Ο Νίκος Αλιβιζάτος δεν επιθυμεί την εμπλοκή του ονόματός του στην προεδρολογία. Του αρκεί, λέει, η δουλειά του στο πανεπιστήμιο. Αλλά αυτό δεν είναι είδηση. Το περιμέναμε. Οπως περιμέναμε και ότι εκείνος που έριξε στην πολιτική αγορά το όνομα του καθηγητή δεν θα τον είχε προηγουμένως ρωτήσει. Γιατί στόχος δεν ήταν, βεβαίως, να προωθηθεί αυτός που προτάθηκε. Στόχος ήταν να παραμείνει στον αφρό της επικαιρότητας αυτός που τον πρότεινε.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης –που χρησιμοποίησε το όνομα του Αλιβιζάτου και το συνόδευσε με ολίγη από Μπουτάρη και Γιαννίτση –πέτυχε τον στόχο του. Αντλησε λίγη ακόμη δημοσιότητα δι’ αντιπροσώπου. Τη δουλειά την ξέρει. Ξέρει ότι οι περισσότερες πολιτικές συνεντεύξεις είναι καταδικασμένες να περνούν απαρατήρητες. Εκτός αν φροντίσεις να τις καρυκεύσεις με κάποιο παραπολιτικό «ντεσουδάκι».

Το name-dropping –η, ας πούμε, εντυπωσιοθηρία διά των ονομάτων –είναι τέχνη γνωστή στον Θεοδωράκη. Την επιστράτευσε ήδη από την πρώτη παρουσίαση του κόμματός του, όταν ανακοίνωνε ως συνοδοιπόρους του γνωστά πρόσωπα (δύο εκ των οποίων έσπευσαν μέσα στις επόμενες ώρες να πάρουν τις αποστάσεις τους από το νεογέννητο κόμμα).

Η επίκληση βαρέων ονομάτων δεν είναι όμως μόνο ένα επικοινωνιακό κόλπο. Το Ποτάμι έχει ανάγκη από στελέχη. Εχει υπαρξιακή ανάγκη να μπορέσει να δείξει ότι είναι ένα εγχείρημα που υπερβαίνει την τηλεοπτική ακτινοβολία του αρχηγού του. Και αυτό φαίνεται να το έχει συνειδητοποιήσει και ο ίδιος ο Θεοδωράκης. Γι’ αυτό έχει, μεταξύ άλλων, δημιουργήσει την Επιτροπή Διαλόγου, ένα όργανο – προθάλαμο που προορίζεται να διευκολύνει την προσέγγιση με προβεβλημένα πρόσωπα. Γι’ αυτό, όπως είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του, δημιούργησε την ομάδα των «Κυνηγών». Κυνηγοί, λέει, «επιτυχημένων», που θα μπορούσαν να προσφέρουν ως πολιτικοί.

Το τελευταίο ακούγεται κάπως σαν κάστινγκ. Για την ακρίβεια, όλες οι απόπειρες του Ποταμιού να βρει ρόλο στη δημόσια ζωή δίνουν αυτήν την αίσθηση της ευκαιριακής μιντιακής σκηνοθεσίας. Οπως και η «μπαλοθιά» με τον Αλιβιζάτο, έτσι και οι περισσότερες πρωτοβουλίες δεν φαίνεται να εντάσσονται σε κάποια στρατηγική. Οι αποφάσεις δεν φαίνεται να λαμβάνονται συλλογικά από έναν φορέα που επιδιώκει να καλλιεργήσει ερείσματα στην κοινωνία παρά εκδηλώνονται σαν επεισόδια ενός διαρκούς one man show.

Την Κυριακή Το Ποτάμι θα παρουσιάσει τις προγραμματικές του θέσεις. Θα είναι άλλη μια ευκαιρία να φανεί αν η πολιτική του κόμματος μπορεί να χειραφετηθεί από τα σχήματα της σκηνοθεσίας. Ή αν το μήνυμά του θα εξακολουθήσει να ακούγεται σαν το νεοπαγές κομματικό διαδικτυακό ραδιόφωνο. Σαν χαλαρωτική, εναλλακτική μουσικούλα χωρίς λόγια.

Τελευταία Νέα