Το επισήμανε κάποια στιγμή και ο εκφωνητής του αγώνα: παρότι είχε φάει τρία γκολ, κάτι που είχε καιρό να της συμβεί σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, η Ατλέτικο Μαδρίτης δεν είχε πανικοβληθεί. Οι παίκτες της συνέχισαν να παίζουν μεθοδικά και οργανωμένα το ποδόσφαιρο που ήξεραν. Στα τελευταία λεπτά μείωσαν το σκορ. Κι αν είχαν λίγο χρόνο ακόμη, μπορεί και να ισοφάριζαν. Στο τέλος δέχθηκαν την ήττα με ψυχραιμία: ο αντίπαλος ήταν απλώς καλύτερος. Την επόμενη φορά θα προσπαθήσουν να τον νικήσουν για να αποδείξουν την ανωτερότητά τους. Ετσι κάνουν οι μεγάλες ομάδες. Και καλό θα ήταν να αντλούν διδάγματα από τη συμπεριφορά τους και οι μεγάλες ή μικρές κυβερνήσεις. Ο Ντέιβιντ Κάμερον, για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό έκανε σπασμωδικές κινήσεις βλέποντας τους οπαδούς της ανεξαρτησίας της Σκωτίας να δυναμώνουν. Εφτασε μάλιστα να απευθύνει δακρύβρεχτες εκκλήσεις υπέρ της ενότητας, μη συνειδητοποιώντας ότι έτσι έκανε χειρότερα τα πράγματα: όσο συχνότερα τον έβλεπαν οι Σκωτσέζοι τόσο περισσότερο εκνευρίζονταν.

Τον τίτλο της πρωταθλήτριας του πανικού, όμως, τον διεκδικεί με αξιώσεις η ελληνική κυβέρνηση. Βλέποντας τον αντίπαλο να μονοπωλεί πλέον την πρώτη θέση στις δημοσκοπήσεις, κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Παρεμβαίνει ωμά στην υποτιθέμενη «δημόσια τηλεόραση», απαγορεύοντας την κάλυψη και των δύο ομιλιών του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη. Βάζει το υπουργείο Οικονομικών να κοστολογήσει τα μέτρα που εξήγγειλε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λες και δεν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά μια ομάδα ανεξάρτητων οικονομολόγων. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης θέτει ξαφνικά ζήτημα αλλαγής του εκλογικού νόμου, με την αυταπάτη ότι έτσι θα φέρει την αντιπολίτευση σε δύσκολη θέση. Και ο Πρωθυπουργός φτάνει να πει ότι αν αναλάβει την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μείνει ούτε ένα ευρώ στις τράπεζες, διαψεύδοντας έτσι τους δικούς του ισχυρισμούς ότι η χώρα έχει μπει πλέον σε τροχιά σταθερότητας.

Υστερα από κάθε λάθος παρεμβαίνει η κυβερνητική εκπρόσωπος και πολλαπλασιάζει τις επιπτώσεις του. Κανείς πρωθυπουργικός σύμβουλος δεν καταλαβαίνει λοιπόν ότι όσο συχνότερα τη βλέπουν και την ακούν οι έλληνες πολίτες τόσο περισσότερο εκνευρίζονται;

Κι όμως, είναι απλό: μιμούμενη την Ατλέτικο, η κυβέρνηση θα μπορούσε να σταματήσει να κυνηγά τις δημοσκοπήσεις και να περιοριστεί στο να παίζει το παιχνίδι που ξέρει –ή, καλύτερα, το παιχνίδι που ξέρουν τα (λιγοστά) σοβαρά στελέχη της. Να υπερασπιστεί τη λογική του ΕΝΦΙΑ διορθώνοντας τα λάθη που έχουν γίνει. Να αναδείξει τις προόδους που έχουν γίνει στο οικονομικό πεδίο αναγνωρίζοντας ότι θα χρειαστεί χρόνος για να τις νιώσουν και οι πολίτες. Να κάνει ανοίγματα, να αναλάβει πρωτοβουλίες, να επενδύσει στη σταθερότητα αντί για την καταστροφολογία.

Το πολύ πολύ να χάσει. Και τι έγινε; Αντίθετα με τον Κάμερον, θα έχει σύντομα την ευκαιρία να πάρει τη ρεβάνς.

Τελευταία Νέα