Αναζήτηση
Ακουσα διαφόρους στη Βουλή να μιλούν για μια «κυβέρνηση ειδικού σκοπού». Καμία αντίρρηση.
Αρκεί να συμφωνήσουμε ποιος είναι ο «ειδικός σκοπός». Και γιατί θα τον υπηρετήσει καλύτερα μια ειδική κυβέρνηση και όχι η σημερινή κανονική κυβέρνηση ή κάποια τρίτη.
Για να είμαι ειλικρινής τον «ειδικό σκοπό» ακόμη περιμένω να τον ακούσω.
Είναι απλώς η αποφυγή πρόωρων εκλογών; Μα γι’ αυτό δεν χρειάζεται ούτε νέα ούτε ειδική κυβέρνηση. Αρκεί να βρεθούν 180 βουλευτές προκειμένου να συγκροτήσουν προεδρική πλειοψηφία.
Και άλλωστε η αποφυγή εκλογών δεν μπορεί από μόνη της να αποτελέσει «ειδικό σκοπό». Μια φορά την πατήσαμε τότε με τον Παπαδήμο και το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».
Είναι η έξοδος από το Μνημόνιο; Μα αυτό επιχειρεί ήδη η σημερινή κυβέρνηση και τίποτα δεν αφήνει να υποψιαστούμε ότι κάποια άλλη κυβέρνηση των ιδίων κομμάτων θα μπορούσε να το επιχειρήσει καλύτερα.
Ενδεχομένως να το μπορούσε μια κυβέρνηση πραγματικής εθνικής ενότητας αλλά δεν βλέπω κανέναν υποψήφιο να τη συγκροτήσει. Ούτε από τους μεν, ούτε από τους δε.
Είναι η διαπραγμάτευση για το χρέος; Ισχύει ακριβώς ό,τι ισχύει και για το Μνημόνιο –ποιος θα διαπραγματευθεί καλύτερα από τους σημερινούς και γιατί;
Προφανώς ένα ευρύτερο σχήμα θα ήταν ίσως ισχυρότερο να αντιμετωπίσει τους δανειστές αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται να μετάσχει σε κάτι τέτοιο αλλά συνεχίζει να διατυπώνει διάφορες γραφικές απόψεις επί του θέματος.
Με άλλα λόγια, δεν είναι η κυβέρνηση που μας λείπει αλλά ένας «ειδικός σκοπός» στον οποίο να συμφωνούν περισσότεροι από όσους συμφωνούν ήδη.
Ακριβώς όπως λείπει μια πολιτική κουλτούρα διαλόγου, ανοχής και ευθύνης. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη όπου ένα κόμμα επιλέγει με ποιους από τους πολιτικούς αντιπάλους του συνομιλεί και με ποιους όχι!..
Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα ευκολότερα μπορεί να βρεις πετρέλαιο παρά άτομα ή κόμματα έτοιμα να μπουν σε διαδικασίες συνδιαλλαγής, συνεννόησης και συναίνεσης, ακόμη και μπροστά σε πραγματικά εθνικούς στόχους.
Εδώ τα κόμματα πλακώθηκαν τρεις ημέρες στη Βουλή για κάτι στο οποίο επί της ουσίας συμφωνούν όλοι: την ανάγκη να βγει η χώρα από το Μνημόνιο.
Και ούτε είναι τυχαίο ότι χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν σαράντα χρόνια δημοκρατίας και μια πρωτοφανής οικονομική κρίση για να καταφέρουν δύο κόμματα να κυβερνήσουν μαζί, όπως σήμερα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Απλώς ελπίζω την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο ή κάτι παρόμοιο να μην έχει προηγηθεί κάποια χειρότερη εθνική καταστροφή.
