Μισό νεύμα αρκεί. Μια ελαφρά κλίση της κεφαλής και κάτι σαν ανθυπομειδίαμα –τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός ανέφερε από το βήμα το όνομά του –αρκούν. Δεν χρειαζόταν να μιλήσει ο Κώστας Καραμανλής. Το κόμμα του έχει εξασκηθεί να ακούει τη σιωπή του. Εχει εθιστεί να της δίνει πολιτική σημασία.

Αυτή η τακτική της ομιλούσας σιωπής στην οποία εμμένει ο πρώην πρωθυπουργός έχει βέβαια τις παρενέργειές της. Αφήνει χώρο στους πιστούς του να επιβιώνουν, διερμηνεύοντας όπως τους συμφέρει τις βουλές του. Είναι εκείνοι που δεν έχουν άλλον λόγο ύπαρξης στη δημόσια ζωή παρά τον καραμανλικό σοβινισμό τους. Οι ίδιοι που ανακαλύπτουν εχθρούς και υφαίνουν σενάρια συνωμοσίας, υποτίθεται για να τον προστατεύσουν.

Η απήχηση του ονόματος Καραμανλής, πάντως, δεν αποδεικνύεται από την πανίδα που τρέφεται από τη σιωπή του. Αποδεικνύεται κυρίως από την ανάγκη των αντιπάλων να το επικαλούνται. Αποδεικνύεται από την επιμέλεια που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ στον διαχωρισμό της ΝΔ του Καραμανλή από την παρούσα ΝΔ. Από τη στάση του ίδιου του Τσίπρα που δεν χάνει ευκαιρία να κολακεύσει δημοσίως τον πρώην πρωθυπουργό.

Η αλήθεια είναι ότι η νεοκαραμανλική ΝΔ ποτέ δεν άνοιξε μέτωπο με την Αριστερά. Αντιθέτως. Την έβλεπε ως οιονεί σύμμαχο στην αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ.

Ομως τα φιλοκαραμανλικά ανοίγματα του Τσίπρα δεν έχουν ιδεολογικά ελατήρια. Απλώς προσπαθεί να αλιεύσει από μια δεξαμενή παραδοσιακών ψηφοφόρων που εξακολουθούν να ταυτίζονται με τα ονόματα, και όχι πια με τα κόμματα. Είναι το είδος εκείνο που δηλώνει, ας πούμε, παπανδρεϊκός χωρίς να ψηφίζει ΠΑΣΟΚ. Το είδος που λέει ότι νιώθει καραμανλικός, αλλά ίσως σκέφτεται να μην ψηφίσει ΝΔ.

Αυτή η ανθεκτική ακτινοβολία των παλαιών οίκων είναι το πολιτικό κεφάλαιο που νέμεται -εκών άκων –ο Κώστας Καραμανλής. Τι κι αν κάθε φορά που βρίσκεται στη Βουλή αποσύρεται στα ορεινά; Τι κι αν βάζει τους «κύκλους του» να διαψεύδουν κάθε φορά φήμες για προθέσεις επιστροφής και προεδρικές φιλοδοξίες; Στο όνομα δεν επιτρέπεται να σιωπά, ακόμη κι όταν ο φορέας του θέλει να σιωπήσει.

Μοιραία, όταν σου αναγνωρίζουν τέτοια ιδιοκτησιακού τύπου δικαιώματα είναι δύσκολο να μην μπεις στον πειρασμό να τα ασκήσεις. Είναι δύσκολο, ας πούμε, να μην παρέμβεις, έστω και δι’ αντιπροσώπων, για να δυσκολέψεις την επιστροφή στη ΝΔ εκείνων που κάποτε είχες αναθεματίσει ως «άκρα».

Ακόμη κι αν εννοεί να μείνει στην άκρη, ακόμη κι αν φαντάζεται τον εαυτό του ως την άλαλη συνείδηση της παράταξης, ο Καραμανλής είναι καταδικασμένος να πολιτεύεται διαχειριζόμενος ως σύμβολο τον εαυτό του.

Τελευταία Νέα