Δεν υπάρχει αμφιβολία πως με την ψηφοφορία εμπιστοσύνης και τον προσδιορισμό της προεδρικής εκλογής τον Φεβρουάριο η κυβέρνηση κέρδισε ένα (σχεδόν) καθαρό τρίμηνο.

Και ο χρόνος στην πολιτική είναι μεγάλη ιστορία.

Υπό μια προϋπόθεση: ότι ξέρεις τι θα τον κάνεις και δεν θα τον αφήσεις να κυλήσει αχρησιμοποίητος.

Η κυβέρνηση, ας πούμε, πληρώνει τώρα ότι μετά τις ευρωεκλογές άφησε να περάσει σχεδόν ένα τετράμηνο βουτηγμένο στον ΕΝΦΙΑ και σε διάφορες υπουργικές αντιδικίες ανύπαρκτης σημασίας.

Εδώ και μερικές ημέρες, κυρίως μετά την επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο, οι προθέσεις της δείχνουν κάπως σαφέστερες. Υποθέτω ότι η συζήτηση στη Βουλή θα χρησιμοποιηθεί για να τις αποσαφηνίσει ακόμη περισσότερο.

Αλλά ο δρόμος για την Κόλαση είναι πάντα στρωμένος με καλές προθέσεις.

Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό που χρειάζεται ο Πρωθυπουργός είναι πρώτα να πείσει τους δικούς του ότι εξακολουθεί να ελέγχει το παιχνίδι. Οτι έχει ένα σχέδιο στο μυαλό του. Κι ότι το σχέδιο αυτό μπορεί να κερδίσει τις εκλογές –ανεξάρτητα αν θα τις κερδίσει ή όχι…

Με άλλα λόγια, η ψηφοφορία εμπιστοσύνης είναι ταυτοχρόνως μια ευκαιρία και μια δοκιμασία. Ή, για την ακρίβεια, μια ευκαιρία που μπορεί να εξελιχθεί σε δοκιμασία αν δεν αξιοποιηθεί αποδοτικά.

Στα θετικά της κυβέρνησης είναι ότι πάει στη συζήτηση με το καλύτερο προσχέδιο προϋπολογισμού της τελευταίας πενταετίας. Ενα προσχέδιο που προβλέπει και διεύρυνση των πλεονασμάτων και περιορισμό της φορολογικής επιβάρυνσης.

Στα αρνητικά της είναι το γενικότερο πολιτικό κλίμα, το οποίο μοιάζει να προεξοφλεί την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και μια ήττα των κομμάτων της συμπολίτευσης στις εκλογές που θα ακολουθήσουν.

Ασφαλώς το πολιτικό κλίμα αναστρέφεται ευκολότερα από τις οικονομικές τάσεις. Αλλά δεν αναστρέφεται με μικροδιαχείριση, όσο αποτελεσματική κι αν είναι –που δεν είναι…

Αναστρέφεται με μεγάλες κινήσεις, «bold moves» τις αποκαλούν οι Αμερικανοί… Και δεν ξέρω πόσες τέτοιες διαθέτει στη φαρέτρα της η κυβέρνηση.

Πλην της μίας και γνωστής: τον απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα επιβεβαιώσουν στη Βουλή ότι αυτή είναι η επιδίωξή τους.

Απλώς όλοι γνωρίζουμε ότι η υλοποίησή της δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τους ίδιους. Εξαρτάται και από παράγοντες ή διαδικασίες που έχουν συνηθίσει να κινούνται αργόσυρτα, χωρίς αναφορά στον πολιτικό χρόνο και στο πολιτικό κλίμα.

Αυτό είναι το πραγματικό τους πρόβλημα. Περισσότερο από την αντιπολίτευση ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Περισότερο κι από τους βουλευτές τους.

Κι αυτό κάνει την παρτίδα εξαιρετικά δύσκολη. Αλλά όχι χαμένη.

Τελευταία Νέα