Αναζήτηση
Ηταν δυσάρεστη η προσγείωση. Ποιος δεν θα προτιμούσε τη Νέα Υόρκη και τις δεξιώσεις στο πλάι της Μισέλ Ομπάμα από τις επίγειες αναταράξεις του αθηναϊκού εδάφους; Ομως εκείνη η φωτογραφία του ζεύγους Βενιζέλου με το προεδρικό ζεύγος των ΗΠΑ ήταν ένα φευγαλέο διάλειμμα, σαν την παρισινή ταξιθεσία της διαπραγμάτευσης με την τρόικα.
Παρά τις εντυπώσεις, η Αθήνα ακολούθησε τον Βαγγέλη Βενιζέλο στην αμερικανική μητρόπολη. Από εκεί είχε νιώσει την ανάγκη –λίγες ώρες πριν από τη συνάντηση του Πρωθυπουργού με τη Μέρκελ –να κάνει δηλώσεις για το επερχόμενο τέλος του Μνημονίου. Ηταν η ίδια ανάγκη που πυροδότησε χθες τον ενδοκυβερνητικό καβγά για το αν θα καθήσουν –όπως στο Παρίσι –αντιπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ στο τραπέζι με την τρόικα.
Η αγωνία του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του να μην εμφανίζονται ως παρακολούθημα του Μαξίμου δεν χρειάζεται να εξηγηθεί. Η διαφοροποίηση είναι όρος πολιτικής επιβίωσης για ένα ΠΑΣΟΚ που νιώθει ήδη την πίεση του νέου διπολισμού. Μια πίεση που εκδηλώθηκε από τον ίδιο τον κυβερνητικό του εταίρο ο οποίος εποφθαλμιά ακόμη και το brand της δημοκρατικής παράταξης.
Ομως, παρά τον ηλεκτρισμό στη σκηνή, ο Βενιζέλος είναι καταδικασμένος να μείνει ώς ένα σημείο στις ίδιες ράγες με τον Σαμαρά. Είτε βρεθούν είτε δεν βρεθούν οι 180, αμφότεροι επείγονται να έχουν διαμορφώσει ένα πλαίσιο εξόδου από το Μνημόνιο προτού τεθεί σε κίνηση η διαδικασία της προεδρικής εκλογής. Αν είναι σε θέση να παρουσιάσουν έναν οδικό χάρτη χειραφέτησης από τους δανειστές «ξεμαρκάρονται» και από την απειλή της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Γιατί αυτός που θα θελήσει να τις προκαλέσει θα χρεωθεί και τον εκτροχιασμό της ανάκαμψης.
Αυτός ο κοινός στόχος κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι το κυβερνητικό δίδυμο θα κινείται σε σιαμαία εγγύτητα. Ηδη ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει βάλει στο τραπέζι τη βόμβα του εκλογικού νόμου. Το Μαξίμου κάνει πως δεν τη βλέπει. Αλλά ο Βενιζέλος έχει κάθε λόγο να επιμείνει, γιατί βλέπει την προοπτική που αδυνατούν να δουν όσοι απλώς ελεεινολογούν τη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ: όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές και όποιος κι αν τις κερδίσει, το πιθανότερο είναι ότι θα αναγκαστεί να διαπραγματευθεί με το ΠΑΣΟΚ. Αρα το συμφέρον του ΠΑΣΟΚ είναι να βρεθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση απέναντι σε ένα όσο γίνεται πιο αδύναμο πρώτο κόμμα.
Είναι ένα σενάριο που υφαίνεται με πολλά «αν». Ενα σενάριο που θα έχει νόημα μόνο αν φθάσει μέχρι τις κάλπες ένα κάποιο ΠΑΣΟΚ –έστω και σε πόλεμο με τον εαυτό του. Αλλωστε, η πασοκική ιστορία έχει δείξει ότι η κομματική επιβίωση δεν προϋποθέτει τη συντροφική αγάπη.
