Δεν της βγήκε σε καλό της κυρίας Ραχήλ «βρείτε μου κάγκελα να τα πηδήσω μαζί με τη Ζωή τη φίλη μου» Μακρή, να τα βάλει με ορισμένα –αλλά τόσο διαφορετικά –είδη της κομματικής πανίδας. Η… έμπνευσή της να αναφερθεί σε μια σειρά από «είδη» όπως η φάλαινα όρκα, ο γυμνοσάλιαγκας αλλά και δίποδα θηλαστικά όπως «ο τρελός του Αιγίου» ή «η ερωμένη αεροσυνοδός» τα οποία εμφιλοχωρούν στο κόμμα «Π. Καμμένος και Σία Ανεξάρτητοι Ελληνες», εξαγρίωσαν τον πρόεδρο Πάνο, ο οποίος τη στέλνει (προς διαγραφή;) στο Πειθαρχικό.

Το γεγονός από μόνο του υπογραμμίζει την ανάγκη να ρίξουμε μια επιπλέον ματιά σε αυτό το κόμμα, για την ακρίβεια στον… θαυμαστό κόσμο του κόμματος. Με όλο τον σεβασμό που με διακρίνει απέναντι στον πρόεδρο (χα!) θα προσθέσω και κάτι ακόμη –μια προχθεσινή ενέργεια της Ραχήλ, η οποία με κατευθύνει να πιστέψω ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία.

Αν και οι καταγγελίες που προανέφερα μοιάζουν να είναι αποτέλεσμα διαφόρων ατάκτως ερριμμένων που έχει στο μυαλό της, η πρωτοβουλία της να προσφύγει προχθές στη… ΓΑΔΑ (με αναφορά του αστυφύλακα-συνοδού της) και να ζητήσει για λογαριασμό της αυξημένα μέτρα ασφαλείας (να τρελαίνεσαι μιλάμε), αυτομάτως ορίζει την κατάσταση ως σοβαρή. Ή ως φαιδρή –διαλέγετε και παίρνετε.

Κατά το σχετικό έγγραφο αίτημα (το οποίο φυσικά διαθέτω), η λατρεμένη Ραχήλ δέχθηκε απειλές μέσω Διαδικτύου κατά της ζωής της, και κατά της ζωής του συντρόφου της, τόσο από τον «τρελό του Αιγίου» όσο και από το… μισό ζωικό βασίλειο (όρκες, γυμνοσάλιαγκες κ.λπ.), τους οποίους και κατονομάζει και αιτείται από την ΕΛ.ΑΣ. να πράξει το αυτονόητο για μια μητέρα του Εθνους: να την προφυλάξει.

Συνηγορώ ανεπιφύλακτα! Στρατό ολόκληρο να της δώσουν της γυναίκας. Να πάθει κάτι αυτό το κελεπούρι; Ε, όχι!

(Αλλά τι κόμμα κι αυτό, ε; Περιβόλι…)

Τις πταίει;

Αν και έχω πολλά να σκέφτομαι αυτόν τον καιρό, δεν μπορώ να μη διασπάσω τμήμα των σκέψεών μου και να το αφιερώσω στον δεινά δοκιμαζόμενο… Αδωνη, του οποίου η α(ν)θυροστομία δημιούργησε μείζον πολιτικό πρόβλημα στον πρόεδρο Αντώνη, με αυτό το «παίρνω τα λεφτά μου από τις τράπεζες και τρέχω» έτσι και βγει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ακουσα διάφορες εκδοχές επί του συγκεκριμένου. Γιατί το έκανε, τι βλακεία ήταν αυτή και άλλα πολλά και διάφορα. Θα αναφέρω εδώ την άποψη κορυφαίου κυβερνητικού στελέχους προς τον οποίο απευθύνθηκα χθες, ζητώντας του ένα σχόλιο περί Αδώνιδος:

Ο Αδωνις φταίει; Ο Αδωνις είναι αυτός που είναι. Ενα πολυβόλο λέξεων. Αυτός που τον επέλεξε ως κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο δεν το γνώριζε αυτό πριν τον επιλέξει; Το γνώριζε, νομίζω. Αρα…

Λογικό. Ολα δείχνουν τον πρόεδρο Αντώνη…

Τραβήγματα

Μπορώ όμως να αναφέρω ότι αφού έγινε ό,τι έγινε στη Βουλή με τον Αδωνη και έλαβε τις διαστάσεις που όλοι γνωρίζουμε με το «παίρνω τα λεφτά και τρέχω», ο πρόεδρος Αντώνης του τράβηξε το αφτί. Συγκεκριμένα, όπως μου ελέχθη, όχι ο ίδιος αλλά ο «πιστός» κύριος Σταμάτης, ο υπουργός Επικρατείας. Του τηλεφώνησε και του είπε «τι είναι αυτά, ρε Αδωνη, μην τους δίνεις επιχειρήματα», και τέτοια.

Αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει…

Παρακολουθώντας τώρα στενά τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ, διαπίστωσα ότι υπάρχει μια ελαφρά αλλαγή στη ρητορική του κόμματος της χαράς, την οποία δεν ξέρω πού να αποδώσω: στην παπική φώτιση που έλαβε ο πρόεδρος Αλέξης κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στο Βατικανό ή σε κάτι ευρύτερο που ψήνεται στο παρασκήνιο και έχει ουσιαστικά ξεκινήσει από τη ΔΕΘ με πρώτη κίνηση από τον πρόεδρο «παιδιά, για να μην ξεχνιόμαστε, το ΠΑΣΟΚ είμαι εγώ» Βαγγέλη;

Προσέξτε με, παρακαλώ. Μετά την προχθεσινή συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε και αποφασίστηκε για εξακοσιοστή εβδομηκοστή δεύτερη φορά επιχείρηση για τη «δημοκρατική ανατροπή» της κυβέρνησης, το κόμμα, φροντίδι του αγοριού με το βελούδινο βλέμμα Σκουρλέτη, κυκλοφόρησε non paper στο οποίο γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στην «επικίνδυνη κυβέρνηση Σαμαρά» που πρέπει να φύγει.

Ποιο είναι το μυστικό; Οτι έως πρόσφατα η κυβέρνηση αναφερόταν ως «κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου»! Αυτό, συν το γεγονός ότι έχουν πέσει πολύ χαμηλά οι τόνοι της αντιπαράθεσης με το ΠΑΣΟΚ, συν το γεγονός ότι πλην της Ζωής ουδείς ασχολείται με τον Βενιζέλο, με κάνουν να πιστεύω ότι «κάτι τρέχει» στο παρασκήνιο. Αν δε αθροίσω σε όλα αυτά και τις αναφορές του προέδρου Βαγγέλη στη ΔΕΘ περί συγκρότησης μετεκλογικά κυβέρνησης με «προοδευτικό πρόσημο», τότε βρίσκομαι μια ανάσα από το να αναφωνήσω (με τις σχετικές γκριμάτσες βδελυγμίας), να σιγοτραγουδήσω το «καλώς όρισες έρωτα με τα κρίνα στα χέρια» και άλλα πολλά και διάφορα!

Αχ, αναμνήσεις!..

Στην άλλη πλευρά του λόφου, ο πρόεδρος Αντώνης προσπαθεί να (συμ)μαζέψει το μαγαζί που είναι στα πρόθυρα της διάλυσης –και έρχονται και εκλογές. Στο πλαίσιο αυτό τους πήγε όλους Χαλκιδική, προκειμένου σήμερα να γιορτάσουν όλοι μαζί τα 40 χρόνια της Νέας Δημοκρατίας και να θυμηθούν –μέσω βίντεο, λέει –τη θριαμβευτική πορεία του κόμματος για το καλό της χώρας. Πάντα, θα συμπληρώσω.

Εγώ, φυσικά, δεν θα ανέβω. Ημουν εκεί, νεαρός ρεπόρτερ το 1979, στο πρώτο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας και είχα δει από κοντά τον Καραμανλή (τον πραγματικό, όχι τον άλλο) να δηλώνει από του βήματος μια αλήθεια: «Τα κόμματα για να εκπληρώσουν την αποστολή τους πρέπει: Πρώτον, να έχουν σαφή ιδεολογία και σταθερό προσανατολισμό. Δεύτερον, να κατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης. Τρίτον, να είναι δημοκρατικά οργανωμένα».

Τι άλλο θυμάμαι; Οτι είχαμε περάσει τέλεια. Το Συνέδριο έγινε στο ίδιο ξενοδοχείο, είχε και ωραία παραλία, γνώρισα και κόσμο, τέλεια, μιλάμε, τρεις ημέρες!

Το μανίκι

Η τρόικα επέστρεψε και δείχνει τα δόντια της. Και τα όσα διαρρέουν τα τελευταία 24ωρα σχετικά με τις απαιτήσεις της αποδεικνύουν πως πολλοί βιάστηκαν να την τελειώσουν, χωρίς όμως προηγουμένως να διασφαλιστεί ότι για την απομάκρυνσή της συμφωνούν όλες οι πλευρές και ειδικότερα εκείνη των δανειστών. Οπως άλλωστε ισχύει και για το θέμα της απομάκρυνσης από την Ελλάδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου: η σχετική ειδησεογραφία που τροφοδοτήθηκε από κυβερνητικά στελέχη όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται από την έδρα του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον, αλλά αντιθέτως καθίσταται σαφές ότι το ΔΝΤ παραμένει στην Ελλάδα.

Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι είχε αφεθεί ήδη από τον Αύγουστο να εννοηθεί ότι η τρόικα δεν πρόκειται να έρθει ξανά στην Αθήνα – εξού και η συνάντηση στο Παρίσι – διότι τελειώνουν τα Μνημόνια και επιπλέον η παρουσία της τρόικας στην Αθήνα δημιουργεί κοινωνική αναταραχή, έχει πλήρη εικόνα για την προχειρότητα που διακρίνει τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης σε ένα μείζον για την πορεία της χώρας θέμα.

Μπορώ να καταλάβω τη στόχευση όλων αυτών: η κυβέρνηση βιάζεται να αποδείξει ότι σύντομα θα παίρνει μόνη αποφάσεις, χωρίς να ερωτάται η τρόικα. Αντιλαμβάνομαι και τον λόγο: εκλογές έρχονται, κάτι τέτοιο θα τη βοηθήσει να αντιπαρατεθεί στην επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι ενεργούμενο της τρόικας, των Γερμανών και του ΔΝΤ.

Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί δεν λέει στους πολίτες την αλήθεια: ότι η επιτήρηση δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Οτι ακόμη και αν κάποια στιγμή η τρόικα, με τη μορφή που γνωρίζουμε, αποχωρήσει, πάντα θα υπάρχει κάποιος να της τραβάει το μανίκι. Γιατί το πρόβλημα, πιστεύω, δεν είναι εντέλει η παρουσία της τρόικας. Αλλά ο λαϊκισμός και το μικροκομματικό όφελος που τη σπρώχνουν να υποκύπτει με την πρώτη ευκαιρία σε μέτρα τα οποία στην πραγματικότητα ένα και μόνο στόχο έχουν: την κάλπη. Οποτε αυτή στηθεί…