ίδιος. Προτίθεται, σου λέει, να καλεί σε τετ α τετ συνάντηση έναν έναν τους ανεξάρτητους βουλευτές οι οποίοι αμφιταλαντεύονται τι θα κάνουν με την ψήφο τους τον Φεβρουάριο.
«Θα τους μιλήσει, θα τους εκθέσει την κατάσταση της χώρας, θα τους εξηγήσει πόσο κρίσιμο είναι να αποφύγουμε τις εκλογές σε αυτή τη φάση, και ελπίζει ότι η προσωπική του ακτινοβολία (με τις απαραίτητες δεσμεύσεις, θα συμπληρώσω εγώ) θα πείσει τους βουλευτές να ψηφίσουν», μου είπε χθες το πρωί κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης –όχι δεν εννοώ τον πρόεδρο Βαγγέλη, λίγο πιο κάτω…
Πάμε στου Αδωνη για φαγητό(;)
Πότε θα ξεκινήσει η επιχείρηση «πίτσι πίτσι» (όπως λέγαμε παλιά το «ψήσιμο»); Οι πηγές μου υποστηρίζουν ότι επειδή αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να έχουν δημόσιο χαρακτήρα «μπορεί και να έχουν ξεκινήσει». Και πάντως «αν δεν έχουν ξεκινήσει, θα ξεκινήσουν σύντομα» –πρόεδρε Πάνο!
Η πλάκα είναι ότι οι δικοί του έχουν πεισθεί απολύτως ότι θα τα καταφέρει. Στην πρεμιέρα του «Αγαπητικού της βοσκοπούλας», όπου φυσικά παραβρέθηκα, έπεσα στο διάλειμμα πάνω στον «αφήστε με ρε παιδιά να ξεσπάσω μπροστά στις κάμερες» Αδωνη.
Του άνοιξα κουβέντα για το συγκεκριμένο.
–Θα τους μαζέψει ο Σαμαράς τους 180, μου είπε με μια βεβαιότητα που έσπασε τα νεύρα ορισμένων (τους έκοψα για συριζαίους) οι οποίοι είχαν στήσει αφτί!
–Δεν το βλέπω, όλο «όχι» εισπράττει, του είπα.
–Βάζουμε στοίχημα; Φέρε ένα χαρτί να σ’ το υπογράψω εδώ και τώρα.
Χαρτί δεν είχα πρόχειρο ο δημοσιογράφος. Το στοίχημα το έβαλα, παρ’ ότι δεν είναι του χαρακτήρος μου τα στοιχήματα (μη σου πω ότι τα απεχθάνομαι κιόλας).
Τι είναι το στοίχημα; Ενα τραπέζι. Εγώ, αυτός και ο Κουμουτσάκος, που μας άκουγε χαμογελώντας. Τους συριζαίους δεν θα τους πάρουμε. Ηταν και πολλοί άλλωστε…
Μακριά από πόδια
Ο άνθρωπος που καθημερινά ανεβαίνει στον 2ο όροφο της Τραπέζης της Ελλάδος και ευγενικά καλημερίζει φύλακες και θυρωρούς είναι μια γνώριμη φιγούρα γι’ αυτούς: τον είχαν επί χρόνια διοικητή της Τράπεζας, υποδιοικητή και σε μια φάση και… πρωθυπουργό. Πρόκειται για τον κύριο Λουκά Παπαδήμο, ο οποίος διατηρεί γραφείο στην Τράπεζα, πηγαίνει σε αυτό καθημερινά όταν βρίσκεται στην Ελλάδα, ενημερώνεται για τις οικονομικές εξελίξεις και αποχωρεί κατά το μεσημέρι.
Αν βλέπει τον Στουρνάρα, που βρίσκεται μερικά γραφεία πιο πέρα από το δικό του; Εξ όσων γνωρίζω, όχι. Δεν θέλει να μπλέκεται στα πόδια του…
Είναι βαριές οι ευθύνες του πολιτικού κόσμου συνολικά και της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης ειδικότερα για τη νέα κατρακύλα της ελληνικής οικονομίας, όπως αυτή αποτυπώθηκε με την εκτόξευση των spreads και την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου. Και είναι βαριές οι ευθύνες γιατί με αδιανόητη ελαφρότητα ξανάριξαν τη χώρα στην περιδίνηση της πολιτικής αβεβαιότητας.
Παράλληλα οι ερασιτεχνικές κινήσεις της κυβέρνησης και ειδικά του Πρωθυπουργού Α. Σαμαρά αναφορικά με την εκδίωξη του ΔΝΤ και την πρόωρη έξοδο στις αγορές, δημιούργησαν στο εξωτερικό την εικόνα μιας διακυβέρνησης που δεν είναι σοβαρή, αλλά λειτουργεί κυρίως με το βλέμμα στο εσωτερικό και με γνώμονα τις δημοσκοπήσεις. Διότι εάν πραγματικά τίποτε από όλα αυτά δεν ενδιέφεραν τον κ. Σαμαρά, όπως και τον κυβερνητικό εταίρο του τον κ. Βενιζέλο, είναι βέβαιο ότι θα ακολουθούσαν τις επιταγές της λαϊκής σοφίας η οποία ορίζει «κάθε πράγμα στον καιρό του».
Δυστυχώς η δημοσκοπική κατρακύλα –και αυτή εξαιτίας των παιδαριωδών λαθών της κυβέρνησης, π.χ. ΕΝΦΙΑ –οδήγησε σχεδόν αναγκαστικά στη δημοσιοποίηση πολιτικών πρωτοβουλιών με αβέβαιο αποτέλεσμα και σε ακόμη πιο αβέβαιο μέλλον.
Διότι ούτε για το διαζύγιο με το ΔΝΤ είχε προετοιμαστεί κατάλληλα η κυβέρνηση, αλλά ούτε για το πως θα βγει στις αγορές την ώρα που το διεθνές οικονομικό κλίμα είναι εξαιρετικά δυσχερές, και για την Ελλάδα ειδικά ακόμη χειρότερο. Αν και από ό,τι φαίνεται τις τελευταίες ώρες, η κυβέρνηση οπισθοχωρεί στο θέμα της εξόδου στις αγορές και παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες το θέμα της αποσύνδεσης από το ΔΝΤ, η ζημιά έχει γίνει. Και είναι πολλαπλή. Κατά τη γνώμη μου, η Ελλάδα επιστρέφει ολοταχώς στην περίοδο λίγο πριν από τις εκλογές του 2012 –άρα χάνονται, πιστεύω, δύο πολύτιμα χρόνια.
Και ενώ η κυβέρνηση παραπατάει και κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο, ούτε στον αντίποδα υπάρχει μια έστω αμυδρή ελπίδα για σταθεροποίηση της κατάστασης και ανώδυνη έξοδο από την κρίση. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει αποδυθεί σε έναν υπέρ πάντων αγώνα για να επιταχύνει τις εξελίξεις, βέβαιη ότι θα κερδίσει τις εκλογές. Στο πλαίσιο αυτό, υπονομεύει ό,τι έχει απομείνει σε σταθερότητα στη χώρα (δηλώσεις Σκουρλέτη, Δραγασάκη, μαξιμαλιστικές υποσχέσεις, πληθωρισμός παροχών) και περιμένει να πέσει η κυβέρνηση σαν ώριμο φρούτο από το δένδρο. Καμία αντίρρηση, αλλά φοβάμαι ότι μαζί θα πέσει και το δένδρο και θα μας πλακώσει όλους…
