Οπως όλα δείχνουν, η φιλόδοξη και αξιέπαινη προσπάθεια που ξεκίνησαν ο Φώτης Κουβέλης και τα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς πριν από τέσσερα χρόνια ολοκληρώνεται αυτές τις ημέρες.

Ξεκίνησε με την αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο οι περισσότεροι φαίνεται πλέον να προκρίνουν μια πορεία επιστροφής –με τον έναν ή τον άλλον τρόπο…

Θεωρητικά το σημερινό μέγεθος της ΔΗΜΑΡ δεν δικαιολογεί τόση συζήτηση. Δεν τη δικαιολογούν ενδεχομένως ούτε οι έντεκα εναπομείναντες βουλευτές της, ακόμη και αν αποδειχθούν κρίσιμο μέγεθος για την προεδρική εκλογή της.

Ο ίδιος ο Φώτης Κούβελης είπε ότι τέσσερις ή πέντε από αυτούς έχουν δεσμευτεί να μην ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πριν καν αποφασίσει το κόμμα τους.

Το ενδιαφέρον προκύπτει από αλλού. Από το γεγονός ότι η ΔΗΜΑΡ υπήρξε η σύγχρονη συνέχεια ενός μικρού αλλά υπαρκτού και γόνιμου πολιτικού ρεύματος, της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Ξεκίνησε μέσα στην προδικτατορική ΕΔΑ, συνεχίστηκε με το ΚΚΕ εσωτερικού και την Ελληνική Αριστερά, ενσωματώθηκε στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου μετά το 1988.

Ηταν η ιδέα μιας σύγχρονης, αδογμάτιστης, δημοκρατικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς, η οποία θα λειτουργούσε ως εθνική δύναμη και όχι ως κομματικός στρατός. Αυτή η ιδέα είναι που ηττήθηκε μαζί με τη ΔΗΜΑΡ.

Οι λόγοι πολλοί. Ο καθένας θα επικαλεστεί εκείνους που θεωρεί σημαντικότερους.

Η ουσία όμως είναι μία. Η ΔΗΜΑΡ χάνει τον λόγο ύπαρξής της από τη στιγμή που δεν αποτελεί μια Αριστερά εντελώς διαφορετική από εκείνην του ΣΥΡΙΖΑ.

Ηδη, αν καταλαβαίνω καλά, η ΔΗΜΑΡ έχει προσχωρήσει στην αντίληψη όχι μιας αυτόνομης και ισχυρής Κεντροαριστεράς αλλά μια σύγκλισης με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η σύγκλιση οδηγεί αμετάκλητα στην ενσωμάτωση και από αυτήν την άποψη η Μαρία Ρεπούση έχει δίκιο όταν μιλάει για κοινή εκλογική κάθοδο. Αν ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ λένε τα ίδια, αν αξιολογούν τις προτεραιότητες και τις απαιτήσεις του τόπου με τον ίδιο τρόπο, γιατί να παρουσιαστούν χώρια στους ψηφοφόρους;

Από εκεί και πέρα δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια παρερμηνείας.

Η ΔΗΜΑΡ πρόταξε την ανάγκη σταθεροποίησης το 2012, αποχώρησε το 2013 από την κυβερνητική πλειοψηφία για συγκεχυμένους λόγους, γύρισε την πλάτη στις διεργασίες της Κεντροαριστεράς, υπέστη συντριβή στις ευρωεκλογές του 2014 και τώρα δηλώνει έτοιμη να συμβάλει στην ανατροπή της κυβέρνησης του 2012 πριν ακόμη ο τόπος σταθεροποιηθεί.

Το κάθε βήμα έχει ίσως μια λογική από μόνο του. Ολα μαζί δεν έχουν καμία λογική.

Και οι πολίτες μπορούν να αποδεχθούν πολλά. Πάντα όμως δυσκολεύονται να αποδεχθούν κάτι που δεν καταλαβαίνουν.