Αναζήτηση
Το όλο concept όπως μου το περιέγραψε ο… Πουαρό από τη Σητεία έχει ως εξής: η κυρία διατηρεί σχέση με τον κουμπάρο του υφυπουργού και οδεύουν προς την εκκλησία, όπως συνήθως γίνεται με όλα τα μεγάλα (λέμε τώρα…) πάθη. Ο κουμπάρος-υφυπουργός, ακολουθώντας τη μεγάλη παράδοση της παράταξης ειδικά επί Κ. Καραμανλή, όταν «κουμπάροι, κολλητοί και φίλοι» έκαναν καθημερινά πάρτι με τις προμήθειες και τα προγράμματα του Δημοσίου, αποφάσισε να κάνει ένα δώρο στο μελλόνυμφο ζεύγος. Και τι του ήρθε πρώτο στο μυαλό;
Να προωθήσει τη μέλλουσα κυρία «κουμπάρου» ως επικεφαλής στην ειδική μονάδα η οποία διαχειρίζεται τα κοινοτικά προγράμματα, μηδέ του ΕΣΠΑ εξαιρουμένου, στο συγκεκριμένο υπουργείο όπου υπηρετεί!
Ο Καρχιμάκης μου έλεγε χθες ότι «για να το καταλάβεις είναι σαν να βάλεις λύκο να φυλάξει πρόβατα, τέτοιο πράγμα». Μου είπε και διάφορα άλλα για τους δύο κουμπάρους, που τα κρατώ για μια δεύτερη φάση. Επί του παρόντος μεταφέρω την ιστορία και αναμένω τη συνέχεια εκ μέρους του αρμόδιου… αναπτυξιακού υπουργού, προϊσταμένου της κυρίας…
Αυτολογοκρισία και προσευχή
Ο Κώστας Τασούλας (κατά τα 3/4 πατριώτης μου, κατά το 1/4 Αμοργιανός) είναι άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ και έχει χρεωθεί μερικές από τις κορυφαίες ατάκες στην πολιτική, οι οποίες πραγματικά έχουν «γράψει». Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω, δηλαδή.
Από το «ο παππούς σας ήτο πρέσβης;» που με ρώτησε μια φορά στο Περιστύλιο της Βουλής, και όταν του απάντησα απορημένος «όχι, φυσικά», μου δήλωσε περιχαρής «α, ώστε και εσείς αυτοδημιούργητος, ε;». Μέχρι το, στη διάρκεια Υπουργικού Συμβουλίου υπό τον Α. Σαμαρά, «ρε φίλε (όπου φίλε ονομαστικά πρώην υφυπουργός) έχεις παιδιά; Γιατί ακούω ότι είσαι gay» (το gay στην πιο αγοραία του έκφραση) –όταν ο πρώην υφυπουργός άρχισε να γλείφει τον Σαμαρά για το μεγάλο έργο που έχει να φέρει εις πέρας, «όχι για μας, αλλά για τα παιδιά μας»!
Με την Αμφίπολη που του έτυχε, τα έχει βρει σκούρα. Ο,τι και να πει, καταγράφεται. Αναλύεται. Και γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας. Χθες στο Mega «μάσησε» κάτι για τον «ένοικο» του τάφου, ότι μπορεί να μην είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Δεδομένης της σχετικής απαγόρευσης του προέδρου Αντώνη («μη μιλάει κανείς για τον τάφο, μόνο οι αρχαιολόγοι»), μετά το πήρε πίσω και πάνω στη σύγχυση, του τηλεφώνησα και εγώ:
–Είπατε με βεβαιότητα ότι ο τάφος δεν είναι του Αλέξανδρου;
–Πρόσεξε να δεις τι έχω πάθει. Ο,τι και να πω παρεξηγείται.
–Δηλαδή;
–Αν πω ότι ο τάφος είναι του Αλέξανδρου θα γίνει παγκόσμιος πανικός. Αν πω ότι δεν είναι θα γίνει χαμός. Αν πω «ναι μεν αλλά οι ενδείξεις δείχνουν ότι μπορεί και να είναι», πάλι θα γίνει πανικός. Τι να κάνω;
Νηστεία και προσευχή, και εκατό πατερημά για τιμωρία, αυτό να κάνετε, του σύστησα!
Γυμνά μπερδέματα
Στο μεταξύ παίζει στις ημέρες μας μια περίεργη ιστορία με τον γνωστό γερμανό σκηνοθέτη Ματίας Λάνγκχοφ και τον ελβετό κινηματογραφιστή και σκηνοθέτη Ολιβιέ Ζισουά. Η ιστορία μέσες – άκρες είναι η εξής: ο Ζισουά γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ για τον Λάνγκχοφ και υποβάλλει αίτημα στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το περίφημο ΚΑΣ, να γυρίσει και μερικά πλάνα νύχτα στην Επίδαυρο. Φυσικά, του δίνουν την άδεια. Το αίτημα αναφέρει κάτι για μια συνέντευξη του Λάνγκχοφ. Αλλά όπως αποδεικνύεται, μόνο συνέντευξη δεν είναι στις προθέσεις του κινηματογραφιστή: διότι το πραγματικό σενάριο προβλέπει το σόου γυμνής κυρίας, η οποία κάνει σεξ με υποτιθέμενο εραστή στην εξέδρα του αρχαίου θεάτρου. Στο σημείο αυτό επενέβησαν οι αρχαιοφύλακες και σταμάτησαν το σόου και ακολούθησε ό,τι ακολούθησε με τις μηνύσεις κ.λπ.
Ρώτησα τον Τασούλα «αν ήταν ανάγκη όλο αυτό», δεδομένης της δυσφήμησης που μας έγινε διεθνώς. Μου απάντησε με ερώτημα: «Γιατί παραπλάνησαν το ΚΑΣ οι κύριοι αυτοί; Θα μπορούσαν να καταχωρίσουν το πραγματικό σενάριο στην αίτησή τους και από εκεί και πέρα ήταν αρμοδιότητα του ΚΑΣ να αποφασίσει».
Νομίζω ότι δίκιο έχει…
Συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε
7.13′ το πρωί μου ήρθε το μήνυμα στο κινητό μου: «Δες το άρθρο μου σήμερα στα «ΝΕΑ» και θέλω το σχόλιό σου». Με το μάτι μισόκλειστο το είδα σαράντα λεπτά αργότερα στις 7.55′. Ενδιαφέρον, ειδικά η παράγραφος: «Ο κ.Σαμαράςθέλει να εξασφαλίσει για άλλους 18 μήνες την παραμονή της ακροδεξιάς ηγετικής του ομάδας στο κέντρο της κυβέρνησης και τη δυνατότητα να ολοκληρώσει τις διευθετήσεις για την εξυπηρέτηση τωνκρατικοδίαιτωνολιγαρχικών συμφερόντων», με συνεπήρε. Οπως και κάθε αγνό αγωνιστή της δημοκρατικής παρατάξεως.
Αλλά το άρθρο του Γιάννη Ραγκούση –περί αυτού πρόκειται –είχε να κάνει κυρίως με την αλλαγή του εκλογικού νόμου, την οποία δεν συζητάει ο Σαμαράς, αλλά συζητάει ο Βενιζέλος! Του οποίου η αγάπη για τον Ραγκούση είναι… ανυπόκριτη. Οπως φυσικά και του Ραγκούση προς αυτόν.
Ανταλλάξαμε μηνύματα επί του άρθρου. Πιστεύει ότι ο εκλογικός νόμος πρέπει να αλλάξει πριν από την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και να σηματοδοτήσει ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Του απάντησα ότι, αντιθέτως, η αλλαγή πρέπει να γίνει αφού προηγηθεί η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία θα επιβεβαιώσει την πολιτική νομιμοποίηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Τώρα δεν την έχει. Διαφωνήσαμε εντελώς. Συμφωνήσαμε μόνο «να τα πούμε από κοντά» –με καφέδες…
Μην τον αλλάξετε τον ήλιο!
Μια ενδιαφέρουσα προσφυγή στο 5ο Μονομελές Πρωτοδικείο εκδικάζεται αύριο με προσφεύγοντα προμηθευτή του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος τι ζητάει; Ασφαλιστικά μέτρα κατά της ηγεσίας του κόμματος ώστε να της απαγορευθεί να μεταβάλει τη φορολογική «προσωπικότητα» του κόμματος (αλλαγή ΑΦΜ), το «εμπορικό» του σήμα (τον Ηλιο τον Πράσινο, τον Ηλιο π’ ανατέλλει, δηλαδή), καθώς και την ονομασία του. Γιατί αυτός ο… πόνος; Είναι παλαιοπασόκος ο προσφεύγων και του την έχει καρφώσει άσχημα που ακούει ότι ο πρόεδρος Βαγγέλης θέλει να αλλάξει το κόμμα σε Δημοκρατική Παράταξη; Οχιιιι. Ενας ακόμη προμηθευτής του ΠΑΣΟΚ είναι που το κόμμα της χαράς τού χρωστάει ένα σκασμό λεφτά και φοβάται ότι αν γίνουν όλα αυτά, θα τα χάσει.
Φτου ρε γαμώτο και λείπει ο, και νομικός, πρόεδρος στην Αμερική, να αντικρούσει την προσφυγή…
