Αναζήτηση
Του είπαν να φύγει. Ομόφωνα. Τους είπε ότι δεν φεύγει. Είπαν δεν πειράζει, μείνε. Πριν από λίγες ημέρες μαζεύτηκαν όλοι –πλην μίας –ερήμην του. Εχουν προγραμματίσει νέα σύναξη για απόψε. Εννοείται ότι ούτε αυτή τη φορά είναι καλεσμένος.
Αυτή είναι η σύνοψη της πρόσφατης ιστορίας –στο συνέδριο και έπειτα –της σχέσης του Φώτη Κουβέλη με τους βουλευτές του. Το «του» θα πρέπει πλέον να λογίζεται ως ευφημισμός.
Πολλά μπορεί να πει κανείς για την πορεία που ακολούθησε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Το μόνο που δεν μπορεί να πει είναι ότι ήταν μια πορεία πεπατημένη. Ολα ήταν νέα. Πρωτοφανή. Οι απροσδόκητοι χειρισμοί που αιφνιδίαζαν ακόμη και το επιτελείο του, ο μετεωρισμός μεταξύ εναγκαλισμού με τον Παπανδρέου και επιστροφής στον ΣΥΡΙΖΑ, η αμφιταλάντευσή του για την προεδρική εκλογή. Συνέχεια αντάξια αυτού του ιλίγγου είναι και οι τάσεις αυτονόμησης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας από έναν πρόεδρο που μόλις επανεξελέγη με 68%.
Αν το δούμε κυνικά, το τελευταίο πολιτικό κεφάλαιο που είχε απομείνει στον Κουβέλη μετά τις ευρωεκλογές ήταν η Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Οι δημοσκοπήσεις δεν άφηναν και πολλά περιθώρια για άλλες ερμηνείες. Από το πώς θα έπαιζε το χαρτί της κοινοβουλευτικής δύναμης της ΔΗΜΑΡ στην παρτίδα της προεδρικής εκλογής θα εξαρτιόταν το μέλλον του. Ομως, το μόνο που συνέχει πια τους εννέα βουλευτές του κόμματος είναι η αγωνία για την πολιτική τους αυτοσυντήρηση.
Δεν χρειαζόταν να ακούσει κανείς την οξύτατα αντιπολιτευτική του ομιλία στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης για να καταλάβει πού οδηγεί τον Κουβέλη η ίδια αγωνία. Ο γλυκύς νόστος προς τον ΣΥΡΙΖΑ θα έμοιαζε προδιαγεγραμμένος, αν δεν μιλούσαμε για μια τόσο απρόβλεπτη πολιτική προσωπικότητα. Σήμερα ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ μοιάζει να είναι με το ένα πόδι στην Κουμουνδούρου. Αλλά οι τρεις μήνες που απομένουν μέχρι τον Φεβρουάριο είναι για τα δικά του μέτρα μια αιωνιότητα.
Ποιος μπορεί να προβλέψει πού θα σταματήσει το εκκρεμές του Κουβέλη; Πάντως όχι οι άλλοτε στενότεροί του συνεργάτες. Εκείνοι που στην αρχή τον δικαιολογούσαν με συμπάθεια. Η αριστερή του ευαισθησία, έλεγαν, ήταν που δεν του επέτρεψε να μείνει στην κυβέρνηση. «Διαδήλωνε η ΠΟΕ-ΟΤΑ, που είχε γραφεία έναν δρόμο πάνω από την Αγίου Κωνσταντίνου, κι εμείς κλείναμε τα παράθυρα. Για να μην ακούει ο Φώτης και στενοχωριέται».
Σήμερα κανένας από τους παλαιούς του συντρόφους δεν διακινδυνεύει πια να τον ερμηνεύσει. Εχει προ πολλού κατεβάσει μόνος του τα ρολά.
