Ηταν σαν ψέμα. Ακουγες χθες τον Αργύρη Ντινόπουλο στο βήμα της Βουλής και ήταν σαν να ακούς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μιλούσαν ξαφνικά σαν να ήταν υπουργοί της ίδιας κυβέρνησης.

Ο Ντινόπουλος ήταν ένας άλλος. Το ειρωνικό του χαμόγελο είχε δύσει. Δεν είχε πια καμία διάθεση για εξυπνάδες. Καμία διάθεση για παραδοξολογίες του τύπου «είμαι με τη Δούρου που είπε ότι είναι με τη νομιμότητα, την οποία εφαρμόζει η κυβέρνηση». Οι μπαλασοπουλικές ευαισθησίες για τους «κατεργάρηδες που δεν είναι δα και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Αυτοδιοίκησης» είχαν δώσει τη θέση τους στο στεγνό ύφος ενός υπηρέτη του νόμου. Η Δούρου είχε πλέον μεταμορφωθεί, ελέω σκουπιδιών, σε απειλή για τη δημόσια υγεία.

Οι καχύποπτοι λένε ότι ο ψυχισμός του υπουργού Εσωτερικών επηρεάστηκε από μια πρωθυπουργική νύξη. Λένε ότι ίσως υποψιάστηκε τον εαυτό του ως έναν από τους αποδέκτες της προειδοποίησης Σαμαρά προς τα στελέχη που ακολουθούν προσωπικές στρατηγικές. Γι’ αυτό, είπαν, έσπευσε να κολλήσει πλάι στον Πρωθυπουργό στον αγιασμό της Βουλής. Γι’ αυτό ανακάλυψε μόλις χθες ότι η περιφερειάρχης απειλεί να μας ταράξει στην ανευθυνότητα.

Εντάξει, στην πολιτική η ευελιξία είναι αρετή. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να καλλιεργήσεις αυτή την ευελιξία από την τηλεοπτική γυμναστική. Από το να μάθεις να διατρέχεις τον πολιτικό χρόνο σαν αν ήταν χρόνος εκπομπής. Λες κάτι χαριτωμένο, για να «γράψει» καλά ως ατάκα, και έχεις την ελπίδα ότι την επομένη θα έχει ξεχαστεί. Πολιτεύεσαι, με άλλα λόγια, σαν να ήταν η πολιτική πρωινό πάνελ.

Η υπουργοποίηση των στελεχών που ταξινομούνται μαζί με τον Ντινόπουλο στην κατηγορία «λαϊκή Δεξιά» ερμηνεύτηκε από την αρχή ως κίνηση στρατηγική. Σύμφωνα με τη στερεοτυπική ανάγνωση, η ένταξή τους στην κυβέρνηση σηματοδότησε το εγχείρημα του Μαξίμου να απευθυνθεί στο στενό κομματικό ακροατήριο.

Τι ενώνει αυτά τα στελέχη; Είναι όλοι τους πρόσωπα οικεία. Τους βλέπουμε και τους ακούμε συνέχεια. Λαϊκή σημαίνει, δηλαδή, παραθυρόβια Δεξιά. Για να μετέχεις σε αυτήν πρέπει πρωτίστως να τα λες στα παράθυρα.

Εδώ είναι και η παγίδα. Οταν έχεις επιλεγεί σαν από κάστινγκ, επειδή έχεις διαπρέψει στη σκηνή όπου η πολιτική δεν ξεχωρίζει από το κακόφωνο θέαμα, κινδυνεύεις να γίνεις όμηρος της επιτυχίας σου. Και να νομίζεις ότι τα υπουργικά καθήκοντα δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά η συνέχεια της τηλεοπτικής παράστασης με άλλα μέσα.

Γιατί λοιπόν να «ανασχηματιστείς» όταν δικαιώνεις τους λόγους για τους οποίους σε επέλεξαν; Γιατί να μη σε αφήσουν να ολοκληρώσεις; Να τα πεις ζωντανά; Να κάνεις νούμερα;

Τελευταία Νέα