Οτι ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει ένστικτο πολιτικής επιβίωσης ουδείς αμφιβάλλει –ιδίως μάλιστα αν δει την περιπλάνησή του από το ΠΑΣΟΚ στην Ελιά και, τελικά, στο υπουργείο Παιδείας. Μπράβο του. Μπορεί όμως κανείς με την ίδια ευκολία να τον συγχαρεί και για τις πολιτικές επιλογές του στο κρίσιμο υπουργείο που ανέλαβε; Είναι, άραγε, όντως εναρμονισμένες με την ιδεολογική πυκνότητα των επεξεργασιών της Ελιάς και του ΠΑΣΟΚ της περιόδου μετά τους μύθους, που υποσχόταν μια συνεπή μεταρρυθμιστική πορεία, ευρωπαϊσμό και άρνηση του λαϊκισμού;

Ο υπουργός Παιδείας (και Θρησκευμάτων) έχει λάβει ορισμένες αποφάσεις εκ πρώτης όψεως φιλολαϊκές. Επέλεξε, ας πούμε, να νομοθετήσει ένα ευνοϊκό πλαίσιο μετεγγραφών φοιτητών, το οποίο ναι μεν μπορεί να κάνει ευκολότερα τα πράγματα για μερικές οικογένειες που, π.χ., έχουν δύο παιδιά στο Πανεπιστήμιο, αλλά δημιουργεί υπεράριθμες σχολές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ αποψιλώνει σχολές της περιφέρειας. Προχθές, οι πρυτάνεις διαμαρτυρήθηκαν για τις συνέπειες της επιλογής του αυτής για να πάρουν τη διαβεβαίωση ότι ο νόμος δεν θα ισχύσει άλλη χρονιά. Αλλά τι νόμος είναι αυτός που φτιάχνεται άρον άρον για να καταργηθεί στη συνέχεια λόγω της πραγματικότητας; Και τι είδους πολιτικός είναι εκείνος που νομοθετεί ευκαιριακά, ερήμην της πραγματικότητας;

Η υπόθεση με τις μετεγγραφές δεν είναι μια άτυχη στιγμή σε μια συνεπή μεταρρυθμιστική πορεία. Με τον ίδιο τρόπο ο υπουργός υποχώρησε στο θέμα των λεγόμενων αιώνιων φοιτητών που στην πραγματικότητα αν θέλουν μπορούν να δώσουν ένα γραπτό σε μια εξεταστική περίοδο και να συνεχίσουν να απολαμβάνουν το δικαίωμα στην αιωνιότητα. Φίλος καθηγητής, ο οποίος πήρε τις προάλλες στις εξετάσεις του μαθήματός του χειρόγραφα αιωνίων που επιθυμούν να συνεχίσουν να έχουν τη φοιτητική ιδιότητα, μου περιέγραψε μια δραματική σχέση και με τη γραφή και με τη γνώση και με τη λογική. Ωστε δικαιούται να αναρωτιέται κανείς ποιον ευνοεί, τα πανεπιστήμια, την παραγωγή ή τη γνώση, μια τέτοια πρακτική; Κανέναν, προφανώς. Μόνο τα πελατειακά συστήματα.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος καταφέρνει να

επιβιώνει στο προσκήνιο της πολιτικής. Δυστυχώς, με τις επιλογές του συμβάλλει και στην επιβίωση μιας μόνιμης

αρρώστιας του εκπαιδευτικού συστήματος: την προσαρμογή του να ανταποκρίνεται σε βραχυπρόθεσμα ιδιοτελή συμφέροντα.