Αναζήτηση
Τόσο που έβαλα το μυαλό μου κάτω να δουλέψει και να αναζητήσει μια λύση στο μεγάλο αδιέξοδο που αντιπροσωπεύει η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, διαδόχου του πατριώτη μου (τα σέβη μου, κύριε Πρόεδρε) Κάρολου Παπούλια.
Ποιος θα ήταν αυτός, λοιπόν, ποια προσωπικότητα, που θα μπορούσε να κάνει πούρους δεξιούς, light δεξιούς, σοσιαλδημοκράτες Βενιζέλου αλλά και ανεξάρτητους δημοκράτες να ομονοήσουν στο πρόσωπό του;
Εβαλα την εξίσωση κάτω υπό τύπον χ-ψ3.2±35=ΣΔ και κατέληξα. Ο υποψήφιός μου, αυτός που προτείνω δηλαδή, είναι κεντροδεξιός, σοβαρός, έχει μακρά θητεία στην πολιτική ζωή, έχει εμπειρία και καλό όνομα από θητεία σε κορυφαία θέση στην Ευρώπη, είναι στη σωστή ηλικία (είναι… μόλις 73 ετών) για Πρόεδρος, βρίσκεται σε τιμητική αποστρατεία από την πολιτική και επιπλέον είναι και… Παναθηναϊκός!
Αν και είμαι βέβαιος ότι είναι ήδη κατανοητό από τους ευφυείς αναγνώστες που διαθέτω περί ποίου πρόκειται, θα την κάνω την παραχώρηση και θα αφήσω να το πάρει το ποτάμι (της παροιμίας, όχι του αρχηγού Σταύρου), και θα το πω το όνομα: Σταύρος Δήμας!
Στα σοβαρά τώρα, ο Δήμας, μου έλεγε προχθές το βράδυ κορυφαίος κοινοβουλευτικός παράγων, ο οποίος ας πούμε ότι… κατηύθυνε τις σκέψεις μου, «είναι η δεύτερη καλύτερη επιλογή, αν δεν βγει το σενάριο με τον Κουβέλη που εγώ, μεταξύ μας, δεν το βλέπω να βγαίνει».
–Να υποθέσω ότι έχει συζητηθεί «εκεί» που πρέπει;
–Να το υποθέσεις και να ξέρεις ότι έχουν γίνει και βολιδοσκοπήσεις, μου είπε…
Εχει προχωρήσει το πράγμα δηλαδή. Γι’ αυτό και ο πρόεδρος Αντώνης εμφανίζεται να έχει αυτή τη βεβαιότητα ότι θα εκλέξει Πρόεδρο…
Στη βράση κολλάει το σίδερο
«Αμ’ έπος αμ’ έργον» που έλεγαν και οι αρχαίοι, στους οποίους εντρυφώ μανιωδώς τελευταία –γιατί δηλαδή μόνο η Παναγιωταρέα; Ζηλεύω… -, παίρνω στο τηλέφωνο τον υποψήφιό μου Σταύρο (Δήμα).
–Ακούγεται ότι θα είστε υποψήφιος, του λέω…
–Το ακούω και εγώ, αλλά δεν το προκαλώ. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να δημιουργήσει αντιδράσεις από εκείνους που διαφωνούν και τελικά υπονομεύεται πριν καν υπάρξει θέμα…
–Εχετε συζητήσει με κανέναν; τον ρωτώ (με το μυαλό μου να πηγαίνει στον πρόεδρο Αντώνη) μήπως και επιβεβαιωθούν τα περί βολιδοσκοπήσεων που μου έλεγε και ο άλλος προηγουμένως.
–Οχι, δεν έχω κάνει καμιά κουβέντα και νομίζω ότι είναι απλό: όλα αυτά είναι θέμα συγκυρίας. Και επειδή την ξέρω και εγώ κάπως καλά την πολιτική αν βρεθεί το πρόσωπο που μπορεί να συγκεντρώσει τους 180, αυτό και θα χριστεί υποψήφιος…
–Θα σας ενδιέφερε;
–Νομίζω ότι η συζήτηση πρέπει να ξεκινήσει ανάποδα. Από το ποια είναι η προσωπικότητα εκείνη η οποία μπορεί να αντιπροσωπεύσει τη χώρα επαρκώς στο εξωτερικό και να απολαμβάνει και μιας αποδοχής στο εσωτερικό…
Δεν συνεχίσαμε τη συζήτηση, ανανεώσαμε το ραντεβού για την προσεχή εβδομάδα και τον άφησα να απολαύσει ήρεμος τον Παναθηναϊκό (του και μου), που ξεκινούσε σε λίγο κόντρα στην Ντιναμό, αλλά μας απογοήτευσε…
Αμαρτία εξομολογημένη…
Δεν είναι όμως τι προτείνω εγώ για Πρόεδρο, είναι και άλλοι. Στρίμωξα ας πούμε τον Ανδρέα «πιο γαύρος πεθαίνεις» Λοβέρδο, που είχε δηλώσει προ ημερών ότι «υπάρχουν δύο, ένας άνδρας και μία γυναίκα που μπορεί να συγκεντρώσουν όχι 180 αλλά και 190 ψήφους», να μου πει το μυστικό.
Αρνιόταν επίμονα.
–Ποιους εννοούσατε; τον ρωτούσα εγώ.
–Δεν θα μπω σε ονοματολογία, μου απαντούσε εκείνος.
Τελικά με τα πολλά, μου ανέφερε το όνομα του Σταύρου Δήμα, ως προσωπικότητας που μπορεί να συσπειρώσει την ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας, ανεξάρτητους αλλά και το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο ο Δήμας έχει καλό όνομα και διατηρεί γενικά καλές σχέσεις με πολλούς από εκεί μέσα.
–Και η γυναίκα; ρώτησα.
–Γυναίκα δεν έχω όνομα στο μυαλό μου, το ανέφερα έτσι για να μη θεωρηθεί ότι προτείνουμε για την Προεδρία μόνο άνδρες.
Θα εξομολογηθώ την αμαρτία μου: δεν με έπεισε και πολύ…
Κι άλλοι προβληματισμοί
Αντιθέτως, ο Ανδρέας «πιο γαύρος πεθαίνεις» Λοβέρδος μου έθεσε έναν άλλο προβληματισμό, τον οποίο και μεταφέρω εδώ:
–Μιλάνε όλοι για το αν μπορούν να συγκεντρωθούν οι 180, αλλά δεν λέει κανείς τίποτε αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συγκεντρώσει 121.
–Μπορεί;
–Δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Από τον χώρο των ανεξάρτητων, με τους οποίους συμπορεύτηκα επί ενάμιση χρόνο, μπορώ να εκτιμήσω ότι σίγουροι είναι μόνο τέσσερις.
Μου τους ανέφερε αλλά καμία έκπληξη: ακόμη και νήπιο του πολιτικού ρεπορτάζ να ρωτούσες θα σου έλεγε ότι η Θ. Τζάκρη, ο Ο. Βουδούρης, ο Π. Μουτσινάς και ο Θ. Παραστατίδης θα συνταχθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Λογικό, άλλωστε το έχουν δείξει σε διάφορες φάσεις ότι συμπορεύονται με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Διακτινίστηκαν
Ομως η δική μου σκέψη στρέφεται στη Νέα Υόρκη, όπου από αύριο χτυπάει η καρδιά του ΠΑΣΟΚ (πολύ ποιητικό ακούστηκε αυτό, συγγνώμη). Ο πρόεδρος «το ΠΑΣΟΚ είμαι εγώ» Βαγγέλης και ο πρόεδρος «νομίζεις ότι το ΠΑΣΟΚ είσαι εσύ» Γιώργος θα βρίσκονται στην «πόλη που δεν κοιμάται ποτέ» για καμιά εβδομάδα, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Οσους και να ρώτησα, δεν μου ανέφεραν τίποτε για το αν προγραμματίζεται κάποια συνάντηση των δύο. Πιθανόν να υπάρξει, πιθανότερο όμως όχι.
Το «πιθανόν» θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα αν δεν μεσολαβούσε δημοσίευμα (του «Ελεύθερου Τύπου»), το οποίο η πλευρά Γιώργου ερμήνευσε ως μεγάλη προβοκάτσια: αφορούσε την υποτιθέμενη μυστική συνάντηση Γιώργου – Λαλιώτη σε ξενοδοχείο στο Σούνιο, με αντικείμενο –φυσικά –την εκπαραθύρωση του προέδρου Βαγγέλη.
Ο Λαλιώτης το διέψευσε αμέσως. Ο Γιώργος όχι. Ρώτησα τον Ελενόπουλο, τον εκπρόσωπο του Γιώργου, σχετικά: «Ηταν, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ο Γιώργος με τον Λαλιώτη σε ξενοδοχείο στο Σούνιο;».
Μου απάντησε με οργή: «Ηταν με τα παιδιά του στην Κρήτη!».
Τέλεια. Μυστική συνάντηση, όπου ο ένας είναι στην Κρήτη και ο άλλος στο Σούνιο! Πραγματικά τέλεια!..
Για τη φωτογραφία, ρε γαμώτο
Η απρόσμενη συνάντηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα με τον Πάπα Φραγκίσκο στο Βατικανό, προχθές, επιβεβαίωσε αυτό που πολλοί πιστεύουν για την πλειονότητα των πολιτικών: τους ενδιαφέρει περισσότερο το φαίνεσθαι παρά η ουσία. Θα περίμενε κανείς από έναν ηγέτη της Αριστεράς που διατείνεται ότι θα επιφέρει την αλλαγή στην πολιτική ζωή της χώρας να είχε μια διαφορετική στάση απέναντι στα πράγματα. Αλλά, φευ… Δεν ξεφεύγει, όπως φαίνεται, ούτε αυτός από την πεπατημένη.
Οχι πως θα περίμενε κανείς ότι μια συνάντηση με τον Πάπα να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα, κάτι χειροπιαστό για την προσπάθεια που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ, και στην Ευρώπη ο πρόεδρός του. Αλλά οι λεπτομέρειες της συνάντησης και ειδικότερα το τι συζητήθηκε – κενολογίες επιπέδου επαρχιακού καφενείου – φανερώνουν ότι το όλο εγχείρημα έγινε μόνο και μόνο για να προσθέσει ο Αλέξης Τσίπρας μια φωτογραφία στο προσωπικό του άλμπουμ. Είναι όμως άτυχος, διότι αυτή που κυκλοφόρησε αποτυπώνει απολύτως – από το ύφος του Πάπα – το είδος της συνάντησης. Ανεξάρτητα από αυτό όμως, ο χρόνος που ζητήθηκε η συνάντηση (πριν από τις ευρωεκλογές) και η απόρριψή της τότε επειδή ο Πάπας δεν ήθελε να θεωρηθεί ότι παρεμβαίνει κατά κανέναν τρόπο στις εκλογές αποδεικνύει ότι και ο ηγέτης της Αριστεράς πορεύεται, παρά τα όσα λέει, στον δρόμο των πολιτικών ηγετών των αστικών κομμάτων.
Το πράγμα δεν θα είχε καμιά σημασία αν δεν αθροιζόταν και αυτό ως ψηφίδα στο πλήθος εκείνο των μικρών λεπτομερειών που ολοκληρώνουν το ψηφιδωτό, και αποδεικνύουν ότι το μόνο άγχος του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι η ουσία των πραγμάτων, αλλά το πώς μέσα από κινήσεις μικρής κλίμακας θα κερδίσει την εξουσία.
Oφείλει να καταλάβει όμως ότι με τον τρόπο αυτόν δεν κερδίζονται εκλογές. Εκλογές κερδίζονται με το να εξειδικεύσει, ας πούμε, το κυβερνητικό του πρόγραμμα που παρουσίασε στη ΔΕΘ. Να καταλάβουν οι πολίτες τι προτείνει και πώς θα το επιτύχει. Πού θα βρει τα χρήματα να το χρηματοδοτήσει και αν αυτό θα τους επιβαρύνει φορολογικά και πόσο. Οχι με φωτογραφίες με διάσημους. Γιατί, αν εξαντλήσει την ιεραρχία των σοβαρών, το επόμενο στάδιο για φωτογραφίες είναι η… Lady Gaga…
