Αναζήτηση
Ο κανόνας είναι απλός. Δεν χρειάζεται να ξέρεις μπάλα για να τον καταλάβεις. Οταν προηγείσαι μέχρι το ογδοηκοστό λεπτό δεν παίζεις επίθεση. Κοιτάς προπαντός να αποφύγεις το λάθος. Είναι ένας κανόνας που όρισε το πλάνο του Αλέξη Τσίπρα στο τερέν της ψήφου εμπιστοσύνης.
Δεν ήταν ο Τσίπρας που ξέραμε. Δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που είχαμε συνηθίσει. Ούτε φωνές, ούτε μομφές, ούτε κοινοβουλευτικοί αυτοσχεδιασμοί και ηρωικές έξοδοι στην πλατεία. Το αντίθετο. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς «ξέχασε» τις καταγγελίες Δραγασάκη. Δεν έκανε καν χρήση του δικαιώματος δευτερολογίας. Δεν ένιωσε καν την ανάγκη να απαντήσει στον Βαγγέλη Βενιζέλο. Αλλά, είπαμε. Οταν κερδίζεις στις δημοσκοπήσεις αφήνεις να σε πάει το ρεύμα. Να σε θρέψει η φθορά του αντιπάλου.
Θα ήταν μια κλασική πολιτική «ώριμου φρούτου». Θα ήταν, αν ο Τσίπρας δεν φρόντιζε ταυτόχρονα να πετροβολήσει το δέντρο, για να δει το φρούτο να πέφτει πιο σύντομα. Από την ομιλία του το βράδυ της Παρασκευής στη Βουλή μόνο ένα μήνυμα ξεχώρισε, επειδή φρόντισε ο ίδιος να το ξεχωρίσει. Η προειδοποίησή του προς τα μέσα και προς τα έξω –urbi et orbi, όπως λένε και στο Βατικανό –ότι δεν πρόκειται να σεβαστεί καμία συμφωνία για το χρέος.
Αυτή η στάση τραυματίζει αντικειμενικά τις προοπτικές της διαπραγμάτευσης που επιχειρεί τώρα η κυβέρνηση. Οξύνει την πιο σοβαρή αναστολή των δανειστών, που είναι ο άκομψα επονομαζόμενος «πολιτικός κίνδυνος». Ακόμη κι αν τους πείθουν τα νούμερα που παρουσιάζει η Αθήνα, οι δανειστές δεν έχουν λόγο να συμφωνήσουν τώρα σε μια διευθέτηση του χρέους, διατρέχοντας τον κίνδυνο να εμφανιστεί μια άλλη κυβέρνηση που θα αθετήσει τα συμφωνημένα.
Ο Τσίπρας λέει στους δανειστές –και, βεβαίως, στις αγορές –να περιμένουν τις εκλογές. Δεν το λέει τυχαία. Το λέει με την αυτοπεποίθηση ότι στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν τον βλέπουν πια ως τον ανεξέλεγκτο εμπρηστή που θα βάλει φωτιά στην ευρωζώνη. Η προσπάθειά του να διασκεδάσει τους φόβους των εταίρων είναι συστηματική –έστω κι αν εκτυλίσσεται ως επί το πλείστον πίσω από κλειστές πόρτες.
Η τακτική ακούγεται λογική. Ο Τσίπρας επιχειρεί να καλλιεργήσει προφίλ αξιόπιστου συνομιλητή την ώρα που σαμποτάρει τις πιθανότητες της κυβέρνησης να πάει στις εκλογές με λυμένο τον βρόχο του Μνημονίου.
Ομως, αν το δούμε από τη σκοπιά της κομματικής ιδιοτέλειας, από ποια θέση θα έμπαινε ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια εκλογική μάχη με βαριά διακυβεύματα; Θα ήταν οι συντηρητικοί ψηφοφόροι διατεθειμένοι να πειραματισθούν με την εναλλακτική Τσίπρα, χωρίς να έχουν διευθετηθεί οι υπαρξιακές εκκρεμότητες της χώρας;
Λένε ότι ο Τσίπρας ως αντιμνημονιακή αντιπολίτευση είχε ανάγκη το Μνημόνιο. Ως κομιστής των δώρων της ΔΕΘ θα πλασαριζόταν ίσως καλύτερα σε ένα σκηνικό μεταμνημονιακής νηνεμίας.
